όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις...

όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η ατμόσφαιρα γίνεται τεταμμένη...
(καταβάθος κανένας δεν θέλει να ξέρει...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η χροιά γίνεται πιο επίσημη, ψυχρή, τυπική...
(καθοδόν για το "επιθετική"...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο εγωισμός πρωταγωνιστεί...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η σιωπή απλώνεται...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το ύφος μεταμορφώνεται, συνοφρυώνεται...
(ο καθένας απομονώνεται...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο πόνος σαν σαράκι σε τρώει...
(γιατί κάτι από όλα αυτά που ακούστηκαν φάνηκε γνώριμο και ας μην θες να το παραδεχτείς...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η αγκαλιά και το χάδι αποτελούν το μόνο καταφύγιο...
(γιατί όσο απόμακρος και σκληρός κι αν εμφανίζεσαι, "αλμυρό ύδωρ" ερεθίζει τα μάτια που εσύ κρατάς ερμητικά κλειστά...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το αποτέλεσμα θα είναι ή ιδιαίτερα ευεργετικό ή θα σαρώσει τα πάντα...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, θέλησα τα χείλη μου να συναντήσουν τα δικά σου...
(ακόμα και αν ήταν το σκληρό, εγωιστικό "αντίο"...)

***Βραβειο.***

Ευχαριστούμε το μπλογκ ''λόγος εν δράση'' και  του οφείλουμε πολλά ακόμα ευχαριστώ........γιατί μας έδωσε το δεύτερο βραβείο μας και  πραγματικά ούτε ενός χρονου αυτό το μπλογκ με έχει κάνει τόσο περήφανη και με έχει ανταμείψει για το οτι το τολμήσαμε όλες μαζί γιατί κορίτσια μου κακά τα ψέμματα αν δεν είχα και εσάς να ανοίγεται μια γυναικεία ψυχή στο αναγνωστικό κοινό το μπλογκ αυτό δεν θα ήταν τίποτα......
δικό σας κορίτσια μου μπράβο μας

Σειρα μας να το δωσουμε  αλλου...
1.πνευμα-whitelighter
(γιατι τελευταία  που τον κατάλαβα λίγο παραπάνω εκτίμησα τα κείμενα του ακόμα πιο πολύ)
2.παραμυθένια πραγματικότητα-αράχνη
(γιατι ήσουν πάντα εδώ)
3.οπου φυσάει ο άνεμος- Άνεμος
(γιατί έτσι μου αρέσει τα κείμενα με αγγιζουν)
4. can't hear yaaaa-μπατλερ
(γιατι  μαρεσει η σχιζοφρένεια του)
5.venus-onfire-Venus
(γιατι με στοιχείο την φωτια ποιος μας πίανει)
με αγάπη και παραμυθένια φιλία
Sykaki

...καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα;

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν...
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες...

