Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31

Οι σταχτες μου..



Θα μπορούσα  για σένα από φωτιά και νερό να περάσω
θα μπορούσα την αγάπη σου να κερδίσω..να κρατήσω
Θα μπορούσα  να δώσω τα πάντα για σένα.
Αν.
Έκλαψες μέσα στα χέρια μου.
Δεν μπορούσες να πεις οχι στο ταξίδι χωρίς γυρισμό..
Αν.
Σήμερα έβρεχε όπως την τελευταία φορά που σε είδα..
τότε.
Άγγελε μου..
Δολοφόνε μου .
ήθελα να  σ'ακολουθήσω και  στον  θάνατο ακόμα
να αναμετρηθούμε στα μαρμάρινα αλώνια..
γιατί χωρίς εσένα δεν  ήθελα να ζήσω περισσότερο..
βρέθηκα ξαφνικά σε δύο τόπους και σε δύο χρόνους...
μακριά σου.
Καρδιά μου  κάηκες από λαχτάρα για αυτό που έχασες..
Χείλη  στεγνά έκκληση για ενα  φιλί
σώμα που  απαλό άγγιγμα χρειάζεται..
Σιωπή.
Μην μιλήσεις.
Μην κλάψεις.
Μην φοβηθείς.
Μην.
Τραβήξαμε μαζί  στο σκοτάδι .
Και μου λείπεις  τόσο πολύ.
Σκέψεις που  μόνο  γύρω σου στρέφονται
όνειρά μου που πάντα μαζί σου είναι..
σε ψάχνουν...
Είσαι τόσο κοντά μου κι όμως δεν μπορώ να σε βρω.
Άγγελε μου......
Δολοφόνε μου.....
Κι εκεί που η μοίρα σε έστειλε,να προσέχεις τα φτερά σου !!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 23

Η ''κοινή''

Ήταν έτοιμη… Είχε μαζέψει ψηλά τα καστανά μακριά μαλλιά της, αφήνοντας μόνο μερικές αφέλειες και τη φράντζα να πλαισιώνουν το όμορφο πρόσωπο της… Λίγο ακόμα κοκκινάδι στα χείλη, μια στρώση μάσκαρα και μια ιδέα lip gloss… Έτοιμη να σαγηνεύσει κάθε αρσενικό που θα βρισκόταν στο πέρασμα της… Έτοιμη για ακόμα μια νύχτα πληρωμένου πάθους και ηδονής… Καθώς διόρθωνε τη ραφή στο καλσόν της και έβαζε τις ψηλοτάκουνες κατακόκκινες γόβες της χαμογέλασε… Μια στοίβα από πεταμένα, άχρηστα χαρτιά, ανάμεσα στο σωρό από αφημένα ρούχα, εσώρουχα και παπούτσια, δέσποζαν επιβλητικά έλκοντας σαν μαγνήτης τη ματιά και το μυαλό της… Πλησίασε το κρεβάτι και ξάπλωσε… Όχι αυτή τη φορά για να δεχτεί το κορμί της το πρόστυχο άγγιγμα κάποιου τυχαίου κυνηγού του εφήμερου έρωτα αλλά για να εξομολογηθεί…


