Δευτέρα, Οκτωβρίου 8

Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω...


Κρύος ιδρώτας…
Σαν σήμερα θα είχαμε επέτειο 3 χρόνων… δεν ξέρω αν περίμενα ένα μήνυμα ή όχι… δεν ξέρω καν αν το ήθελα…
Η μέρα μετά τα πρώτα λεπτά κύλησε σαν νερό… γέλια, βλακείες και συζητήσεις με φίλους… δεν μου πέρασες καν από το μυαλό…
Και ξαφνικά χτύπησε το κινητό και είδα ένα όνομα που με έκανε να παγώσω… εσύ…
Δεν ξέρω τι αισθάνθηκα… αλήθεια… πανικό, απέχθεια, ευτυχία, αγάπη…?
Όλα μαζί και τίποτα…
Το μόνο που ξέρω είναι ότι πάγωσα… εσωτερικά κι εξωτερικά…
Θες να συναντηθούμε…
Τι ειρωνεία της τύχης…
Μόνο που εγώ πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω…
Πόσο απλό θα ήταν να μην έστελνες τίποτα και να συμπέραινα πως ούτε που με θυμάσαι, πως κάποια άλλη με αντικατέστησε, πως προχώρησες τη ζωή σου όπως προσπαθώ να κάνω κι εγώ…

Αλλά οι άνθρωποι πάντα φεύγουν…
Μόνο που στη δική μας περίπτωση δεν ξέρω τελικά αν εγώ ή εσύ έχουμε απομακρυνθεί (?) περισσότερο από αυτό που κάποτε ήμασταν μαζί…