Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21

Κάτι που ήθελα εδώ και καιρό να γράψω... http://obythos09.blogspot.com/2011/09/blog-post.html :)
Creep.

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 3

Αφιερωμένο!...

Και όταν είδα, εκείνη τη φωτογραφία του... αγκαλιά με ένα ξένο σώμα... όχι το δικό μου... σφιχταγκαλιασμένοι και ευτυχισμένοι,,, γυμνοί κι ονειρικοί... λύγισαν τα γονατά μου κ τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγχτα ενώ ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται... και ένα τεράστιο ερωτηματικό στο μυαλό μου...
- Αυτή είναι που οριστικά τον πήρε μέσα από την αγκαλιά μου κ τον κάνει ευτυχισμένο δίνοντας του ότι εγώ απέτυχα να δώσω...? Αυτή τον αγκαλιάζει κ τον φιλάει κ κάνουν έρωτα? Αυτή είναι...?
Και εγώ με ποιο δικαίωμα πήρα πανικόβλητη τηλέφωνο για να μάθω...?
Και τι να μάθω...?
Θα άντεχα να μου πει "Μην με ξαναενοχλήσεις..."?
Θα άντεχα να ήξερα ότι πέθανε κ η τελευταία ελπίδα που τόσο κρυφά από όλους έτρεφα?
Θα άντεχα να παριστάνω τη τέλεια κ άνετη ακόμα και στα πιο κόντινα μου άτομα γιατί ξέρουν ότι τον ξεπέρασα κ εγώ να νιώθω κενή?...
Κρύωνω...
Γιατί παρόλο που δεν το ξέρει κανείς, εγώ είμαι ακόμα εκεί..........
Ακόμα τον σκέφτομαι κάθε μέρα, όλη μέρα...
Ακόμα κοιτάζω τις φωτογραφίες μας κ χαμογελάω...
Ακόμα διαβάζω όλα τα ραβασάκια κ τις αφιερώσεις...
Ακόμα ακούω τα τραγούδια μας κ σιγοτραγουδάω... (ακόμα κ τώρα...)
Ακόμα θυμάμαι...
Ακόμα νοιάζομαι...
Ακόμα νιώθω...
Ακόμα αγαπάω...
Ακόμα ελπίζω......
Και ας μου λένε όλοι να προχωρήσω...
Παραμύθι πουλάω σε όσους δεν μπορούν να με καταλάβουν κ εγώ μένω "πάντα εκεί"......