Οι σταχτες μου..

Θα μπορούσα  για σένα από φωτιά και νερό να περάσω

θα μπορούσα την αγάπη σου να κερδίσω..να κρατήσω

Θα μπορούσα  να δώσω τα πάντα για σένα.

Αν.

Έκλαψες μέσα στα χέρια μου.

Δεν μπορούσες να πεις οχι στο ταξίδι χωρίς γυρισμό..

Αν.

Σήμερα έβρεχε όπως την τελευταία φορά που σε είδα..

τότε.

Άγγελε μου..

Δολοφόνε μου .

ήθελα να  σ'ακολουθήσω και  στον  θάνατο ακόμα

να αναμετρηθούμε στα μαρμάρινα αλώνια..

γιατί χωρίς εσένα δεν  ήθελα να ζήσω περισσότερο..

βρέθηκα ξαφνικά σε δύο τόπους και σε δύο χρόνους...

μακριά σου.

Καρδιά μου  κάηκες από λαχτάρα για αυτό που έχασες..

Χείλη  στεγνά έκκληση για ενα  φιλί

σώμα που  απαλό άγγιγμα χρειάζεται..

Σιωπή.

Μην μιλήσεις.

Μην κλάψεις.

Μην φοβηθείς.

Μην.

Τραβήξαμε μαζί  στο σκοτάδι .

Και μου λείπεις  τόσο πολύ.

Σκέψεις που  μόνο  γύρω σου στρέφονται

όνειρά μου που πάντα μαζί σου είναι..

σε ψάχνουν...

Είσαι τόσο κοντά μου κι όμως δεν μπορώ να σε βρω.

Άγγελε μου......

Δολοφόνε μου.....

Κι εκεί που η μοίρα σε έστειλε,να προσέχεις τα φτερά σου !!

Η ''κοινή''

Ήταν έτοιμη… Είχε μαζέψει ψηλά τα καστανά μακριά μαλλιά της, αφήνοντας μόνο μερικές αφέλειες και τη φράντζα να πλαισιώνουν το όμορφο πρόσωπο της… Λίγο ακόμα κοκκινάδι στα χείλη, μια στρώση μάσκαρα και μια ιδέα lip gloss… Έτοιμη να σαγηνεύσει κάθε αρσενικό που θα βρισκόταν στο πέρασμα της… Έτοιμη για ακόμα μια νύχτα πληρωμένου πάθους και ηδονής… Καθώς διόρθωνε τη ραφή στο καλσόν της και έβαζε τις ψηλοτάκουνες κατακόκκινες γόβες της χαμογέλασε… Μια στοίβα από πεταμένα, άχρηστα χαρτιά, ανάμεσα στο σωρό από αφημένα ρούχα, εσώρουχα και παπούτσια, δέσποζαν επιβλητικά έλκοντας σαν μαγνήτης τη ματιά και το μυαλό της… Πλησίασε το κρεβάτι και ξάπλωσε… Όχι αυτή τη φορά για να δεχτεί το κορμί της το πρόστυχο άγγιγμα κάποιου τυχαίου κυνηγού του εφήμερου έρωτα αλλά για να εξομολογηθεί…

Οι λευκές σκισμένες κόλλες χαρτί και το μπλε αυτό στυλό πάντα την ανακούφιζαν… Σαν έβλεπε την άδεια σελίδα, αφηνόταν και εκφραζόταν ελεύθερα… Κανείς δεν θα τις ασκούσε κριτική… Οι πράξεις και οι σκέψεις της θα παρέμεναν φυλαγμένες και ανέγγιχτες από κάθε κακοπροαίρετη ματιά… Όταν η μάνα της μπήκε στο δωμάτιο και την είδε να γράφει ξαφνιάστηκε… Πρώτη φορά αντίκριζε το θέαμα, αλλά όπως ήταν φυσικό, δεν μπόρεσε να εκτιμήσει την εικόνα αυτή… Η κόρη της, καθισμένη στο κρεβάτι, να γράφει μανιωδώς ένα φαινομενικά ασυνάρτητο κείμενο… Ωστόσο ήταν φυσικό… Η μάνα της δεν γνώριζε τίποτα ουσιαστικό για την ίδια… Μπορεί να την γέννησε αλλά πότε δεν κατάφερε να την καταλάβει… Δεν ήταν ότι δεν ήθελε… Απλά δεν μπορούσε… Η κορούλα της, όσο περίεργο και αν της φαινόταν, είχε άσχημο παρελθόν… Βρώμικο… Λάγνο… Δεν ήταν η ίδια ‘εύκολη’… Απλά συχνά αντιμετωπίστηκε σαν σκεύος ηδονής… Πολλές φορές και με τη συγκατάθεση της νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρει τελικά μέσα από τη σωματική επαφή να κατακτήσει και τη συναισθηματική… Αλλά πόσες φορές δεν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όλα είναι ανώφελα, ότι η αγάπη αποτελεί ένα όνειρο άπιαστο κι απραγματοποίητο, ότι όλοι κοιτάζουν πώς να καλοπεράσουν οι ίδιοι… Συμβιβάστηκε απλά… Σκότωσε την παιδική της αθωότητα κι αφέλεια που πίστευε ακόμα σε παραμύθια κι όνειρα… Έγινε μια ‘κοινή… Μια τσούλα… Ένα εύκολο γαμήσι… Αποδέχτηκε το τίτλο… Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα επιβιώσει… Δεν θα επέτρεπε σ’ όλους αυτούς που την εκμεταλλεύτηκαν να τη δουν κομμάτια… Όχι… Δεν ζητούσε εκδίκηση… Δικαίωση ζητούσε… Το τίτλο της ‘εύκολης’ της τον επέβαλαν και τη βίασαν να τον ενστερνιστεί… Δεν γεννήθηκε έτσι… Πάλεψε για τα συναισθήματα της… Αλλά κανείς άλλος δεν τα σεβάστηκε… Κι έτσι αναισθητοποίησε τον εαυτό και την ψυχή της… Δεν θα ήταν εκεί για να τη δει να ραγίζει… Ήταν κάποια άλλη πλέον… Μια εύκολη… Μια εύκολη που ήξερε και πίστευε στην αγάπη… Αλλά αυτό το ήξεραν μόνο οι λευκές κόλλες χαρτί και το μπλε στυλό της… Για όλους τους άλλους ήταν ακόμα μια ‘κοινή’, με εφαρμοστό δερμάτινο μίνι και αισθησιακά χείλη… Δεν ήταν αρκετά γενναία για να ξεφύγει από τη ζωή και την εικόνα που της είχαν επιβάλει… Ωστόσο της έφτανε που το ήξερε η ίδια… Ήταν αθώα… Η ψυχή της ήταν ακόμα άσπιλη κι αμόλυντη και αυτό της έφτανε…

Κι έτσι σηκώθηκε… Φόρεσε τη δερμάτινη καμπαρντίνα της… Τοποθέτησε το αναμμένο τσιγάρο στα χείλη της και βγήκε στο δρόμο μαγνητίζοντας τα αχόρταγα κι άπληστα βλέμματα των ανδρών… Ήταν ακόμα 10.00 το βράδυ… Ωστόσο ο αγοραίος και πληρωμένος έρωτας δεν φαινόταν να το γνωρίζει αυτό…

Για εμας τους θυληκους δολοφoνους της κουζινας

Μελομακάρονα

 Υλικά
1 ποτήρι βούτυρο
1 ποτήρι λάδι
1 ποτήρι ζάχαρη
1 κουταλάκι κανελογαρίφαλα
1 κουταλάκι σόδα
1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού
1 κουταλάκι μπέικιν - πάουντερ
4 κουταλιές κονιάκ
3 κουταλιές γιαούρτι στραγγιστό
1 κουταλιά ξύσμα πορτοκαλιού
1 ποτήρι καρύδια χοντροκοπανισμένα
αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ", όσο χρειάζεται για να γίνει ζύμη μαλακιά (περίπου 1300 γρ.)  Υλικά για το σιρόπι
1 ποτήρι νερό
1 ποτήρι ζάχαρη
1 ποτήρι μέλι
καρύδια χοντροκοπανισμένα και κανέλα για το πασπάλισμα  