Οι λευκές σκισμένες κόλλες χαρτί και το μπλε αυτό στυλό πάντα την ανακούφιζαν… Σαν έβλεπε την άδεια σελίδα, αφηνόταν και εκφραζόταν ελεύθερα… Κανείς δεν θα τις ασκούσε κριτική… Οι πράξεις και οι σκέψεις της θα παρέμεναν φυλαγμένες και ανέγγιχτες από κάθε κακοπροαίρετη ματιά… Όταν η μάνα της μπήκε στο δωμάτιο και την είδε να γράφει ξαφνιάστηκε… Πρώτη φορά αντίκριζε το θέαμα, αλλά όπως ήταν φυσικό, δεν μπόρεσε να εκτιμήσει την εικόνα αυτή… Η κόρη της, καθισμένη στο κρεβάτι, να γράφει μανιωδώς ένα φαινομενικά ασυνάρτητο κείμενο… Ωστόσο ήταν φυσικό… Η μάνα της δεν γνώριζε τίποτα ουσιαστικό για την ίδια… Μπορεί να την γέννησε αλλά πότε δεν κατάφερε να την καταλάβει… Δεν ήταν ότι δεν ήθελε… Απλά δεν μπορούσε… Η κορούλα της, όσο περίεργο και αν της φαινόταν, είχε άσχημο παρελθόν… Βρώμικο… Λάγνο… Δεν ήταν η ίδια ‘εύκολη’… Απλά συχνά αντιμετωπίστηκε σαν σκεύος ηδονής… Πολλές φορές και με τη συγκατάθεση της νομίζοντας ότι έτσι θα καταφέρει τελικά μέσα από τη σωματική επαφή να κατακτήσει και τη συναισθηματική… Αλλά πόσες φορές δεν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όλα είναι ανώφελα, ότι η αγάπη αποτελεί ένα όνειρο άπιαστο κι απραγματοποίητο, ότι όλοι κοιτάζουν πώς να καλοπεράσουν οι ίδιοι… Συμβιβάστηκε απλά… Σκότωσε την παιδική της αθωότητα κι αφέλεια που πίστευε ακόμα σε παραμύθια κι όνειρα… Έγινε μια ‘κοινή… Μια τσούλα… Ένα εύκολο γαμήσι… Αποδέχτηκε το τίτλο… Υποσχέθηκε στον εαυτό της ότι θα επιβιώσει… Δεν θα επέτρεπε σ’ όλους αυτούς που την εκμεταλλεύτηκαν να τη δουν κομμάτια… Όχι… Δεν ζητούσε εκδίκηση… Δικαίωση ζητούσε… Το τίτλο της ‘εύκολης’ της τον επέβαλαν και τη βίασαν να τον ενστερνιστεί… Δεν γεννήθηκε έτσι… Πάλεψε για τα συναισθήματα της… Αλλά κανείς άλλος δεν τα σεβάστηκε… Κι έτσι αναισθητοποίησε τον εαυτό και την ψυχή της… Δεν θα ήταν εκεί για να τη δει να ραγίζει… Ήταν κάποια άλλη πλέον… Μια εύκολη… Μια εύκολη που ήξερε και πίστευε στην αγάπη… Αλλά αυτό το ήξεραν μόνο οι λευκές κόλλες χαρτί και το μπλε στυλό της… Για όλους τους άλλους ήταν ακόμα μια ‘κοινή’, με εφαρμοστό δερμάτινο μίνι και αισθησιακά χείλη… Δεν ήταν αρκετά γενναία για να ξεφύγει από τη ζωή και την εικόνα που της είχαν επιβάλει… Ωστόσο της έφτανε που το ήξερε η ίδια… Ήταν αθώα… Η ψυχή της ήταν ακόμα άσπιλη κι αμόλυντη και αυτό της έφτανε…


Κι έτσι σηκώθηκε… Φόρεσε τη δερμάτινη καμπαρντίνα της… Τοποθέτησε το αναμμένο τσιγάρο στα χείλη της και βγήκε στο δρόμο μαγνητίζοντας τα αχόρταγα κι άπληστα βλέμματα των ανδρών… Ήταν ακόμα 10.00 το βράδυ… Ωστόσο ο αγοραίος και πληρωμένος έρωτας δεν φαινόταν να το γνωρίζει αυτό…





Για εμας τους θυληκους δολοφoνους της κουζινας



Μελομακάρονα

 Υλικά
1 ποτήρι βούτυρο
1 ποτήρι λάδι
1 ποτήρι ζάχαρη
1 κουταλάκι κανελογαρίφαλα
1 κουταλάκι σόδα
1 ποτήρι χυμό πορτοκαλιού
1 κουταλάκι μπέικιν - πάουντερ
4 κουταλιές κονιάκ
3 κουταλιές γιαούρτι στραγγιστό
1 κουταλιά ξύσμα πορτοκαλιού
1 ποτήρι καρύδια χοντροκοπανισμένα
αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ", όσο χρειάζεται για να γίνει ζύμη μαλακιά (περίπου 1300 γρ.)  Υλικά για το σιρόπι
1 ποτήρι νερό
1 ποτήρι ζάχαρη
1 ποτήρι μέλι
καρύδια χοντροκοπανισμένα και κανέλα για το πασπάλισμα  


Εκτέλεση
Χτυπάτε το βούτυρο με το λάδι και τη ζάχαρη και συνεχίζετε με τα κανελογαρίφαλα, τη σόδα διαλυμένη στο χυμό, το μπέικιν - πάουντερ διαλυμένο στο κονιάκ, το γιαούρτι, το ξύσμα, τα καρύδια και το αλεύρι. Ζυμώνετε καλά, πλάθετε τα μελομακάρονα και τα βάζετε σε βουτυρωμένο ταψί. Τα ψήνετε σε μέτρια προθερμασμένο φούρνο για 20-25 λεπτά.
Αφήνετε να κρυώσουν και ετοιμάζετε το σιρόπι. Μόλις βράσει σε χαμηλή φωτιά, βουτάτε τα μελομακάρονα, τα αφήνετε ένα λεπτό και τα ανασύρετε με τρυπητή κουτάλα. Τα πασπαλίζετε με τα καρύδια και την κανέλα.


