Τρίτη, Νοεμβρίου 17

me -> imperfect!! u??


Δεν είναι ότι ζητάω όλοι οι άνθρωποι να είναι ίδιοι… Εξάλλου τότε δεν θα υπήρχε τίποτα που να μας προκαλεί να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε, να προχωρήσουμε… Ίσως και να αποζητάμε το διαφορετικό… Να ελκόμαστε έντονα από το ξένο… Να θέλουμε να το ανακαλύψουμε και να το δαμάσουμε… Ωστόσο τι γίνεται όταν ανακαλύπτεις ότι είσαι εκ διαμέτρου διαφορετικός με τον άλλο?? Είτε αυτός αποτελεί φίλο είτε το άτομο που αγαπάς, εμπιστεύεσαι και νοιάζεσαι… Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι συγκρούεστε για πράγματα που φαίνονται και είναι μηδαμινά?? Όταν ο εγωισμός σε κυριεύει και αρνείσαι πεισματικά να εξετάσεις την πιθανότητα να είσαι λάθος??
Όταν όλοι σου λένε «ΜΑ…ΑΓΑΠΙΕΣΤΕ!!!» γιατί δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτούς τους μικρούς καθημερινούς υφάλους και να πει «ΔΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΠΛΕΟΝ!!!», αλλά συνεχίζεις να κουράζεις το μυαλό σου και δεν απολαμβάνεις τα θετικά?? Αυτή η σχέση σου προσφέρει τόσα κι όμως εσύ επιμένεις να μείνεις προσκολλημένος στα αρνητικά… Και έτσι το τέλος φαίνεται προδιαγεγραμμένο… Δηλητηριάζεις αυτή τη σχέση, παρόλο που επιθυμείς να την διατηρήσεις ψηλά, στο πάνθεον, άσπιλη, ανέγγιχτη, αμόλυντη… Βλέπεις φαντάσματα γιατί πολύ απλά δεν έχεις αντιμετωπίσει εσύ τους προσωπικούς σου δαίμονες… Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας… Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι και να μας οφείλουν συγγνώμη… Δεν πρέπει να ψεύδεσαι και στον εαυτό σου… Θυμάσαι πολύ καλά την τελευταία φορά που έφταιξες εσύ… Όμως αυτό το κόκκινο πλασματάκι με την ουρίτσα και τα κερατάκια δεν σε άφησε να παραδεχτείς το δίκιο τις αντίθετης γνώμης… Γιατί είναι ευρέως γνωστό… Το δικαίωμα να έχεις δίκιο, το έχεις αποκλειστικά εσύ… Ωστόσο τώρα που βρίσκεσαι προ του τέλους σκέφτεσαι… AΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ… ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ… ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ, ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ… ΘΑ ΧΕΙΡΙΖΟΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ… Γιατί παραδέξου το… κανείς δεν είναι τέλειος… ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ…

…WELCOME TO OUR IMPERFECT WORLD…

6 σχόλια:

xristina είπε...

Δεν είναι οτι ζητάω να είμαι ίδια με τον άλλο σε όλα...αλλά αν είμαστε ίδιοι στο ποιο βασικό της σχέσης...αν ταιριάζουμε εκεί, πόσο μηδαμινά δείχνουν όλα...ναι, για το σέξ μιλάω.καλησπέρα.

Unidentified είπε...

Το να μπορείς να παραδεκτείς τα λάθη σου είναι ίσωσ το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορείς να καταφέρεις...
Κι αν όντως αυτή η σχέση, η όποια σχέση, είναι τόσο δυνατή και αξίζει τόσα, αν μπορέσεις να παραδεχτείς και να διεκδικήσεις μπορεί τίποτα να μην τελειώσει. Έστω κι αν φαίνεται πως είναι πλέον αργά...

aris είπε...

Τελικα ειμαστε πολυπλοκοι..οταν αγαπας δεν παραμεριζεις εστω και ενα πολυ μικρο μερος του εγωισμου σου για να δεις πιο καθαρα και την αλλη αποψη?Η ειναι τοσο δυνατοςο εγωισμος που καιει καθε καλη προθεση για να ακουσεις πραγματικα??Αντοχες,ορια..δοκιμαζονται σε μια σχεση..Αφηνεις χωρο μες στην καρδια σου διαφορετικα θα βρισκουμε συνεχεια σε υφαλους..και οπως πολυ σωστα λες..κανεις δεν ειναι τελειος..ας το νιωσουμε λιγο στο πετσι μας..κι ας το αγκαλιασουμε..καλησπερα και συγνωμη για το μακροσκελες σχολιο.με παρεσυρε η εγγραφη σου..

pardalitsa είπε...

δεν είναι παράδοξο που μπορούμε να αποδεχτούμε τις ατέλειές μας ο καθένας τις δικές του, ενώ όσον αφορά μία σχέση -η οποία περιπλέκει τουλάχιστον δύο ατελή πλάσματα- περιμένουμε να λειτουργεί άψογα; θου κύριε τί άλλο θα δουμε...

founio είπε...

Ξέρεις τι πιστεύω ότι φταίει;

Κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας. Τι θέλουμε εμείς. Έτσι αν ο σύντροφος- φίλος- δεν κάνει αυτό που θέλουμε δεν είμαστε ικανοποιημένοι.

Έχεις δίκιο. Προσέχουμε μόνο το διαβολάκι.

Dreamy Cloud είπε...

Έτσι νιώθω κι εγώ κάποιες φορές.. Μας κατακλίζει ο εαυτός μας και δεν βλέπουμε πως όλα αυτά είναι τόσο μικρά μπροστά στην ουσία του πράγματος, σε αυτό που μοιράζεσαι με τον άλλον.. Ποτέ δεν είναι όμως αργά για να παραδεχτείς τα λάθη σου όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα.. Καλό βραδάκι, φιλάκια πολλά!!