Εκτέλεση
Χτυπάτε το βούτυρο με το λάδι και τη ζάχαρη και συνεχίζετε με τα κανελογαρίφαλα, τη σόδα διαλυμένη στο χυμό, το μπέικιν - πάουντερ διαλυμένο στο κονιάκ, το γιαούρτι, το ξύσμα, τα καρύδια και το αλεύρι. Ζυμώνετε καλά, πλάθετε τα μελομακάρονα και τα βάζετε σε βουτυρωμένο ταψί. Τα ψήνετε σε μέτρια προθερμασμένο φούρνο για 20-25 λεπτά.
Αφήνετε να κρυώσουν και ετοιμάζετε το σιρόπι. Μόλις βράσει σε χαμηλή φωτιά, βουτάτε τα μελομακάρονα, τα αφήνετε ένα λεπτό και τα ανασύρετε με τρυπητή κουτάλα. Τα πασπαλίζετε με τα καρύδια και την κανέλα.

κουραμπιεδες
 
Υλικά
600γρ. βούτυρο
250 γρ. ζάχαρη άχνη
2 κρόκους αυγών
2 φακελάκια βανίλια
2 κουταλάκια μπέικιν - πάουντερ
3 κουταλιές κονιάκ
250 γρ. αμύγδαλα καβουρντισμένα και χοντροαλεσμένα
1 κιλό αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
1/2 κιλό ζάχαρη άχνη
(λίγο ανθόνερο)
  

Εκτέλεση
Χτυπάτε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι ν'ασπρίσει και συνεχίζετε με τους κρόκους, τη βανίλια, το μπέικιν - πάουντερ διαλυμένο στο κονιάκ, τα αμύγδαλα και προσθέτετε σιγά - σιγά το αλεύρι.
Ζυμώνετε αρκετή ώρα (η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή για να πλάθεται εύκολα).
Πλάθετε τους κουραμπιέδες και τους βάζετε σε βουτυρωμένο ταψί. Τους ψήνετε σε μέτριο φούρνο για 20' περίπου. Μόλις τους βγάλετε, τους πασπαλίζετε με τη ζάχαρη άχνη (και προαιρετικά με ανθόνερο). Όταν κρυώσουν, τους τοποθετείτε και τους πασπαλίζετε ακόμα μία φορά με ζάχαρη άχνη.


κολοκυθοπιτα
 
Υλικά για τη γέμιση
1 1/2 κιλό κολοκύθια τριμμένα
1 κιλό μυζήθρα
5-6 φυλλαράκια δυόσμο
Υλικά για τη μπεσαμέλ
3 κουταλιές αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
4 κουταλιές ελαιόλαδο
2 ποτήρια χλιαρό γάλα
1 πρέζα αλάτι
3 αυγά
  Υλικά για την κρούστα
1 φλιτζάνι γάλα
4 κουταλιές τριμμένο παξιμάδι
2 κουταλιές αλεύρι σκληρό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
3 κουταλιές ελαιόλαδο
2 αυγά
1 πρέζα βούτυρο γάλακτος
Υλικά για το φύλλο
1/2 κιλό αλεύρι σκληρό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 πρέζα αλάτι
 


Εκτέλεση
Πλένετε καλά τα κολοκύθια, τα ξύνετε στον τρίφτη και τα βράζετε σε λίγο νερό για 10 λεπτά. Τα αφήνετε για 2 ώρες να στραγγίσουν.
 Για τη μπεσαμέλ: Βάζετε σε μία κατσαρόλα να κάψετε το λάδι. Μόλις κάψει, ρίχνετε το αλεύρι και ανακατεύετε απαλά για 2 λεπτά. Προσθέτετε σιγά-σιγά το χλιαρό γάλα έως ότου γίνει μία κρέμα ούτε πηχτή, ούτε αραιή και μετά προσθέτετε το αλάτι. Κατεβάζετε από τη φωτιά, ρίχνετε τα αυγά, ανακατεύετε καλά, προσθέτετε τη μυζήθρα, το δυόσμο, τα κολοκύθια και πάλι ανακατεύετε καλά.
Για το φύλλο: Σε λεκανίτσα εμαγιέ βάζετε το αλεύρι, κάνετε μία λακκουβίτσα στη μέση και βάζετε το λάδι και το αλάτι. Ζυμώνοντας, προσθέτετε σιγά-σιγά νερό έως ότου γίνει μια ζύμη όχι πολύ σφικτή. Μετά, ανοίγετε το φύλλο με το ξυλίκι και αφού λαδώσετε ελαφρά το ταψί και τα πλαϊνά του. Μετά τοποθετείτε τη γέμιση στο φύλλο και από πάνω βάζετε τη κρούστα, η οποία φτιάχνεται ως εξής: σε ένα λεκανάκι χτυπάτε τα αυγά. Προσθέτετε το παξιμάδι, το αλεύρι, το γάλα, το βούτυρο και το λάδι. Χτυπάτε όλο το μείγμα έως ότου γίνει ομοιόμορφο και το ρίχνετε στο ταψί. Σε μέτρια προθερμασμένο φούρνο ψήνετε στους 200C για μία ώρα περίπου. Προς το τέλος, τοποθετείτε λαδόκολλα επάνω από το ταψί.


Εεεεε εμεις ειμαστε κλασσικες ..... και εβαλα κλασσικες συνταγες....
για εσας για εμας τις νοικοκυρες χαχαχαχαχα
κοριτσια??????/
μηπως να βαλω και κρασι?

Στάχτη

Στάχτες τα πάντα μέσα μου.....

Θα ξαναγεννηθώ απο την δικά μου στάχτη..

Και τα διαμαντάκια μου θα εμφανιστούν θα είναι για σένα και μόνο...

Αρκεί να είσαι εδώ, να στα χαρίσω....

Σε περιμένω....

Η ματωμένη.....

Σημέρα δεν είμαι εδω.....ειμαι αλλου εκει που δεν μπορει να με προσταξει καμια λογικη καμια κοινη ηθικη......Ματωμένη απο την κορυφη ως κάτω.....

Αν δεν αντεχεις....Αστο δεν εχω αλλη ανοχη....

-Εχεις βρεθει σε σημειο να πεις τερμα....Δεν αντεχω αλλή μονοτονια αλλη βλακεια?

-οχι ....οχι ακομα ενοω....

-Θα σου δειξω.....

Ηταν πρωί... ξυπνησε και το μονο που είδε δίπλα της ήταν το προσωπο ενος ανθρωπου που ηταν τοσο οικειο και τοσο αγνωστο....Ηταν ο συζηγος της....μα είχε αλλάξει.... οχι δεν ήταν το γερασμα των χαρακτηριστικων του ουτε η ταραγμενη εκφραση του προσωπου του αν και κοιμοταν.... ειχε αλλαξει πολυ και βαθεια....Δεν ήταν ο άνθρωπος που ηταν κάποτε... δεν τον γνώριζε....Καποτε ξυπνουσε απο τους αστατους χτυπους της καρδιας του κρεμασμενη απο το στηθος του τωρα αυτο που εβλεπε οταν ανοιγε τα ματια της πλεον δεν ηταν το προσωπο του αλλα η πλάτη του.....Ξαφνικα ενιωσε την αναγκη να ξυπνησει μονη της εντελος παρα με ''αυτον'' τον καποιον τον αγνωστο τον τοσο ξενο αντρα διπλα της....Πηρε μια αναπνοη και σηκώθηκε με κουρασμενα βήματα  τριγυρισε το σπίτι ... πραγματα πεταγμενα.... ρουχα χαρτια χαρτοφυλακες.... Κοιτουσε έξω... χωρις να βλεπει ομως πραγματικα....  δεν σκεφτοταν....