κουραμπιεδες
 
Υλικά
600γρ. βούτυρο
250 γρ. ζάχαρη άχνη
2 κρόκους αυγών
2 φακελάκια βανίλια
2 κουταλάκια μπέικιν - πάουντερ
3 κουταλιές κονιάκ
250 γρ. αμύγδαλα καβουρντισμένα και χοντροαλεσμένα
1 κιλό αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
1/2 κιλό ζάχαρη άχνη
(λίγο ανθόνερο)
  

Εκτέλεση
Χτυπάτε το βούτυρο με τη ζάχαρη μέχρι ν'ασπρίσει και συνεχίζετε με τους κρόκους, τη βανίλια, το μπέικιν - πάουντερ διαλυμένο στο κονιάκ, τα αμύγδαλα και προσθέτετε σιγά - σιγά το αλεύρι.
Ζυμώνετε αρκετή ώρα (η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή για να πλάθεται εύκολα).
Πλάθετε τους κουραμπιέδες και τους βάζετε σε βουτυρωμένο ταψί. Τους ψήνετε σε μέτριο φούρνο για 20' περίπου. Μόλις τους βγάλετε, τους πασπαλίζετε με τη ζάχαρη άχνη (και προαιρετικά με ανθόνερο). Όταν κρυώσουν, τους τοποθετείτε και τους πασπαλίζετε ακόμα μία φορά με ζάχαρη άχνη.


κολοκυθοπιτα
 
Υλικά για τη γέμιση
1 1/2 κιλό κολοκύθια τριμμένα
1 κιλό μυζήθρα
5-6 φυλλαράκια δυόσμο
Υλικά για τη μπεσαμέλ
3 κουταλιές αλεύρι μαλακό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
4 κουταλιές ελαιόλαδο
2 ποτήρια χλιαρό γάλα
1 πρέζα αλάτι
3 αυγά
  Υλικά για την κρούστα
1 φλιτζάνι γάλα
4 κουταλιές τριμμένο παξιμάδι
2 κουταλιές αλεύρι σκληρό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
3 κουταλιές ελαιόλαδο
2 αυγά
1 πρέζα βούτυρο γάλακτος
Υλικά για το φύλλο
1/2 κιλό αλεύρι σκληρό "ΑΡΙΣΤΟΝ"
1/2 φλιτζάνι ελαιόλαδο
1 πρέζα αλάτι
 


Εκτέλεση
Πλένετε καλά τα κολοκύθια, τα ξύνετε στον τρίφτη και τα βράζετε σε λίγο νερό για 10 λεπτά. Τα αφήνετε για 2 ώρες να στραγγίσουν.
 Για τη μπεσαμέλ: Βάζετε σε μία κατσαρόλα να κάψετε το λάδι. Μόλις κάψει, ρίχνετε το αλεύρι και ανακατεύετε απαλά για 2 λεπτά. Προσθέτετε σιγά-σιγά το χλιαρό γάλα έως ότου γίνει μία κρέμα ούτε πηχτή, ούτε αραιή και μετά προσθέτετε το αλάτι. Κατεβάζετε από τη φωτιά, ρίχνετε τα αυγά, ανακατεύετε καλά, προσθέτετε τη μυζήθρα, το δυόσμο, τα κολοκύθια και πάλι ανακατεύετε καλά.
Για το φύλλο: Σε λεκανίτσα εμαγιέ βάζετε το αλεύρι, κάνετε μία λακκουβίτσα στη μέση και βάζετε το λάδι και το αλάτι. Ζυμώνοντας, προσθέτετε σιγά-σιγά νερό έως ότου γίνει μια ζύμη όχι πολύ σφικτή. Μετά, ανοίγετε το φύλλο με το ξυλίκι και αφού λαδώσετε ελαφρά το ταψί και τα πλαϊνά του. Μετά τοποθετείτε τη γέμιση στο φύλλο και από πάνω βάζετε τη κρούστα, η οποία φτιάχνεται ως εξής: σε ένα λεκανάκι χτυπάτε τα αυγά. Προσθέτετε το παξιμάδι, το αλεύρι, το γάλα, το βούτυρο και το λάδι. Χτυπάτε όλο το μείγμα έως ότου γίνει ομοιόμορφο και το ρίχνετε στο ταψί. Σε μέτρια προθερμασμένο φούρνο ψήνετε στους 200C για μία ώρα περίπου. Προς το τέλος, τοποθετείτε λαδόκολλα επάνω από το ταψί.


