Ο καιρός σίγουρα δεν βοηθά αφού έχει αυτό το μουντό, γκρίζο, καταθλιπτικό χρώμα...
Μουσική αργή και μελωδική... Από αυτές που σε ταξιδεύουν κάπου μακριά... Μακριά από σκέψεις και προβλήματα...
Και ένα μυθιστόρημα... Για να χάνεσαι μέσα στις λέξεις...
Πάντα αναρωτιόμουν... Γιατί οι άνθρωποι διαβάζουν σενάρια ρομαντικά κι όμορφα και ροζ και γενικότερα ιδανικά??? Όχι ότι φυσικά εγώ εξαιρούμαι... Αλλά γιατί θέλουμε να το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας???
ή μάλλον.... Γιατί αυτά δεν συμβαίνουν και στη ζωή...???
Αυτή είναι η μόνιμη εποδός όποτε βλέπω αισθηματική ταινία... όπως κ όλων σχεδόν δηλαδή...
Γιατί να συμβαίνει αυτός ο απόλυτος, εξιδανικευμένος έρωτας μόνο στα ρομαντικά μυθιστορήματα και στις αισθηματικές ταινίες??? Γιατί να είμαστε όλοι ανεξαιρέτως τόσο εγωιστές που για να μην υποβιβαστούμε λίγο, αφηνόμαστε σε μισά συναισθήματα??? Γιατί η ζωή μας είναι τόσο πεζή, αδιάφορη και σκληρή από αυτή την άποψη??? Και τέλος... Γιατί η καθημερινότητα σκοτώνει αργά και επώδυνα ό,τι όμορφο, σαν από παραμύθι γεννιέται???
Θέλω ένα κόσμο πιο όμορφο, πιο ρομαντικό, πιο γλυκό, λιγότερο αιχμηρό και πεζό...
Θέλω μια παραμυθένια πραγματικότητα......