    Μεσα ο αντρας της εκανε θορυβο με την ντουλαπα....Δεν μιλησε καθολου σε εκεινη....Για να επιταχυνει την αναχωρηση του εκανε μια αδεξια κινηση να μαζεψει τα πραγματα του το κινητο του ανοιχτο και ξεχασμενο σε ενα τελευταιο μυνημα....<<Θα  ερθω μπεμπα μου μολις ξεμπερδεψω απο ''αυτην''>>Ο αριθμος της ηταν αγνωστος δεν σοκαριστικε δεν φωναξε καν δεν το ανεφερε το αφησε κατω και καθησε πισω στην θέση της σαν αγαλμα δεν σκεφτοταν ακομα τίποτα μια απολυτη σιωπη στο κεφαλι της σαν να νεκρωθηκε καθε κυτταρο της....

Εκεινος αταραχος αλλα σκυθρωπος μαζεψε τα πραγματα του ήπιε μια γουλια καφε απο το ποτηρι της .... και έφυγε.....Τοτε ήρθε στο μυαλο της σαν σλαιτσ Το προσωπο του φωτισμενο χαρωπο μαγειρευε για εκεινη την αποκαλουσε μπεμπα τπυ την φιλουσε εκεινα τα πρωινα που κατεληγαν σε ατελιωτες ώρες αγγαλια σε ατελιωτες  ωρες με ομορφες κουβεντες....ΚΑι τωρα τι?Εφυγε χωρις ουτε ενα γεια ο Αντρας της εκεινος που εζησε μαζι της πολλα εκεινος αποκαλουσε αλλη μπεμπα....Δεν την πειραζε....Ο γάμος τους είχε νεκρωσει προ πολλου μονο που εκεινη εθελοτυφλουσε.....Εκανε οοτι μπορουσε να το κρατησει ζώντανο....Αλλα εκει ήταν το τελος δεν την πεοραξε η μπεμπα την πειραξε η πιο αδεια απο ερημο ζωή της......

Τα πόδια της την οδηγησαν στην κρεβατοκαμαρα ντυθηκε....βαφτικε και πηρε το αυτοκινητο....

Περιπλανωταν ωρες εδω και εκει χωρις σκόπο μονο σκεφτόταν.....Την ζωή της κοιμοταν με εναν ξένo σε ενα σπίτι που την επνιγε....Αδεια πολυ αδεια...Χωρις ενταση χωρις τιποτα.... με το αυτοκινητο έιχε φτασει μακρυα τωρα απο την πολη....Εκει ήταν που το πήρε αποφαση σήμερα θα εκανε μια τρέλλα.....

Μπροστα της μια γεφυρα ψήλη.....και απο κατω ενας ποταμος θυμωμενος οσο και εκεινη τωρα παρα τον θυμο της ενιωσε μια ευτυχια απιστευτη ....γιατι ενιωθε.... ενιωθε εστω και αν αυτο που ενιωθε ηταν θυμος.....

ανεβηκε στην κορυφη τη κοιταξε κάτω χωρις μελοδραματισμους χωρισ ανοησιες είδε καθαρα πως δεν ηταν το σήμερινο που παρακινουσε την θελήση της να προχωρησει ηταν ολο το κενο της δεν είχε τιποτα δικαιουταν λίγα λεπτα αδρεναλινης.......Ακομα και αν δεν σωθει εκανε κατι για εκεινη ακομα και αν αυτο ηταν τρελα...

Ενα γεναιο βήμα το σώμα της στον αερα  για λιγα δευτερα και μετα.....

μετα θυμος... αδρεναλινη.....ΤΕΛΟΣ....

Γ,Σ.

 

Ας πιουμε προς τιμην του θαρρους...

ή της υπερμετρης ανοησιας?

Secret Midnight Thoughts

Μεσάνυχτα… Η ώρα έχει περάσει και όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ίσως έφταιγε η συζήτηση που είχα προηγουμένως με μια φίλη μου… «Τελικά όλοι από το ίδιο εργοστάσιο βγαίνουν!!!» είχαμε πει γελώντας μεταξύ αστείου και σοβαρού… Και τώρα αυτά τα λόγια να τυραννούν την ταλαιπωρημένη μου σκέψη… Έτσι αποφάσισα να μπω στο internet… Λίγο σερφάρισμα ίσως βοηθούσε… Κάπως έτσι κατέληξα στο φατσοβιβλίο να συζητάω με ένα παλιό ‘πρόσωπο’, να μαθαίνω τα νέα του χωρισμού του… «Αυτή φταίει… Την μισώ… Της έδωσα τα πάντα και αυτή δεν εκτίμησε τίποτα… Ήμουν το παιχνιδάκι της…» ήταν τα χαρακτηριστικά του λόγια… Και εγώ να σκέφτομαι… «Αφού την τελευταία φορά που σας είδα πετούσατε από ευτυχία… Τώρα τι?»… Αλλά η απάντηση που μου ερχόταν στο μυαλό δεν με ικανοποιούσε… Ίσως έφταιγε το ‘New Moon’… Τέτοιοι έρωτες (ακόμα και αν έπασχε η ταινία από θέμα ηθοποιίας) υπάρχουν μόνο στα μυθιστορήματα… Και ενώ βρισκόμουν χαμένη σε σκέψεις ροζ, όμορφες αλλά και συγχρόνως πικρές, έρχεται το μήνυμα που θα με έριχνε ακόμα πιο βαθιά στην απεγνωσμένη αναζήτηση του ‘γιατί’… Το μωρό μου… Το μήνυμα του… Και εκείνος είχε παρακολουθήσει την ταινία, με διαφορετική παρέα ο καθένας… Και μου έλεγε… «Ένιωσα μια αλλόκοτη ταύτιση με τον Edward στο τέλος… Είπε κάποια λόγια που τα νιώθω απόλυτα… ‘Δεν έχεις καταλάβει ακόμα τα αισθήματα μου για σένα?’, ‘…με έναν όρο… Να με αφήσεις να σε αγαπώ για πάντα…’… Και ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ καθαρά, η κρίση μου θόλωνε… Γιατί τα μηνύματα που ακολουθούσαν βίαζαν την ψυχή μου να πιστέψει… Η λογική και το συναίσθημα είχαν κηρύξει εδώ και πολύ καιρό τον πόλεμο… Αλλά φαίνονταν ισοδύναμα… Ίσως γιατί το ‘για πάντα’ και η ‘ζωή’ μου φαίνονταν μεγάλες λέξεις… Δυσβάσταχτες… Το μυαλό μου είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και να γίνομαι κυκλοθυμική… Και όλα αυτά με αφορμή ένα ακόμα μήνυμα του… «Μωρό μου σ’ αγαπώ… Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να σε πείσω πως ότι νιώθω είναι αληθινό και όμορφο… Θυμάσαι όταν σου είχα πει πως μπορώ να ζω μακριά σου? Τελικά δεν μπορώ… Δεν θέλω να το φαντάζομαι… Δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα πλέον!»… Και το μυαλό μου να πονάει ενώ συνέχιζα συγχρόνως να συζητώ με το παλιό ‘πρόσωπο’… «Μην πιστεύεις… Μην πιστεύεις τίποτα… Οι άνδρες λένε ‘σ’ αγαπώ’ για να κάνουν sex, ενώ οι γυναίκες κάνουν sex για να ακούσουν ‘σ’ αγαπώ» μου επισήμανε… «Πέρνα καλά… Διασκέδασε… Δεν αξίζει τίποτα άλλο πια…» και εγώ να διχάζομαι και να σκίζομαι στα δυο… Και να αναρωτιέμαι… Γιατί δεν είμαστε ειλικρινείς από την αρχή? Γιατί να λέμε πράγματα που δεν εννοούμε? Γιατί να μην απλουστεύουμε τις σχέσεις μας? Γιατί…? Γιατί…? Γιατί…? Το μυαλό μου είχε γεμίσει ερωτηματικά… Και εκείνη τη στιγμή που ένιωθα να πνίγομαι και να τρελαίνομαι πετυχαίνω το ‘I don’t wanna miss a thing – Aerosmith’ στο ραδιόφωνο… Η σκέψη μου επέστρεψε ασυναίσθητα στο μωρό μου… «Σ’ αγαπώ…» σκέφτηκα «και όταν τελειώσει όλο αυτό, αυτό θα παραμείνει το τραγούδι μας… Και εσύ μια όμορφη ανάμνηση… Ας αφήσουμε το χρόνο να κρίνει και ας ζήσουμε κάθε δευτερόλεπτο ως τότε… Γιατί δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…»