Εεεεε εμεις ειμαστε κλασσικες ..... και εβαλα κλασσικες συνταγες....
για εσας για εμας τις νοικοκυρες χαχαχαχαχα
κοριτσια??????/
μηπως να βαλω και κρασι?


Δευτέρα, Δεκεμβρίου 21

Στάχτη


Στάχτες τα πάντα μέσα μου.....

Θα ξαναγεννηθώ απο την δικά μου στάχτη..

Και τα διαμαντάκια μου θα εμφανιστούν θα είναι για σένα και μόνο...

Αρκεί να είσαι εδώ, να στα χαρίσω....

Σε περιμένω....

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 17

Η ματωμένη.....


Σημέρα δεν είμαι εδω.....ειμαι αλλου εκει που δεν μπορει να με προσταξει καμια λογικη καμια κοινη ηθικη......Ματωμένη απο την κορυφη ως κάτω.....
Αν δεν αντεχεις....Αστο δεν εχω αλλη ανοχη....


-Εχεις βρεθει σε σημειο να πεις τερμα....Δεν αντεχω αλλή μονοτονια αλλη βλακεια?
-οχι ....οχι ακομα ενοω....
-Θα σου δειξω.....
Ηταν πρωί... ξυπνησε και το μονο που είδε δίπλα της ήταν το προσωπο ενος ανθρωπου που ηταν τοσο οικειο και τοσο αγνωστο....Ηταν ο συζηγος της....μα είχε αλλάξει.... οχι δεν ήταν το γερασμα των χαρακτηριστικων του ουτε η ταραγμενη εκφραση του προσωπου του αν και κοιμοταν.... ειχε αλλαξει πολυ και βαθεια....Δεν ήταν ο άνθρωπος που ηταν κάποτε... δεν τον γνώριζε....Καποτε ξυπνουσε απο τους αστατους χτυπους της καρδιας του κρεμασμενη απο το στηθος του τωρα αυτο που εβλεπε οταν ανοιγε τα ματια της πλεον δεν ηταν το προσωπο του αλλα η πλάτη του.....Ξαφνικα ενιωσε την αναγκη να ξυπνησει μονη της εντελος παρα με ''αυτον'' τον καποιον τον αγνωστο τον τοσο ξενο αντρα διπλα της....Πηρε μια αναπνοη και σηκώθηκε με κουρασμενα βήματα  τριγυρισε το σπίτι ... πραγματα πεταγμενα.... ρουχα χαρτια χαρτοφυλακες.... Κοιτουσε έξω... χωρις να βλεπει ομως πραγματικα....  δεν σκεφτοταν....
    Μεσα ο αντρας της εκανε θορυβο με την ντουλαπα....Δεν μιλησε καθολου σε εκεινη....Για να επιταχυνει την αναχωρηση του εκανε μια αδεξια κινηση να μαζεψει τα πραγματα του το κινητο του ανοιχτο και ξεχασμενο σε ενα τελευταιο μυνημα....<<Θα  ερθω μπεμπα μου μολις ξεμπερδεψω απο ''αυτην''>>Ο αριθμος της ηταν αγνωστος δεν σοκαριστικε δεν φωναξε καν δεν το ανεφερε το αφησε κατω και καθησε πισω στην θέση της σαν αγαλμα δεν σκεφτοταν ακομα τίποτα μια απολυτη σιωπη στο κεφαλι της σαν να νεκρωθηκε καθε κυτταρο της....
Εκεινος αταραχος αλλα σκυθρωπος μαζεψε τα πραγματα του ήπιε μια γουλια καφε απο το ποτηρι της .... και έφυγε.....Τοτε ήρθε στο μυαλο της σαν σλαιτσ Το προσωπο του φωτισμενο χαρωπο μαγειρευε για εκεινη την αποκαλουσε μπεμπα τπυ την φιλουσε εκεινα τα πρωινα που κατεληγαν σε ατελιωτες ώρες αγγαλια σε ατελιωτες  ωρες με ομορφες κουβεντες....ΚΑι τωρα τι?Εφυγε χωρις ουτε ενα γεια ο Αντρας της εκεινος που εζησε μαζι της πολλα εκεινος αποκαλουσε αλλη μπεμπα....Δεν την πειραζε....Ο γάμος τους είχε νεκρωσει προ πολλου μονο που εκεινη εθελοτυφλουσε.....Εκανε οοτι μπορουσε να το κρατησει ζώντανο....Αλλα εκει ήταν το τελος δεν την πεοραξε η μπεμπα την πειραξε η πιο αδεια απο ερημο ζωή της......
Τα πόδια της την οδηγησαν στην κρεβατοκαμαρα ντυθηκε....βαφτικε και πηρε το αυτοκινητο....
Περιπλανωταν ωρες εδω και εκει χωρις σκόπο μονο σκεφτόταν.....Την ζωή της κοιμοταν με εναν ξένo σε ενα σπίτι που την επνιγε....Αδεια πολυ αδεια...Χωρις ενταση χωρις τιποτα.... με το αυτοκινητο έιχε φτασει μακρυα τωρα απο την πολη....Εκει ήταν που το πήρε αποφαση σήμερα θα εκανε μια τρέλλα.....

