Πέμπτη, Ιουλίου 12

Born in passion, you destroy...



Σε επλασα οπως ηθελα γιατι αυτο που ηθελα μου ελειπε χρονια τωρα. Σου φορεσα το βαθυ κοκκινο των θελω μου και οσων ποτε δεν ειπα παρα μονο με τα ματια. Σε πηρα απο το χερι κι αρχισα να σε κυκλοφορω αναμεσα στους ανυποψιαστους περαστικους που με ρωτουσαν ενιοτε, οι πιο τολμηροι, τι τους θυμιζεις. Ημασταν αλλοκοτο θεαμα ετσι οπως πηγαιναμε παντου εις διπλουν. Εγω το ασπρο κι εσυ το μαυρο μου αλλα δια δυο. Η επι δυο, οπως το δει κανεις. Κατα βαθος αυτο που ηθελα ηταν να ξαναγινουμε ενα εσυ κι εγω. Να παψω να σε σερνω σαν αδικη καταρα φορτωμενη με κριματα και πικρες αληθειες. Να μου εμφυσησεις και παλι αυτα που ψαχνω μεσα μου και τα βρισκω διαλυμενα στους πεντε ανεμους. Και τα θελω μου να γινουν μπορω. Και τα μπορω να γινουν πραξη...Αυτο ηθελα κατα βαθος. Κανεις το λαθος να περιμενεις το πρωτο μου βημα απο τοτε που μου γυρισε την πλατη ο καιρος. (Ενταξει. Εγω του γυρισα την πλατη, ευχαριστηθηκες;) Η γλωσσα του σωματος πια δε σου λεει τιποτε μα ουτε και της ψυχης μου τελικα. Απαιτεις απο μενα οσα σου ζηταω...Μα δεν καταλαβαινεις; Ειναι φαυλος κυκλος η φυλακη μου, γι' αυτο σου φωναζα. Με πληγωνεις γιατι κατι βραδια σαν το σημερινο μου λες αληθειες. Ξεμαθα τοσα χρονια μεσα στα ψεματα, ηταν βλεπεις και καλοντυμενα καποια απο αυτα... Τελοσπαντων...Τερμα η εξομολογηση! Μεχρι να σε νιωσω μεσα μου δε θα ησυχασω. Η συνουσια του ασπρου και του μαυρου θα με ξαναγεννησει. Οπως ονειρευομαι...