Με αφορμή ένα γράμμα...

Σήκωσε το γράμμα από το πάτωμα και το κράτησε στα χέρια της. Πόσο καιρό είχε μείνει ξεχασμένο εκεί, μέχρι να το ξεράσει το ατακτοποίητο συρτάρι; Το άνοιξε και γλίστρησε το βλέμμα της μέσα στις γραμμές με τα μικροσκοπικά εκείνα γραμματάκια. Πόσες σκέψεις, πόσες εκδηλώσεις λατρείας, πόσες υποσχέσεις είχαν χωρέσει μέσα σ' εκείνες τις δύο σελίδες... Και πόσο μακρινές έμοιαζαν τώρα πια...
Ο έρωτας σβήνει το ίδιο γρήγορα με το χρόνο που θέλει για να φουντώσει... Γεννιέται, ανθίζει, απλώνει τα πέπλα του πάνω στη ψυχή, που ξεχειλίζει από επιθυμίες και συναισθήματα, για να φτάσει στο τέλος του, να μαραθεί, αφήνοντας πίσω δάκρυα, πόνο και αναμνήσεις... Μέχρι να γίνει κι αυτός ένα θαμμένο κομμάτι στο πίσω μέρος του νου, εκεί που κρύβονται όσα έζησες, στιγμές που πέρασαν, γεγονότα που ανήκουν στο χθες και που συνθέτουν το σήμερα...
Το κενό που υπήρχε μέσα της.. εκεί, συνδεδεμένο με έναν κόμπο στο στομάχι, σαν να ξύπνησε ξαφνικά.. ανέβηκε μέχρι το λαιμό της έτοιμο να τη πνίξει... Δίπλωσε το γράμμα και το έκλεισε ξανά στο φάκελο. Πήρε το φάκελο και τον έβαλε μέσα στο τασάκι. Πήρε τον αναπτήρα, τον τοποθέτησε στη μία γωνία του φακέλου και έμεινε να τον κοιτάει καθώς χανόταν μέσα στη φλόγα και μεταμορφωνόταν σε στάχτη, που έμεινε ακίνητη και ζεστή ακόμα στον πάτο από το τασάκι...
Το έκαψε το γράμμα, μιας και δεν μπορούσε να κάψει τις σκέψεις που τριγυρνούσαν στο μυαλό της... Όχι γιατί την πονούσε ακόμη... Αλλά γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να ανθίσει κάτι νέο στην καρδιά της.. έπρεπε οι στάχτες του χθες να μείνουν κλεισμένες σ' εκείνο το πίσω μέρος του νου και αυτό το κάτι νέο να γεννηθεί και να πλημμυρίσει την επιφάνεια του...

Κλισέέεεεε.

Σκατά τίτλος μα το νιώθω να έρχεται. Τον θυμό.
Οκ, πάρτο από την αρχή.
Γνωρίζεις ένα τρελό τυπάκι, φοιτητή κατά προτίμηση.
Δεν είναι δύσκολο, δοκιμάστε να το φανταστείτε και από το σπίτι. Πάς σε πορεία. Για τον Αλέξη, που είναι και πρόσφατο.
Και φτάνεις ως την καμάρα.
Ξαφνικά σου ριχνουν τα Μ.Α.Τ. δακρυγόνα. Ένα χέρι σε τραβάει, και μετά από 4 τετράγωνα, αποδεικνύεται πως είναι συμμαθητής σου, και μάλιστα, ο συμμαθητης που σου αρέσει. Γουαου.
Και ολώς παραδόξως, σου λέει να βγείτε.
Ωραία. Τα κατάφερες, μετά από ένα χρόνο.
The Big day. Έχεις κάνει αποτρίχωση, έχεις λειάνει κάθε χιλιοστό του δέρματος σου, το μαλλί λάμπει. Πάραυτα, θες να δείξεις χαμηλών τόνων, κουλτουριάρα και λοιπά. Και μη σου πω οτι είσαι κιόλας.
Φοράς κάτι λοιπόν αρκετά σεμνό, μα και κομψό. Μη σε πάρουν και με τις ντομάτες, είπαμε.
Τί να κάνεις με τα παπούτσια, είσαι και λίγο μέτριου ύψους. Πως θα τον φτάσεις την στιγμή που πρέπει; Ε καλά, στην ανάγκη τεντώνεσαι λίγο.
Χμμ, με τι να πας στο κέντρο; Πως θα τον χαιρετίσεις, τι θα κάνεις, τι θα πείτε, πως θα το πεις, πρέπει να αποκωδικοποιήσεις την συμπεριφορα του, το παραμικρό σπασμό των μυών του στο πρόσωπο.
Φτάνει η στιγμή του πρώτου σας φιλιού. Τεντώνεσαι, αυτός κλείνει τα μάτια και τσακ!
Το κινητό του καταστρέφει τη στιγμή.
ΠΡΩΗΝ;;;;;;;
Άσε μας ρε φίλε, που μπροστά μου την φωνάζεις και μωρό σου.
Τι κλισέ είναι αυτά, να ψάχνεις 15 ώρες τι να βάλεις, να χρειάζεσαι λεξικό για να τον καταλάβεις, να σου δίνουν συμβουλές οι φίλες σου τύπου: Μην του ριχτείς αμέσως. Μιλήστε λίγο πρώτα. Κλπ κλπ κλπ.
Κλισέ μαλακίες, γιατί στην τελική κατάλαβε πως σε θέλει για φίλη του.
Κλισέ στυλάκι της δύσκολης για να τον κάνεις να πεισμώσει.
Κλισέ και η συμπεριφορά του απέναντι σου, τύπου γκαμάο και ντέρνο γκόμενος και γόης του σχολείου και πάω γυμναστήριο να στρώσω την κορμάρα μου.
Κλισέ και το ίδιο το κείμενο.
Άντε, ας το καταπιώ και αυτό το φαρμάκι μου.
.........
Σκατά και αυτός ο τύπος.
Πάμε στον επόμενο.
Good luck next time.
Σας ευχαριστώ και καληνύχτα σας.
Χωρίς εικόνα, χωρίς βίντεο.
Για να μάθετε κωλόπαιδα να μας σπάτε τα νεύρα και να αδειάζουμε το μισό ψυγείο προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά μετά το ραντεβού.

Σημερα....θα σε ονομασω πάθος.....αυριο ας εισαι λάθος παλι....

 Ειναι πολλά τελικα που οδηγουν τα χερια μου...

καλοσχηματισμενο μου ονειρο..και σημερα είναι η στιγμη να διεκδικησω οσα χθες ονειρευτικα....

δεν ισχυουν οι κανονες τωρα ματια μου.....

-μωρο μου....για ποια δυναμη μου μιλας οταν το σκεφτομαι συνεχεια πια....οταν το θελω συνεχεια...
-δεν θα μπορουσα να βρω το κουραγιο να σε απομακρυνω...... για ποια δυναμη να μιλησουμε οταν πλαστικα για να ταιριαξω στο σωμα σου
Δεν μιλαω για οσα μακρυα αφηνουμε.....
ειναι πολλα και ειναι ολα στο μυαλο μου ειναι η λησμονια που την τρεμω οπως δεν φοβηθηκα ποτε τιποτα αλλο....
θα ειμαι εδω για να σε κραταω μεχρι να με ζησεις ολοκληρη και μεχρι να καω για να γεννιεμε συνεχως 
για να  ξανα αναπνεω συνεχως ξανα και ξανα οσο επιπονο και αν πλεον σου μοιαζει
Γιατι εσυ το θελησες δεν βρηκες την δυναμη να με αποφυγεις...
Δεν βρηκες την δυναμη να φυγεις σου λεω....
και τωρα τι να λεμε να συζηταμε την αποτυχια της επιδιωξης του σωστου?
εμα αληθεια δεν εχει κανενα νοημα ....
το μονο που  μας εμεινε ως επιλογη ειναι η παραδοχη και παρανοικη παραδοση μας σε ενα λαθος...
ε ναι λοιπον 
Σημερα που θα σε κρατησω θα σε ονομασω πάθος.... αυριο ας εισαι παλι ενα ακομη λάθος...
αλλα για σηεμρα μην μου το αρνηθεις το βλεπω πια 
παραδοθηκες...καντο τουλαχιστον σωστα.....


Γ.Σ. 

Αν..

Αν μπορούσες να αντικρύσεις τα ματια μου με τι λατρεία σε κοιτάνε.


Αν μπορουσες να ησουν εδω για να με παρεις μια αγκαλια.

Αν μπορουσες να ακουσεις ολα αυτα που σου ψιθυριζω λιγο πριν παω για υπνο.

Αν μπορουσες να δεις ποσο σε αγαπαω και οτι ανασαινω μονο για σενα.

Αν μπορουσες να νιωσεις την αγαπη μου.

Αν μπορουσες να γευτεις τα φιλια μου που τοσο θελω να σου δωσω.

Αν μπορουσες...

Αν μπορουσα να σου πω ολα οσα αισθανομαι χωρις να φοβαμαι οτι θα σε πνιξω.

Αν μπορουσα να σε παρω αγκαλια.

Αν μπορουσα να γευτω τα φιλια σου.

Αν μπορουσα να σε δω εστω και απο μακρια.

Αν μπορουσα να σταματησω να παραπονιεμαι.

Αν μπορουσα....
 
Αν μπορουσαμε να ημασταν μαζι αυτη την στιγμη..

...the real me...

Ναι λοιπόν… αυτή είμαι…

Στα είπα όλα…

Δεν σου έκρυψα τίποτα… τις πιο μύχιες και κρυφές μου σκέψεις… τους φόβους και τις αδυναμίες μου… στα αποκάλυψα όλα…

Και τώρα η ψυχή μου στέκεται γυμνή εδώ μπροστά σου…

Δεν σου ζητώ να με καταλάβεις… απλά να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι…

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΓΩ…!!!

Με ελαττώματα, αδυναμίες, φόβους και αρετές…

Μην μου ζητάς να αλλάξω… να γίνω κάποια άλλη... δεν μπορώ... μην με σκοτώσεις...

Σ’ αγαπώ…

Αναγνωριστικό...

Σκαρφίζομαι αυταπάτες και ζωγραφίζω παραμύθια...
Τρυπώνω σε όνειρα μεγάλα και μικρά...
Ξεγελάω το χθες με το αύριο και το αύριο αφήνω να χαθεί στο τώρα...
Ξοδεύω στιγμές πολλές.. πάρα πολλές.. όπου η καρδιά οδηγεί και επιτάσσει... Δεν σπαταλάω ανάσες άσκοπα.. Τις φυλάω για όπου αξίζει... Δίνω την ευκαιρία στο εγώ να οδηγεί το θέλω.. όμως το κάνω πέρα μπροστά στο εσύ.. στο εμείς... Δεν επιτρέπω όρια στη σκέψη μου.. Το κάθε τίποτα ας σκεφτεί για τη δική του συνείδηση... Αφήνω τη φαντασία μου να σκαρώνει παιχνίδια στη φθονερή πραγματικότητα... Κι όταν οι θύμισες αποφασίζουν να με πνίξουν, ευπρόσδεκτες κι αυτές.. μαρτυρούν πως είμαι ζωντανή, πως είμαι εγώ.. Πως υπάρχω μέσα μου, δεν κοιμήθηκα ακόμα.. πως μπορώ και δραπετεύω πριν ξαναγυρίσω εκεί, στο κρύο κελί της θλίψης μου... Πως πετάω άφοβα με τα ατόφια μου σκαρφίσματα, πριν προσγειωθώ και πάλι απότομα...
Στ' απειροπλάσιο της ψυχής αφήνομαι και κάπου εκεί θα με βρείτε...

Χαμένη εκεί.. στο όνειρο.. μεχρι κι εγώ απ' τις στάχτες μου να γεννηθώ ξανά...

...μια χρονομηχανή για ανυπόταχτες κι ασυμβίβαστες ψυχές...

Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό συγγραφής το κείμενο αυτό… Είναι απλά περιγραφή μιας στιγμής αδυναμίας…

Όλα φάνηκαν στα μάτια μου… Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό… έχω δυο προδότες στο πρόσωπο μου που δεν αφήνουν τίποτα κρυφό… Μια παλέτα χρωμάτων… Και μια απόχρωση για κάθε συναίσθημα… Κίτρινο για την οργή… Πράσινο για τη λύπη και το κλάμα… Και όσοι γνωρίζουν τα χρώματα και την ερμηνεία τους νομίζουν πως ξέρουν… Ότι αυτό αρκεί… Αλλά πόσο λάθος μπορεί να είναι?? Το έχω πει πολλές φορές και σήμερα το επαναλαμβάνω… ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!

Μια φίλη μου είπε ότι όταν πρωτοδιάβασε τα κείμενα μου δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τα έγραφα εγώ… Πως γινόταν εγώ, η σκληρή και φαινομενικά αναίσθητη να κρύβω τόσο καλά αυτή την πλευρά μου?? Το έχω σκεφτεί και εγώ…

Το έχω σκεφτεί και εγώ… Ίσως η σκληρότητα, η «αναισθησία» και η ειρωνεία προς τα ροζ κορίτσια να είναι ένα προσωπείο… Ίσως και εγώ να είμαι ένα από αυτά… Ίσως πολύ απλά να ξέφυγα από κάποιο μυθιστόρημα… Γιατί μόνο εκεί βρίσκω τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλω… Μια χρονομηχανή χρειάζομαι μόνο… Μια χρονομηχανή και θα βρεθώ σε μια εποχή κάπου, κάποτε, όπου οι άνθρωποι θα υπολογίζουν τα συναισθήματα σου… Τις αδυναμίες και τις ατέλειες σου… Και εκεί θα βγάλω το προσωπείο μου… Γιατί προσπάθησα να το βγάλω και εδώ… Και το έβγαλα έστω και για λίγο… Αλλά αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να πληγωθεί και να πονέσει αυτό που κρατούσα προσεχτικά κρυμμένο… Η ευαίσθητη πλευρά… Η ροζ… Αυτή που ακόμα πιστεύει ότι υπάρχουν πρίγκιπες με άσπρα άλογα… Αυτή που πιστεύει στα παραμυθένια ρομάντζα και κλαίει κρυφά και σιγανά μπροστά στους ανολοκλήρωτους αλλά αιώνιους έρωτες… Τους έρωτες που δεν σβήνουν ποτέ αλλά θα ζουν για πάντα… Αυτή η πλευρά χρειάζεται ένα προσωπείο για να κρυφτεί επειδή πολύ απλά δεν είναι πλασμένη για αυτόν τον κόσμο…

…μια ανυπόταχτη και ασυμβίβαστη ψυχή…

...ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ...

σπάζεις το κλουβί, μου δανείζεις τα φτερά σου,

αίσθηση φευγάτη να πετάς ψηλά,

στους γαλαξίες τα φιλιά σου,

χάνομαι στο αστρικό σου νέφος, το κορμί κολυμπά…

η σκέψη ματώνει, το όνειρο τελειώνει,

μονάχη ξυπνάω, στη φυλακή μου πάω,

η μέρα ροδίζει, ο εφιάλτης τώρα αρχίζει…

ψάχνοντας τροχιά στον αιγόκερω σκαλώνω,

βρίσκω τις νεφέλες των ματιών σου εκεί,

μακριά από το χώρο και το χρόνο,

γίνομαι στων μάγουλων σου φεγγαροσταλιά ταντρική…

το σώμα διψάει, το σώμα σου ζητάει,

η ελπίδα απούσα στης μέρας μου τη γούσα,

η μέρα ροδίζει, ο εφιάλτης τώρα αρχίζει…

Μαντώ – Αιγόκερως

CD: Μαντώ ΙΙ

Ιστορια αφιερωμενη στο παράλογο....Η Ζωγραφια.

Στον πυρετό της προετοιμασιας το μάτι της πήρε ξυστα το ειδωλο που σχηματιστηκε στον καθρεφτη...βιαστικα ομως ετσι με λαχταρα ξανα κοιταει εκει και το ειδωλο τωρα κοιταει αυταρεσκα  τωρα σε εκεινη....ηταν γεγονος ο εαυτος της της αρεσε πολυ...και θα εβρισκε το τελειο το διχως αλλο.Το μαυρο φόρεμα χαμογελουσε πάνω της και περλες στον λαιμο της ξαπλωναν με χαρη και ευχαριστηση.....πως θα μπορουσαν αλωστε να παραπονεθουν πανω σε εναν τετοιο λαιμο....

Τακ τακ Τακ... τα αναλαφρα βήματα της αφηναν μια υποψια γυναικειου τακουνιου ηχο....βιαστηκε....είχε ραντεβου με μια πολυ καλη της φίλη να παει να την πάρει... επιεδη δεν οδηγουσε <<η καημενη μονο νοικοκυρα πως καταντησε>> σκεφτηκε ...καθως ενα απολυτα γοητευτικο και γεματο κακια χαμογελο σχηματιστηκε στα κοκκινα χειλη της....Εξω απο το σπιτι της φιλης της αρχισε να κανει φασαρια με την κόρνα γιατι δεν μπορουσε να κατεβει κάτω να χτυπησει την πόρτα δεν μπορουσε να περιμενει ομως και αρχισε να παταει την κόρνα σαν τρελη.... Ανοιγοντας την πόρτα η φιλη της με ενα σχεδον καλο συνολακι αποχαιρετα εναν καλοσυνατο κυριο που την κραταει απο την μεση σφιχτα προστατευτικα και την φιλαει στα κλεφτα στο μαγουλο....

Εκεινη την στιγμη ενιωσε ενα τσιμπιμα ζήλειας αν και τραβουσε πάντα τα βλέμματα πανω της κανενας δεν την είχε φιλήσει ετσι....Και εκεινη την στιγμη ήρθε και το αποτελειωτικο χτυπημα της

Ενα αγορακι με καστανα μαλλια λακακια....και ενα χαμογελο αθωο ομορφο ζωηρο παιδικο ενα πλάσμα ονειρο τρεχει και αγγαλιαζει την φίλη της απο την μεση και της φωναζει ''Σ'αγαπω μαμα''

Σιγουρα δεν εχει νιωσει τοση ζήλεια ποτε της.....Ξαφνικα πόθησε οσα η''αλλη'' ειχε.....

Και ομως ετσι είχαν τα πραγματα....εκεινη ειχε την απολυτη ομορφια αλλα η ''αλλη ειχε την ευτυχια...Και τοτε ήταν που πηρε την μεγάλη αποφαση σήμερα θα εβρισκε εκεινον που θα την έκανε ευτυχισμενη θα εδινε ευκαιριες και δεν πειραζει αν εδειχνε και λιγο ευκολη....Σημερα θα αποκτουσε εκεινο που δεν είχε Σημερα θα γινοταν καλητερη απο την ''αλλη''.

Στο μπαρ είχε τα παντα ολα τα μάτια πάνω της και οντως μετα απο λιγη ώρα εκεινος ο απεναντι την κοιτουσε....Πολυ αλκοολ στο αίμα της... πολυ ζαλή δεν καταλαβε τιποτα δεν θα προχωρουσε σε τιποτα σημερα ήθελε απλα να εξασφαλισει ενα ραντεβου που θα την εφερνε πιο κοντα σε εκεινο που ειχε βαλει στοχο....

Του επετρεψε να την παει σπιτι....την ανεβασε μεχρι την πόρτα της....εκεινη πηγε να τον καληνυχτισει αφου είχε εξασφαλισει τον αριθμο του. εκεινος ομως είχε διαφορετικη αποψη.... με το ανοιγμα της πόρτας την εβαλε μεσα βιαια και ξαφνικα χωρις καν να καταλαβει τι γινοταν τα ρουχα της ήταν σκισμενα και στο πάτωμα εκεινη ενιωθε αποστροφη αηδια  ενιωθε το σωμα της να ποναει και να μην μπορει ομως να βαλει τον εαυτο της σε θεση αμυνας... περιμενε.,....

υπομονετικα να τελιωσει ολο αυτο απλα περιμενε....Την πεταξε στην ακρη του κρεβατιου και εφυγε εκεινη εμεινε ετσι μεχρι το πρωι δεν μπορουσε να κουνηθει δεν είχε πια κουραγιο....

.....................................................................................................................................................................

3 μηνες μετα..... 

  3 μηνες μετα κοιτουσε πάνω της πανω στην κοιλια της ενα λοφακι....ενα μικρο λόφακι και ευχοταν κρυφα να μην ήταν τοσο ζηλειαρα και ματαιοδοξη....Το μονο που θυμοταν ήταν ο πονος και η αηδια εκεινης της νυχτα σημερα τι ειχε καταφερει? ενα κενο μέσα της ενα παιδι μεσα της και εκεινη τοσο αδεια αυτη ηταν η ζωη που ονειρευτικε?αυτο ήθελε οταν ξεκινησε εκεινη την νυχτα με διαθεσεις αγριες να βρει το αλλο της μισο να κανει οικογενεια....?

μετα απο λιγους μηνες ενα μικρο κοριτσι γεννηθηκε.....Το ονομα αυτης.....

Ζωγραφια.....

Γ.Σ.

me -> imperfect!! u??

Δεν είναι ότι ζητάω όλοι οι άνθρωποι να είναι ίδιοι… Εξάλλου τότε δεν θα υπήρχε τίποτα που να μας προκαλεί να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε, να προχωρήσουμε… Ίσως και να αποζητάμε το διαφορετικό… Να ελκόμαστε έντονα από το ξένο… Να θέλουμε να το ανακαλύψουμε και να το δαμάσουμε… Ωστόσο τι γίνεται όταν ανακαλύπτεις ότι είσαι εκ διαμέτρου διαφορετικός με τον άλλο?? Είτε αυτός αποτελεί φίλο είτε το άτομο που αγαπάς, εμπιστεύεσαι και νοιάζεσαι… Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι συγκρούεστε για πράγματα που φαίνονται και είναι μηδαμινά?? Όταν ο εγωισμός σε κυριεύει και αρνείσαι πεισματικά να εξετάσεις την πιθανότητα να είσαι λάθος??

Όταν όλοι σου λένε «ΜΑ…ΑΓΑΠΙΕΣΤΕ!!!» γιατί δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτούς τους μικρούς καθημερινούς υφάλους και να πει «ΔΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΠΛΕΟΝ!!!», αλλά συνεχίζεις να κουράζεις το μυαλό σου και δεν απολαμβάνεις τα θετικά?? Αυτή η σχέση σου προσφέρει τόσα κι όμως εσύ επιμένεις να μείνεις προσκολλημένος στα αρνητικά… Και έτσι το τέλος φαίνεται προδιαγεγραμμένο… Δηλητηριάζεις αυτή τη σχέση, παρόλο που επιθυμείς να την διατηρήσεις ψηλά, στο πάνθεον, άσπιλη, ανέγγιχτη, αμόλυντη… Βλέπεις φαντάσματα γιατί πολύ απλά δεν έχεις αντιμετωπίσει εσύ τους προσωπικούς σου δαίμονες… Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας… Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι και να μας οφείλουν συγγνώμη… Δεν πρέπει να ψεύδεσαι και στον εαυτό σου… Θυμάσαι πολύ καλά την τελευταία φορά που έφταιξες εσύ… Όμως αυτό το κόκκινο πλασματάκι με την ουρίτσα και τα κερατάκια δεν σε άφησε να παραδεχτείς το δίκιο τις αντίθετης γνώμης… Γιατί είναι ευρέως γνωστό… Το δικαίωμα να έχεις δίκιο, το έχεις αποκλειστικά εσύ… Ωστόσο τώρα που βρίσκεσαι προ του τέλους σκέφτεσαι… AΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ… ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ… ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ, ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ… ΘΑ ΧΕΙΡΙΖΟΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ… Γιατί παραδέξου το… κανείς δεν είναι τέλειος… ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ…

…WELCOME TO OUR IMPERFECT WORLD…

Απλα θελω να σε νιωσω...

Απλα θελω νιωσω τα χειλη σου. Να χαιδευουν απαλα τα δικα μου. Να σερνονται σιγα σιγα, σα να χορευουν και να με γευονται.

Να οσμιζονται τη γλυκια ανασα και να ακουσω το σιγανο σου γελιο, για αυτη την ατολμη πραξη, ενω θα μενεις εκει, κοντα μου, περιμενοντας την επομενη κινηση.

Θελω τα χειλη μας να γινουν ενα, να μπλεχτουν οι ανασες μας, σαν ανοιξιατικος χορος.

Απλα θελω να νιωσω τα χειλη σου... να αναβουν τα δικα μου σαν σπιρτο. Σπιθα και βενζινη: Το αναποφευκτο. Να μη σταματας, τα ρουχα, ενα ενα θα πεφτουν και εξερευνησουμε τα σωματα μας.

Το σωμα σου; Δε με νοιαζει αν θεωρειται ομορφο ή ασχημο. Για μενα το σωμα σου ειναι υπεροχο. Με νοιαζει μονο να το νοιωσω πανω στο δικο σου, καθως θα γινεται ενα με το δικο μου.

Απλα θελω να νιωσω τα χειλη σου. Με τον εναν, ή τον αλλον τροπο. Θελω να νιωσω. Θελω να σε νοιωσω. Let go....

Τέτοια γυναίκα δε φοβάται να πεθάνει

Ίδια κι εγώ

Πήρα τους δρόμους, μάγισσα τρελή,

Στοιχειό στο μαύρο αέρα, πιο γενναία τη νύχτα
Ονειρευόμουν το κακό πλανήθηκα πολύ

Γυρνώντας από φως σε φως, έρποντας πλάι στα σπίτια
Πλάσμα μοναχικό, δωδεκαδάκτυλο, σαλό.

Τέτοια γυναίκα λίγο μοιάζει με γυναίκα.

Ίδια ήμουν κι εγώ.

Βρήκα του δάσους τη ζεστή σπηλιά

Τη γέμισα τηγάνια, ράφια, πιάτα και ποτήρια

Ερμάρια με στολίδια και μεταξωτά

Μαγείρεψα για ξωτικά και για σκουλήκια

Κλαίγοντας σιγανά, βάζοντας τάξη στο κενό.

Τέτοια γυναίκα την παρεξηγούν συχνά.

Ίδια ήμουν κι εγώ.

Ανέβηκα στο κάρο σου, αμαξά

Γυμνά χέρια ανεμίζοντας στα φευγαλέα τοπία

Την έμαθα τη διαδρομή κι άντεξα στην πυρά

Καθώς οι φλόγες σου μου δάγκωσαν τα ισχία

Και τα πλευρά μου έσπαζαν από βαρύ τροχό.

Τέτοια γυναίκα δεν φοβάται να πεθάνει.

Ίδια ήμουν και γω.

Anne Sexton

(από τη συλλογή The Bedlam and Part Way Back, 1960)

Biografy :http://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Sexton

μτφ: Κατερίνα Σχινά

Ποίηση - τεύχος 6/1995

http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.com/2007/11/2.html

Ασυναρτησιες μιας βραδιας...

glitter-graphics.com

Επεσε η νυχτα και μαζι της εφερε και ενα πεπλο.. Αλλες φορες ειναι διαφανο και ετσι μπορεις να δεις τα αστρα αλλες παλι ειναι τοσο αδιαφανες που δεν βλεπεις τιποτα, δεν σε αφηνει.. Σημερα το πεπλο ξεκινησε να πεφτει διαφανο αλλα πλεον εχει αρχισει και γινεται πολυ πολυ αδιαφανες..




Να φταιει οτι εισαι μακρια μου?

Να φταιει οτι κατι με εμποδιζει να σε νιωσω κοντα μου?

Να φταιει οτι σκεφτομαι διαφορα?

Να φταιει οτι δεν με ακους?



Δεν ξερω τι φταιω μην με ρωτας.. Δεν εχω καμια απαντηση να σου δωσω.. Ισως να φταιω και εγω με τις τοσες σκεψεις που αφηνω να με κατακλυζουν.. Ισως παλι να φταιμε και οι δυο.. Μου αρεσει αυτη η ιδεα οτι μοιραζομαστε την ευθυνη, με ανακουφιζει, με λυτρωνει...



Παρε με αγκαλια και μην μιλας μονο ακου.. ακου τους χτυπους της καρδιας μου.. ακους? Μονο αυτο να ακους..

...amore mio...

στο όνειρο μου σε είδα πίσω από ένα τζάμι… όσο ανέπνεα αυτό θόλωνε… έτσι προτίμησα να σταματήσω να αναπνέω για να συνεχίσω να σε βλέπω…

γιατί σε αγαπώ πολύ και δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…

μια αφοσιωμένη αιθεροβάμων…

8/11/2009

νιωθω την αναγκη να σε δω..
νιωθω την αναγκη να χαιδεψω τα μαλλια σου..
νιωθω την αναγκη να μυρισω το δερμα σου..
νιωθω την αναγκη να σου κρατησω το χερι..
νιωθω την αναγκη να περπατησω πλαι σου..
νιωθω την αναγκη να σε ταξιδεψω..
νιωθω την αναγκη να δαγκωσω τα χειλη σου..
νιωθω την αναγκη να σε αγγαλιασω.,.
νιωθω την αναγκη να σου πω λογια γλυκα..
νιωθω την αναγκη να μοιραστω τους κρυφους μου ποθους μαζι σου..
νιωθω την αναγκη να σου δειξω το δικο μας ξεχασμενο αστερι..
νιωθω την αναγκη να δουμε μαζι τον ηλιο να δυει..
νιωθω την αναγκη να σου πω ΣΑΓΑΠΩΩΩ

Ερωτηματικά....