Μπροστα της μια γεφυρα ψήλη.....και απο κατω ενας ποταμος θυμωμενος οσο και εκεινη τωρα παρα τον θυμο της ενιωσε μια ευτυχια απιστευτη ....γιατι ενιωθε.... ενιωθε εστω και αν αυτο που ενιωθε ηταν θυμος.....
ανεβηκε στην κορυφη τη κοιταξε κάτω χωρις μελοδραματισμους χωρισ ανοησιες είδε καθαρα πως δεν ηταν το σήμερινο που παρακινουσε την θελήση της να προχωρησει ηταν ολο το κενο της δεν είχε τιποτα δικαιουταν λίγα λεπτα αδρεναλινης.......Ακομα και αν δεν σωθει εκανε κατι για εκεινη ακομα και αν αυτο ηταν τρελα...
Ενα γεναιο βήμα το σώμα της στον αερα  για λιγα δευτερα και μετα.....
μετα θυμος... αδρεναλινη.....ΤΕΛΟΣ....

Γ,Σ.

 

Ας πιουμε προς τιμην του θαρρους...
ή της υπερμετρης ανοησιας?

Κυριακή, Δεκεμβρίου 13

Secret Midnight Thoughts


Μεσάνυχτα… Η ώρα έχει περάσει και όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ… Ίσως έφταιγε η συζήτηση που είχα προηγουμένως με μια φίλη μου… «Τελικά όλοι από το ίδιο εργοστάσιο βγαίνουν!!!» είχαμε πει γελώντας μεταξύ αστείου και σοβαρού… Και τώρα αυτά τα λόγια να τυραννούν την ταλαιπωρημένη μου σκέψη… Έτσι αποφάσισα να μπω στο internet… Λίγο σερφάρισμα ίσως βοηθούσε… Κάπως έτσι κατέληξα στο φατσοβιβλίο να συζητάω με ένα παλιό ‘πρόσωπο’, να μαθαίνω τα νέα του χωρισμού του… «Αυτή φταίει… Την μισώ… Της έδωσα τα πάντα και αυτή δεν εκτίμησε τίποτα… Ήμουν το παιχνιδάκι της…» ήταν τα χαρακτηριστικά του λόγια… Και εγώ να σκέφτομαι… «Αφού την τελευταία φορά που σας είδα πετούσατε από ευτυχία… Τώρα τι?»… Αλλά η απάντηση που μου ερχόταν στο μυαλό δεν με ικανοποιούσε… Ίσως έφταιγε το ‘New Moon’… Τέτοιοι έρωτες (ακόμα και αν έπασχε η ταινία από θέμα ηθοποιίας) υπάρχουν μόνο στα μυθιστορήματα… Και ενώ βρισκόμουν χαμένη σε σκέψεις ροζ, όμορφες αλλά και συγχρόνως πικρές, έρχεται το μήνυμα που θα με έριχνε ακόμα πιο βαθιά στην απεγνωσμένη αναζήτηση του ‘γιατί’… Το μωρό μου… Το μήνυμα του… Και εκείνος είχε παρακολουθήσει την ταινία, με διαφορετική παρέα ο καθένας… Και μου έλεγε… «Ένιωσα μια αλλόκοτη ταύτιση με τον Edward στο τέλος… Είπε κάποια λόγια που τα νιώθω απόλυτα… ‘Δεν έχεις καταλάβει ακόμα τα αισθήματα μου για σένα?’, ‘…με έναν όρο… Να με αφήσεις να σε αγαπώ για πάντα…’… Και ενώ προσπαθούσα να σκεφτώ καθαρά, η κρίση μου θόλωνε… Γιατί τα μηνύματα που ακολουθούσαν βίαζαν την ψυχή μου να πιστέψει… Η λογική και το συναίσθημα είχαν κηρύξει εδώ και πολύ καιρό τον πόλεμο… Αλλά φαίνονταν ισοδύναμα… Ίσως γιατί το ‘για πάντα’ και η ‘ζωή’ μου φαίνονταν μεγάλες λέξεις… Δυσβάσταχτες… Το μυαλό μου είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και να γίνομαι κυκλοθυμική… Και όλα αυτά με αφορμή ένα ακόμα μήνυμα του… «Μωρό μου σ’ αγαπώ… Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να σε πείσω πως ότι νιώθω είναι αληθινό και όμορφο… Θυμάσαι όταν σου είχα πει πως μπορώ να ζω μακριά σου? Τελικά δεν μπορώ… Δεν θέλω να το φαντάζομαι… Δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα πλέον!»