Σάββατο, Νοεμβρίου 28

Αναγνωριστικό...

Σκαρφίζομαι αυταπάτες και ζωγραφίζω παραμύθια...
Τρυπώνω σε όνειρα μεγάλα
και μικρά...
Ξεγελάω το χθες με το αύριο και το αύριο αφήνω να χαθεί στο τώρα...
Ξοδεύω στιγμές πολλές.. πάρα πολλές.. όπου η καρδιά οδηγεί και επιτάσσει... Δεν σπαταλάω ανάσες άσκοπα.. Τις φυλάω για όπου αξίζει... Δίνω την ευκαιρία στο εγώ να οδηγεί το θέλω.. όμως το κάνω πέρα μπροστά στο εσύ.. στο εμείς... Δεν επιτρέπω όρια στη σκέψη μου.. Το κάθε τίποτα ας σκεφτεί για τ
η δική του συνείδηση... Αφήνω τη φαντασία μου να σκαρώνει παιχνίδια στη φθονερή πραγματικότητα... Κι όταν οι θύμισες αποφασίζουν να με πνίξουν, ευπρόσδεκτες κι αυτές.. μαρτυρούν πως είμαι ζωντανή, πως είμαι εγώ.. Πως υπάρχω μέσα μου, δεν κοιμήθηκα ακόμα.. πως μπορώ και δραπετεύω πριν ξαναγυρίσω εκεί, στο κρύο κελί της θλίψης μου... Πως πετάω άφοβα με τα ατόφια μου σκαρφίσματα, πριν προσγειωθώ και πάλι απότομα...
Στ' απειροπλάσιο της ψυχής αφήνομαι και κάπου εκεί θα με βρείτε...
Χαμένη εκεί.. στο όνειρο.. μεχρι κι εγώ απ' τις στάχτες μου να γεννηθώ ξανά...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 26

...μια χρονομηχανή για ανυπόταχτες κι ασυμβίβαστες ψυχές...



Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό συγγραφής το κείμενο αυτό… Είναι απλά περιγραφή μιας στιγμής αδυναμίας…

Όλα φάνηκαν στα μάτια μου… Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό… έχω δυο προδότες στο πρόσωπο μου που δεν αφήνουν τίποτα κρυφό… Μια παλέτα χρωμάτων… Και μια απόχρωση για κάθε συναίσθημα… Κίτρινο για την οργή… Πράσινο για τη λύπη και το κλάμα… Και όσοι γνωρίζουν τα χρώματα και την ερμηνεία τους νομίζουν πως ξέρουν… Ότι αυτό αρκεί… Αλλά πόσο λάθος μπορεί να είναι?? Το έχω πει πολλές φορές και σήμερα το επαναλαμβάνω… ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ!!!

Μια φίλη μου είπε ότι όταν πρωτοδιάβασε τα κείμενα μου δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τα έγραφα εγώ… Πως γινόταν εγώ, η σκληρή και φαινομενικά αναίσθητη να κρύβω τόσο καλά αυτή την πλευρά μου?? Το έχω σκεφτεί και εγώ…

Το έχω σκεφτεί και εγώ… Ίσως η σκληρότητα, η «αναισθησία» και η ειρωνεία προς τα ροζ κορίτσια να είναι ένα προσωπείο… Ίσως και εγώ να είμαι ένα από αυτά… Ίσως πολύ απλά να ξέφυγα από κάποιο μυθιστόρημα… Γιατί μόνο εκεί βρίσκω τα πράγματα όπως ακριβώς τα θέλω… Μια χρονομηχανή χρειάζομαι μόνο… Μια χρονομηχανή και θα βρεθώ σε μια εποχή κάπου, κάποτε, όπου οι άνθρωποι θα υπολογίζουν τα συναισθήματα σου… Τις αδυναμίες και τις ατέλειες σου… Και εκεί θα βγάλω το προσωπείο μου… Γιατί προσπάθησα να το βγάλω και εδώ… Και το έβγαλα έστω και για λίγο… