Πέμπτη, Νοεμβρίου 26

...μια χρονομηχανή για ανυπόταχτες κι ασυμβίβαστες ψυχές...



Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό συγγραφής το κείμενο αυτό… Είναι απλά περιγραφή μιας στιγμής αδυναμίας…

Όλα φάνηκαν στα μάτια μου… Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό… έχω δυο προδότες στο πρόσωπο μου που δεν αφήνουν τίποτα κρυφό… Μια παλέτα χρωμάτων… Και μια απόχρωση για κάθε συναίσθημα… Κίτρινο για την οργή… Πράσινο για τη λύπη και το κλάμα… Και όσοι γνωρίζουν τα χρώματα και την ερμηνεία τους νομίζουν πως ξέρουν… Ότι αυτό αρκεί… Αλλά πόσο λάθος μπορεί να είναι?? Το έχω πει πολλές φορές και σήμερα το επαναλαμβάνω… ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!

Μια φίλη μου είπε ότι όταν πρωτοδιάβασε τα κείμενα μου δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τα έγραφα εγώ… Πως γινόταν εγώ, η σκληρή και φαινομενικά αναίσθητη να κρύβω τόσο καλά αυτή την πλευρά μου?? Το έχω σκεφτεί και εγώ…

Το έχω σκεφτεί και εγώ… Ίσως η σκληρότητα, η «αναισθησία» και η ειρωνεία προς τα ροζ κορίτσια να είναι ένα προσωπείο… Ίσως και εγώ να είμαι ένα από αυτά… Ίσως πολύ απλά να ξέφυγα από κάποιο μυθιστόρημα… Γιατί μόνο εκεί βρίσκω τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλω… Μια χρονομηχανή χρειάζομαι μόνο… Μια χρονομηχανή και θα βρεθώ σε μια εποχή κάπου, κάποτε, όπου οι άνθρωποι θα υπολογίζουν τα συναισθήματα σου… Τις αδυναμίες και τις ατέλειες σου… Και εκεί θα βγάλω το προσωπείο μου… Γιατί προσπάθησα να το βγάλω και εδώ… Και το έβγαλα έστω και για λίγο… Αλλά αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να πληγωθεί και να πονέσει αυτό που κρατούσα προσεχτικά κρυμμένο… Η ευαίσθητη πλευρά… Η ροζ… Αυτή που ακόμα πιστεύει ότι υπάρχουν πρίγκιπες με άσπρα άλογα… Αυτή που πιστεύει στα παραμυθένια ρομάντζα και κλαίει κρυφά και σιγανά μπροστά στους ανολοκλήρωτους αλλά αιώνιους έρωτες… Τους έρωτες που δεν σβήνουν ποτέ αλλά θα ζουν για πάντα… Αυτή η πλευρά χρειάζεται ένα προσωπείο για να κρυφτεί επειδή πολύ απλά δεν είναι πλασμένη για αυτόν τον κόσμο…


…μια ανυπόταχτη και ασυμβίβαστη ψυχή…

2 σχόλια:

aris είπε...

Καμια φορα νιωθω ακριβως το ιδιο με σενα..Σαν ιπποτης ξεχασμενος...Ομως παρολο που την κρυβω ταυτοχρονα την χαιδευω αυτη τη πλευρα..Γιατι δεν γινεται να ζεις χωρις να νιωθεις..γιατι τοτε..απλα επιβιωνεις..Κουραγιο και ευχομαι να βρεις εστω μια σταλα φως που να φωτισει αυτη την ευαισθητη και συναμα την πιο δυνατη πλευρα...καλημερα..

Λιακάδα ☼ είπε...

:))
Είναι στιγμές που νιώθω ότι έχω κοιμήσει καλά τους Δράκοντές μου...
Δεν τους έχω ξορκίσει... τους έχω απλά κοιμήσει... Κι όλο φοβάμαι μη τυχόν και ξυπνήσουν... τι θα γίνει...
Θα αποκαλυφθεί η άλλη...η σκοτεινή πλευρά της Κυράς του Αβαλον...