… Και το μυαλό μου να πονάει ενώ συνέχιζα συγχρόνως να συζητώ με το παλιό ‘πρόσωπο’… «Μην πιστεύεις… Μην πιστεύεις τίποτα… Οι άνδρες λένε ‘σ’ αγαπώ’ για να κάνουν sex, ενώ οι γυναίκες κάνουν sex για να ακούσουν ‘σ’ αγαπώ» μου επισήμανε… «Πέρνα καλά… Διασκέδασε… Δεν αξίζει τίποτα άλλο πια…» και εγώ να διχάζομαι και να σκίζομαι στα δυο… Και να αναρωτιέμαι… Γιατί δεν είμαστε ειλικρινείς από την αρχή? Γιατί να λέμε πράγματα που δεν εννοούμε? Γιατί να μην απλουστεύουμε τις σχέσεις μας? Γιατί…? Γιατί…? Γιατί…? Το μυαλό μου είχε γεμίσει ερωτηματικά… Και εκείνη τη στιγμή που ένιωθα να πνίγομαι και να τρελαίνομαι πετυχαίνω το ‘I don’t wanna miss a thing – Aerosmith’ στο ραδιόφωνο… Η σκέψη μου επέστρεψε ασυναίσθητα στο μωρό μου… «Σ’ αγαπώ…» σκέφτηκα «και όταν τελειώσει όλο αυτό, αυτό θα παραμείνει το τραγούδι μας… Και εσύ μια όμορφη ανάμνηση… Ας αφήσουμε το χρόνο να κρίνει και ας ζήσουμε κάθε δευτερόλεπτο ως τότε… Γιατί δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…»

Σάββατο, Δεκεμβρίου 12

Με αφορμή ένα γράμμα...


Σήκωσε το γράμμα από το πάτωμα και το κράτησε στα χέρια της. Πόσο καιρό είχε μείνει ξεχασμένο εκεί, μέχρι να το ξεράσει το ατακτοποίητο συρτάρι; Το άνοιξε και γλίστρησε το βλέμμα της μέσα στις γραμμές με τα μικροσκοπικά εκείνα γραμματάκια. Πόσες σκέψεις, πόσες εκδηλώσεις λατρείας, πόσες υποσχέσεις είχαν χωρέσει μέσα σ' εκείνες τις δύο σελίδες... Και πόσο μακρινές έμοιαζαν τώρα πια...
Ο έρωτας σβήνει το ίδιο γρήγορα με το χρόνο που θέλει για να φουντώσει... Γεννιέται, ανθίζει, απλώνει τα πέπλα του πάνω στη ψυχή, που ξεχειλίζει από επιθυμίες και συναισθήματα, για να φτάσει στο τέλος του, να μαραθεί, αφήνοντας πίσω δάκρυα, πόνο και αναμνήσεις... Μέχρι να γίνει κι αυτός ένα θαμμένο κομμάτι στο πίσω μέρος του νου, εκεί που κρύβονται όσα έζησες, στιγμές που πέρασαν, γεγονότα που ανήκουν στο χθες και που συνθέτουν το σήμερα...
Το κενό που υπήρχε μέσα της.. εκεί, συνδεδεμένο με έναν κόμπο στο στομάχι, σαν να ξύπνησε ξαφνικά.. ανέβηκε μέχρι το λαιμό της έτοιμο να τη πνίξει... Δίπλωσε το γράμμα και το έκλεισε ξανά στο φάκελο. Πήρε το φάκελο και τον έβαλε μέσα στο τασάκι. Πήρε τον αναπτήρα, τον τοποθέτησε στη μία γωνία του φακέλου και έμεινε να τον κοιτάει καθώς χανόταν μέσα στη φλόγα και μεταμορφωνόταν σε στάχτη, που έμεινε ακίνητη και ζεστή ακόμα στον πάτο από το τασάκι...
Το έκαψε το γράμμα, μιας και δεν μπορούσε να κάψει τις σκέψεις που τριγυρνούσαν στο μυαλό της... Όχι γιατί την πονούσε ακόμη... Αλλά γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να ανθίσει κάτι νέο στην καρδιά της.. έπρεπε οι στάχτες του χθες να μείνουν κλεισμένες σ' εκείνο το πίσω μέρος του νου και αυτό το κάτι νέο να γεννηθεί και να πλημμυρίσει την επιφάνεια του...