Κικὴ Δημουλᾶ

Isolation

Καλημέρα. 6 παρά γράφει το ρολόι και γω δεν μπορώ να κοιμηθώ. Wish it was Tuesday...
Κάθομαι και σερφάρω στην μπλογκόσφαιρα, με το ξεχειλισμένο από σταγόνες ποτήρι μου να στάζει πληγωμένο εγωισμό, υποκρισία και μνησικακία. Που το πάω; Ακόμα δεν ξέρω. Κράξιμο; Too easy.
Άλλωστε τι να πω;
Αυτές τις μέρες νιώθω κάπως. Όχι, δεν θα γράψω για τα ερωτικά μου. Απλά είχα μια ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. Απλά να γράψω. Και δεν ήθελα να γράψω στο δικό μου μπλογκ. Το φοβάμαι. Το μπλογκ μου το αντιμετωπίζω ως έναν εαυτό πάνω στον οποίο έχω αποτυπώσει κυρίως άσχημες αναμνήσεις και πτυχές του χαρακτήρα μου. Είναι σαν να πληγώνεις ένα άτομο συνεχώς, και να το ξες αυτό, αλλά να συνεχίσεις να το πληγώνεις συνειδητά επειδή το θες. Σαν να χάνω την εμπιστοσύνη του εαυτού μου όλη την ώρα... και να μην σταματάω να το κάνω. Απλά συνεχίζω να με ανέχομαι.
Δεν νομίζω πως καταλαβαίνει κάποιος πως νιώθω. Όχι ότι θα πω: κανείς δεν με καταλαβαίνει, είμαι παρεξηγημένη, και θα γίνω κλαψιάρα. Απλά μου φαίνεται πως έχω πολύ παράξενη διάθεση... συνήθεια βλέπεις. Τέτοιες ώρες όταν γράφω μπορεί να βγάλω σκόρπια λόγια ή καταπληκτικά κείμενα.
Λοιπόν δεν καταλαβαίνω αν μου κάνει καλό να μπλογκάρω. Δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Απλά ήρθα εδώ και άρχισα να γράφω για εμένα. Αλλά εγώ είμαι απλά ένα συνηθισμένο άτομο, με φόβους, ανησυχίες, χαρακτήρα. Και σίγουρα δεν περιμένω να βρω φίλους από το νετ. Κάποτε ίσως. Τώρα... όχι.
Πονάω. Γιατί όμως; Γιατί θέλω να πονάω; Γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω; Για τί;
Τελικά είμαι μόνη. Ολομόναχη. Και δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως κανέναν. Κανέναν. Μόνο εμένα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... βλέπω μία γαλήνια αυγή. Αναμνήσεις μιάς ζωής... αναμνήσεις της τελευταίας χρονιάς. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω μόνη. Για την ώρα όμως νιώθω πως όσα κάνω, όσα λέω, όσα δείχνω, είναι μία παράσταση για να είμαι αρεστή και αγαπητή. Είναι μία από τις ανεξάντλητες πτυχές του χαρακτήρα μου. Τουλάχιστον η Κωνσταντίνα 1, 7 και 9 συμφωνούν μαζί μου. Μέχρι και στο άτομο που έχω πιο κοντά μου δεν δείχνω τα πάντα.
Είμαι τόσο κουρασμένη...
Δεν αντιδρώ καλά στην συμπαράσταση. Οπότε αν έχετε σκοπό να μου γράψετε ένα παρηγορητικό σχόλιο, κρατήστε το καλύτερα. Δώστε μου κανά καλό κομμάτι ίσως... καμμιά ταινία, κανά βιβλίο. Πείτε μου τα δικά σας νέα. Δώστε μου το δικό σας μπλογκ. Ή φόρουμ. Ό, τι θέλετε...
ΥΓ. Δεν πιστεύω στην τύχη. Όταν πεθαίνουν τα ψέματα γεννιούνται ωραίοι στίχοι. ;)
Α, και στο μσν να βάλεις nick: Living Lie. Σου ταιριάζει τόσο απόλυτα.
ΥΓ. Γιατί δακρύζω...;



I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

A fragile flame aged
Is misery
And when our hearts meet
I know you see

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut

I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone

I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut.

Short story...

Πήρε το στυλό στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Να γράφει όσα είχε μέσα της καιρό. Και οι λέξεις έγιναν λυγμοί που την έπνιγαν, οι φράσεις έγιναν παράπονο που την έθλιβε, οι αράδες έγιναν μαχαίρια που πλήγωναν τις αναμνήσεις της. Έγραφε, έγραφε, έγραφε.. σε μια απόπειρα να μεταφέρει για λίγο το βάρος που πλάκωνε την ψυχή της... Ώσπου σώθηκαν τα λόγια της και καταλάγιασε κάπως το θηρίο μέσα της. Όχι πως είχε σκοπό να φτάσει αυτό στα δικά του χέρια, αλλά ήταν για την ίδια ένας τόπος να ξεσπάσει. Γιατί τις τελευταίες μέρες ένιωθε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Κι αφού ένιωθε αφημένη από ανθρώπους και μόνη, έβγαζε το ξέσπασμα της στο χαρτί...




Ώρες τώρα τριγυρνούσε στα στενά της πόλης και τους διαδρόμους του μυαλού του. Χαμένος στις σκέψεις του. Παραδομένος σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα "γιατί" που τον κύκλωναν... Γιατί άφησαν να φτάσουν ως εκεί; Γιατί κατέληξαν να μην έχουν από που να κρατηθούν για να συνεχίσουν; Γιατί δε γνωρίζουν πλέον τον τρόπο να διορθωθεί ότι έχει σπάσει; Αρκούσε άραγε μια λέξη;.. ένα χάδι;.. μια συγνώμη;.. Ή μήπως τίποτα δεν ήταν πλέον αρκετό; Μήπως ότι είχαν είχε χαθεί για πάντα πια;... Όχι, δεν μπορούσε να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορούσε έτσι απλά να την αφήσει να βγει από τη ζωή του. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι πριν να είναι σίγουρος ότι έχει κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει...





Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Το ξενύχτι όμως και τα δάκρυα την είχαν οδηγήσει σε έναν γλυκό ατάραχο ύπνο. Ξύπνησε απότομα και πήγε να ανοίξει. Πριν φτάσει στην πόρτα κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη, για να αντικρύσει ένα πρόσωπο κουρασμένο από τις σκέψεις και πρησμένο από το κλάμα. Ποιος θα την έβλεπε σε αυτό το χάλι;.. Άνοιξε τελικά και μπροστά της εμφανίστηκε εκείνος... Αποφασισμένος πλέον και σίγουρος.. έτοιμος να δώσει ένα τέλος.. και ίσως μια ένα αρχή...