Τετάρτη, Νοεμβρίου 4

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι


Σήμερα πέταξα...

Πέταξα ανάμεσα στις σκέψεις μου... τα όνειρα μου... πέταξα ψηλά... μακριά από όλους και από όλα...

Ο κρύος αέρας με χτυπούσε στο πρόσωπο... η ανάσα μου έκανε συννεφάκια... οι παιδικές έγνοιες έβγαιναν από μέσα μου και εγώ έμενα μόνη... μόνη με τους στίχους... μόνη με τη μελωδία που έπαιζε στα αυτιά μου και μιλούσε για όσα εγώ φοβόμουν ή δεν είχα το θάρρος να μιλήσω... ήταν σαν χάδι από έναν άγνωστο σύντροφο και συμπορευτή που με γνώριζε όμως τόσο καλά...

Ήταν λες και πάγωσε η πραγματικότητα και εγώ ήμουν μια μπουρμπουλήθρα... με οδηγό τον άνεμο πετούσα μακριά από όλους και από όλα...

Όταν βρήκα το μικρό πατημένο πορτοκαλί τριανταφυλλάκι στο δρόμο, το προσπέρασα...

Αλλά μετά από 5 βήματα γύρισα και το ξανακοίταξα...

Ήταν παρατημένο και πεταμένο... αλλά τόσο όμορφο...

Ο βασιλιάς των λουλουδιών ήταν εκεί κάτω και μου μιλούσε...

Και εγώ άκουσα... το έκοψα και το κράτησα σφιχτά καθώς συνέχισα να πετάω με οδηγό τον άνεμο...

Ήξερα πλέον... δεν ήμουν η ίδια...

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι, που τώρα βρίσκεται ξαπλωμένο στο κρεββάτι μου, με κάλεσε... και εγώ ανταποκρίθηκα... ανταποκρίθηκα σε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα ανοησίες... δεν πίστευα στην αγάπη... ήμουν πεζή... ωστόσο το μικρό τριανταφυλλάκι με δίδαξε... και εγώ έμαθα... και όλα αυτά ενώ βρισκόμουν στη μέση ενός άδειου δρόμου πάνω από ένα μικρό πατημένο τραινταφυλλάκι...

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν, χωρίς να κοιτάξουν πίσω... χωρίς να πουν τίποτα... χωρίς αντίο...

Κάποιοι άλλοι έρχονται και αφήνουν πατημασιές στην καρδιά μας, στο μυαλό μας... στο είναι μας... και εμείς αλλάζουμε για πάντα...

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο κανείς δεν ξέρει...!!!


5 σχόλια:

sykaki είπε...

μωρο μου με λιωνεις...
καλως σε βρήκαμεεεεεεεεε
καυτα φιλακια

Unidentified είπε...

Ναι, κάποιοι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν γρήγορα, ενώ κάποιοι άλλοι μένουν κοντά σου και γίνονται κομμάτι σου, προσδιορίζουν το είναι σου.. σε νέα τροχιά...
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που έρχονται δίπλα σου, δημιουργούν στιγμές και αναμνήσεις, αλλάζουν για πάντα τις σκέψεις σου.. και μετά εξαφανίζονται.. σαν να μην πέρασαν ποτέ... Κι αυτό πονάει λίγο περισσότερο...
Πολύ όμορφο...
Καλό βράδυ...

alitaki είπε...

mono pou mpeno edo kai akou tin mouziki tis tainias pou agapao-Requiem for a dream-se paooooooooooo:)kalo vrady.

pardalitsa είπε...

prin ligo kairo eixa ki egw ena triantafullaki akribws opws to perigrafeis.. mikro kai portokali :) ithela na to xariso se kapoion alla pano se mia kinisi entuposiasmou tou plithous to exasa prin kan ton sunantiso.. eixa stenaxorithei toso..

simera eniwsa san kapoios telika na to brike! kapoios pou to eide gi auto pou itan ! simantiko!! min lipaste gia oti xathike kai
min stamatate na koitate katw, oi thisauroi einai ametritoi kai ftanoun se olous! oxox

Λιακάδα ☼ είπε...

Δεν έχει σημασία αν η "πατημασιά" σε αλλάξει προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο... σημασία έχει να μην αφήσει σημάδι για πάντα...
Μια μαλακιά...ζωντανή, παλλόμενη καρδιά επανέρχεται... μια καρδιά που είναι ήδη από τσιμέντο η πατημασιά θα μείνει για πάντα να θυμίζει πως κάποιος πέρασε από κει...

Ο Θεός προστατεύει τις ζωντανές καρδιές...
Αυτές που είναι νεκρές από καιρό είναι χαμένες από χέρι με ή χωρίς αποτύπωμα επάνω...