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 9

Κλισέέεεεε.

Σκατά τίτλος μα το νιώθω να έρχεται. Τον θυμό.
Οκ, πάρτο από την αρχή.
Γνωρίζεις ένα τρελό τυπάκι, φοιτητή κατά προτίμηση.
Δεν είναι δύσκολο, δοκιμάστε να το φανταστείτε και από το σπίτι. Πάς σε πορεία. Για τον Αλέξη, που είναι και πρόσφατο.
Και φτάνεις ως την καμάρα.
Ξαφνικά σου ριχνουν τα Μ.Α.Τ. δακρυγόνα. Ένα χέρι σε τραβάει, και μετά από 4 τετράγωνα, αποδεικνύεται πως είναι συμμαθητής σου, και μάλιστα, ο συμμαθητης που σου αρέσει. Γουαου.
Και ολώς παραδόξως, σου λέει να βγείτε.
Ωραία. Τα κατάφερες, μετά από ένα χρόνο.
The Big day. Έχεις κάνει αποτρίχωση, έχεις λειάνει κάθε χιλιοστό του δέρματος σου, το μαλλί λάμπει. Πάραυτα, θες να δείξεις χαμηλών τόνων, κουλτουριάρα και λοιπά. Και μη σου πω οτι είσαι κιόλας.
Φοράς κάτι λοιπόν αρκετά σεμνό, μα και κομψό. Μη σε πάρουν και με τις ντομάτες, είπαμε.
Τί να κάνεις με τα παπούτσια, είσαι και λίγο μέτριου ύψους. Πως θα τον φτάσεις την στιγμή που πρέπει; Ε καλά, στην ανάγκη τεντώνεσαι λίγο.
Χμμ, με τι να πας στο κέντρο; Πως θα τον χαιρετίσεις, τι θα κάνεις, τι θα πείτε, πως θα το πεις, πρέπει να αποκωδικοποιήσεις την συμπεριφορα του, το παραμικρό σπασμό των μυών του στο πρόσωπο.
Φτάνει η στιγμή του πρώτου σας φιλιού. Τεντώνεσαι, αυτός κλείνει τα μάτια και τσακ!
Το κινητό του καταστρέφει τη στιγμή.
ΠΡΩΗΝ;;;;;;;
Άσε μας ρε φίλε, που μπροστά μου την φωνάζεις και μωρό σου.
Τι κλισέ είναι αυτά, να ψάχνεις 15 ώρες τι να βάλεις, να χρειάζεσαι λεξικό για να τον καταλάβεις, να σου δίνουν συμβουλές οι φίλες σου τύπου: Μην του ριχτείς αμέσως. Μιλήστε λίγο πρώτα. Κλπ κλπ κλπ.
Κλισέ μαλακίες, γιατί στην τελική κατάλαβε πως σε θέλει για φίλη του.
Κλισέ στυλάκι της δύσκολης για να τον κάνεις να πεισμώσει.
Κλισέ και η συμπεριφορά του απέναντι σου, τύπου γκαμάο και ντέρνο γκόμενος και γόης του σχολείου και πάω γυμναστήριο να στρώσω την κορμάρα μου.
Κλισέ και το ίδιο το κείμενο.
Άντε, ας το καταπιώ και αυτό το φαρμάκι μου.
.........
Σκατά και αυτός ο τύπος.
Πάμε στον επόμενο.
Good luck next time.
Σας ευχαριστώ και καληνύχτα σας.
Χωρίς εικόνα, χωρίς βίντεο.
Για να μάθετε κωλόπαιδα να μας σπάτε τα νεύρα και να αδειάζουμε το μισό ψυγείο προσπαθώντας να καταλάβουμε τι πήγε στραβά μετά το ραντεβού.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 8

Σημερα....θα σε ονομασω πάθος.....αυριο ας εισαι λάθος παλι....



