Παρασκευή, Φεβρουαρίου 8

Δύσκολο χρώμα...

Βάφω με χρώμα πορφυρό τη θύμιση σου
κι αφήνω τη ψυχή μου να χαθεί για λίγο πάλι στη φαντασία της παρουσίας σου.
Στο άγγιγμα σου, κλεμμένο χάδι από τη νύχτα.. και στη μυρωδιά του κορμιού σου,
που ο βραδινός αέρας μεταφέρει από τα ανοιχτά παράθυρα.
Άνοιξα λίγο, να αεριστεί η μοναξιά και να ανανεωθεί η θλίψη του κενού. Γρήγορα όμως τα έκλεισα, θα μου κρυώσεις και δεν θέλω. Χαμογέλασα, θα σου φτιάξω ένα φλιτζάνι τσάι, το αγαπημένο σου κάτι τέτοιες ώρες. Και θα σου φέρω και την κουβέρτα να κουκουλωθείς στον καναπέ, όπως σου αρέσει.
Έσβησα και τα φώτα, πέρασε η ώρα και ούτε που το κατάλαβα. Θα ξαπλώσω, νιώθω τα μάτια μου βαριά.. και το μυαλό και την καρδιά..
Θα το αλλάξω αυτό το κόκκινο τελικά... δεν μου αρέσει...