Φαντάσου....

Να μου χαιδεύεις την πλάτη με τα ακροδάχτυλα σου.....

Φαντάσου....

Να σου γεμίζω το πρόσωπο με φιλιά...

Σκέψου...

Την μέρα που θα με κάνεις ολοκληρωτικά δική σου...

Σκέψου..

Την μέρα που δεν θα υπάρχει άλλος στον κόσμο για εμένα...

Θυμήσου....

Την μέρα που με γνώρισες...

Θυμήσου...

Το χαμογέλο μου...

Μπορείς;;;
Θυμάσαι;;;
Είσαι ακόμα εδώ;;;;;;;

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι

Σήμερα πέταξα...

Πέταξα ανάμεσα στις σκέψεις μου... τα όνειρα μου... πέταξα ψηλά... μακριά από όλους και από όλα...

Ο κρύος αέρας με χτυπούσε στο πρόσωπο... η ανάσα μου έκανε συννεφάκια... οι παιδικές έγνοιες έβγαιναν από μέσα μου και εγώ έμενα μόνη... μόνη με τους στίχους... μόνη με τη μελωδία που έπαιζε στα αυτιά μου και μιλούσε για όσα εγώ φοβόμουν ή δεν είχα το θάρρος να μιλήσω... ήταν σαν χάδι από έναν άγνωστο σύντροφο και συμπορευτή που με γνώριζε όμως τόσο καλά...

Ήταν λες και πάγωσε η πραγματικότητα και εγώ ήμουν μια μπουρμπουλήθρα... με οδηγό τον άνεμο πετούσα μακριά από όλους και από όλα...

Όταν βρήκα το μικρό πατημένο πορτοκαλί τριανταφυλλάκι στο δρόμο, το προσπέρασα...

Αλλά μετά από 5 βήματα γύρισα και το ξανακοίταξα...

Ήταν παρατημένο και πεταμένο... αλλά τόσο όμορφο...

Ο βασιλιάς των λουλουδιών ήταν εκεί κάτω και μου μιλούσε...

Και εγώ άκουσα... το έκοψα και το κράτησα σφιχτά καθώς συνέχισα να πετάω με οδηγό τον άνεμο...

Ήξερα πλέον... δεν ήμουν η ίδια...

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι, που τώρα βρίσκεται ξαπλωμένο στο κρεββάτι μου, με κάλεσε... και εγώ ανταποκρίθηκα... ανταποκρίθηκα σε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα ανοησίες... δεν πίστευα στην αγάπη... ήμουν πεζή... ωστόσο το μικρό τριανταφυλλάκι με δίδαξε... και εγώ έμαθα... και όλα αυτά ενώ βρισκόμουν στη μέση ενός άδειου δρόμου πάνω από ένα μικρό πατημένο τραινταφυλλάκι...

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν, χωρίς να κοιτάξουν πίσω... χωρίς να πουν τίποτα... χωρίς αντίο...

Κάποιοι άλλοι έρχονται και αφήνουν πατημασιές στην καρδιά μας, στο μυαλό μας... στο είναι μας... και εμείς αλλάζουμε για πάντα...

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο κανείς δεν ξέρει...!!!

Ούτε Άγγελος Ούτε Δαίμονας

Οι δρόμοι παραδοθηκαν άνευ όρων στο σκοτάδι. Τρίτη ξημερώματα, λίγες οι ψυχές που μένουν ξύπνιες. Μπορώ να αισθανθώ σχεδόν το στριφογύρισμά τους μέσα στις κουβέρτες και τα σεντόνια. Πανσέληνος απόψε και το μυαλό υποχωρεί στη μέθη του χλωμού χειμωνιάτικου φεγγαριού. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα τ άλλο χυδαία και θέλουν να σε κάνουν να γδάρεις τη σάρκα σου. Δε ξέρεις τί εισαι. Θέλεις να ουρλιάξεις σα το λύκο ή να κλάψεις σαν παιδάκι τελικά; Τί είσαι; Εμπρός! Τί φοβάσαι; Μην τσαλακωθείς; Μην χάσεις την προχώ εικόνα που άφησες τους άλλους να σχηματίσουν για σένα; Ελα...Σε προκαλώ... Μπορείς να μου πείς τι είσαι; Είμαι η αντίπερα όχθη. Το φάντασμα στον καθρεύτη σου. Αυτό που δε μπορείς να γίνεις, ούτε το μαύρο σου ούτε το λευκό σου είμαι. Είμαι η λεπτή γραμμή στη μέση. Είμαι όλα εκείνα τα παραμύθια που έκαψες στο βωμό της λογικής. Δε θέλεις να είσαι άγγελος, είναι πασέ σωστά; Δαίμονας έτοιμος να παρασύρει στην αμαρτία; Καντο ρε, αφού το νιώθω οτι το γουστάρεις!Μετά λούφαξε στη γωνία σου και γκρίνιαξε γιατί σου φέρθηκαν άσχημα,γιατί δε σ εμπιστεύτηκαν γιατί δε σ ερωτεύτηκαν, γιατί δε σε σεβάστηκαν. Εκεί θα μαι να σου θυμίζω οτι η ελευθερία σου βρίσκεται πάντα στη μέση. Σπάσε τα δεσμά του άθλιου μικρόκοσμού σου. Ούτε άγγελος, ούτε δαίμονας!

Η θάλασσα (१९६२)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις ।
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους -
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες ।
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι ।
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει ।
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι την χαίρονται, ένας την πληρώνει ।

Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Δεν θα απολογιθουμε...

Καθομαι στον καναπέ και με πιανουν οι μαυρες μου

Βαριεμαι.....

Μα λεω δεν γαμιεται....Θα γραψω....

το εχω αναγκη σήμερα....

Θελω να μιλήσω για εμας που σήμερα μαζευτικαμε εδω να κανουμε ενα γυναικειο Blog

Για γυναικες παθιασμενες ''κοκκινες''

Καθισμενες σταυροπόδι....

χωρις ανοχη πια σε ''λόγια''

Κοκκινες σαν το κρασί....

Μεθυστικες...ως το κόκκαλο...

Μεθυσμενες επισης.....

Χωρις ορια πια τα εχασαν καπου στο δρόμο....

Γεματες ενστικτα....

πλάσματα χωρις ορια γυναικες με πάθος....

πυ σήμερτα αποφασισαν να δεχτουν μια προκλήση να γραφουν χωρις

δηθενισμους

και την ταμπέλα του καλου κοριτσιου......

Σημερα που εσεις θα αρχισεται να μας διαβάζεται

σημερα για εμάς αρχίζει μια εποχή ελευθεριας

κυριαρχιας των αισθησεων.....

βασιλειας των εστικτων

ρομαντικές

ή Βρωμικες

Ειμαστε και τα δυο αντεχεται να μας γνωρισεται?

καλο βραδυ

καυτα φιλια

Sykaki

welcome.....partners

Καλως ορίσατε....
Μια γυναικεία πρωτοβουλία μια γυναικεία υπόθεση....
Προσκάλεσα τις καλήτερες μπλόγκερς
να συμετάσχουν σε αυτό....
Ειμαι το Sykaki
και μας ευχομαι μια καλη αρχη...
ευχομαι να καουμε για να μπορουμε να γεννηθουμε ξανα μεσα απο σταχτες μας...
καλο Βραδυ...
καλο ταξίδι να χουμε....