 Ειναι πολλά τελικα που οδηγουν τα χερια μου...
καλοσχηματισμενο μου ονειρο..και σημερα είναι η στιγμη να διεκδικησω οσα χθες ονειρευτικα....
δεν ισχυουν οι κανονες τωρα ματια μου.....
-μωρο μου....για ποια δυναμη μου μιλας οταν το σκεφτομαι συνεχεια πια....οταν το θελω συνεχεια...
-δεν θα μπορουσα να βρω το κουραγιο να σε απομακρυνω...... για ποια δυναμη να μιλησουμε οταν πλαστικα για να ταιριαξω στο σωμα σου
Δεν μιλαω για οσα μακρυα αφηνουμε.....
ειναι πολλα και ειναι ολα στο μυαλο μου ειναι η λησμονια που την τρεμω οπως δεν φοβηθηκα ποτε τιποτα αλλο....
θα ειμαι εδω για να σε κραταω μεχρι να με ζησεις ολοκληρη και μεχρι να καω για να γεννιεμε συνεχως 
για να  ξανα αναπνεω συνεχως ξανα και ξανα οσο επιπονο και αν πλεον σου μοιαζει
Γιατι εσυ το θελησες δεν βρηκες την δυναμη να με αποφυγεις...
Δεν βρηκες την δυναμη να φυγεις σου λεω....
και τωρα τι να λεμε να συζηταμε την αποτυχια της επιδιωξης του σωστου?
εμα αληθεια δεν εχει κανενα νοημα ....
το μονο που  μας εμεινε ως επιλογη ειναι η παραδοχη και παρανοικη παραδοση μας σε ενα λαθος...
ε ναι λοιπον 
Σημερα που θα σε κρατησω θα σε ονομασω πάθος.... αυριο ας εισαι παλι ενα ακομη λάθος...
αλλα για σηεμρα μην μου το αρνηθεις το βλεπω πια 
παραδοθηκες...καντο τουλαχιστον σωστα.....


Γ.Σ. 

Σάββατο, Δεκεμβρίου 5

Αν..




Αν μπορούσες να αντικρύσεις τα ματια μου με τι λατρεία σε κοιτάνε.


Αν μπορουσες να ησουν εδω για να με παρεις μια αγκαλια.

Αν μπορουσες να ακουσεις ολα αυτα που σου ψιθυριζω λιγο πριν παω για υπνο.

Αν μπορουσες να δεις ποσο σε αγαπαω και οτι ανασαινω μονο για σενα.

Αν μπορουσες να νιωσεις την αγαπη μου.

Αν μπορουσες να γευτεις τα φιλια μου που τοσο θελω να σου δωσω.

Αν μπορουσες...

Αν μπορουσα να σου πω ολα οσα αισθανομαι χωρις να φοβαμαι οτι θα σε πνιξω.

Αν μπορουσα να σε παρω αγκαλια.

Αν μπορουσα να γευτω τα φιλια σου.

Αν μπορουσα να σε δω εστω και απο μακρια.

Αν μπορουσα να σταματησω να παραπονιεμαι.

Αν μπορουσα....
 
Αν μπορουσαμε να ημασταν μαζι αυτη την στιγμη..

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 3

...the real me...



Ναι λοιπόν… αυτή είμαι…

Στα είπα όλα…

Δεν σου έκρυψα τίποτα… τις πιο μύχιες και κρυφές μου σκέψεις… τους φόβους και τις αδυναμίες μου… στα αποκάλυψα όλα…

Και τώρα η ψυχή μου στέκεται γυμνή εδώ μπροστά σου…

Δεν σου ζητώ να με καταλάβεις… απλά να με αποδεχτείς έτσι όπως είμαι…

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΗ ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΓΩ…!!!

Με ελαττώματα, αδυναμίες, φόβους και αρετές…

Μην μου ζητάς να αλλάξω… να γίνω κάποια άλλη... δεν μπορώ... μην με σκοτώσεις...



Σ’ αγαπώ…