Πέμπτη, Νοεμβρίου 25


Γυναικειες σταχτες! Ετσι ακριβως... Εδω και εναν μηνα τρεχω και δε φτανω ενω παραλληλα σαν σκεπτομενος ανθρωπος που λεω οτι ειμαι, εχω και τις διαφορες σκεψεις μου να με κυνηγανε απο πισω. Μου θυμιζουν κατι αναμεσα σε ερινυες και σαγηνευτικες σειρηνες. Μονο που εγω δεν ειμαι ανθρωπος που βουλωνει τ' αυτια του. Αφηνομαι. Και μαγευομαι ευκολα και ξεχνιεμαι ευκολα και παρασερνομαι ευκολα απο αυτες... Οχι απο αλλους. Απο τον εαυτο μου ομως παντα παρασυρομαι. Στα αδυτα των επιθυμιων μου, των ελπιδων μου, των φοβων μου και των παθων μου. Φυσικα περναω τον παθων μου τον ταραχο που λενε, γιατι το ατιμο το μυαλο μου δε σταματαει να γυριζει γυρω γυρω, περα δωθε αλλα τι να κανεις; Πρεπει να το παρω αποφαση οτι γεννηθηκα ανησυχη και θα φυγω απο αυτον τον κοσμο ανησυχη. Οταν γεννηθηκα, ο πατερας μου ειχε την αισθηση οτι η καρδια μου χτυπουσε πιο γρηγορα απο των υπολοιπων παιδιων. Τωρα που μεγαλωσα διαπιστωθηκε οτι η καρδια μου οντως χτυπαει πιο γρηγορα απο τον μεσο ανθρωπο...Κι ετσι αυτοαποκαλλουμαι restless heart γιατι ξερω οτι γι' αυτο ευθυνεται η μεγαλη μου ανησυχια. Ξερετε ποσοι ανθρωποι θα μπορουσαν να με χαρακτηρισουν καλλιστα ψυχακια; Και αντε μετα να τους κακισω. Αφου ειμαι, το ξερω. Μια πολυ ωραια φραση που ειπε ενας φιλος μου με τον οποιο εχουμε πολλα κοινα ηταν η εξης: "Δεν ξερω αν ειμαι πιο εξυπνος η πυροβολημενος αλλα σιγουρα νιωθω διαφορετικος". Να μια φραση που μου ταιριαζει γαντι, σκεφτηκα. Οντως, δεν ξερω αν ειμαι πιο εξυπνη η απλως πυροβολημενη...αλλα ναι ειμαι διαφορετικη. Θα μου πειτε τωρα, ολοι μας ξεχωριστοι ειμαστε. Πασο. Ξερω ομως ανθρωπους, λιγους μεν αλλα υπαρχουν, οι οποιοι δεν ειναι απλως μοναδικοι ειναι...πως να το πω...κατι περα απο τα συνηθισμενα ρε παιδι μου...Κατι που σε κανει γνωριζοντας τους η να τους βαρεθεις μη μπορωντας να πιασεις το μηκος κυματος τους η να τους παραδεχτεις λεγοντας οτι ειναι φευγατοι σε κοσμους πιο ομορφους και πιο ουσιαστικους. Διχως να εχουν παρατησει τον δικο μας κοσμο. Για τον εαυτο μου δεν μπορω να μιλησω αλλο, ομως ξερω σιγουρα οτι μεσα μου κυλαει ενα πυρινο ποταμι ιδεων και συναισθηματων που ξεχυνεται στην καρδια μου, πλημμυριζει το ειναι μου και πνιγει τη λογικη μου. Στο τελος λοιπον απο τις γυναικειες μου σταχτες αναγενναται ο εαυτος μου σοφοτερος και ισως λιγο περισσοτερο ψυχακιας...Πως γινεται αυτο; Ελα ντε!

Αραγε ποσοι ειστε εκει εξω ψυχακηδες;  Θα ηθελα πολυ να σας γνωρισω! Εις το επανιδειν και ευχαριστω που διαβασατε τις ασυναρτησιες μου. Σκορπιες σκεψεις και παλι...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 5

Sara Barreiles - Breathe Again

Πονάω... το καταλαβαίνεις; Πονάω. Εσύ φταις. Για όλα. Εσύ φταίς που υπάρχεις.


Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look back
At the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?
All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Open up next to you and my secrets become your truth
And the distance between that was sheltering me comes in full view
Hang my head, break my heart built from all I have torn apart
And my burden to bear is a love I can't carry anymore

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something

Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again

It hurts to be here
I only wanted love from you
It hurts to be here
What am I gonna do?

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again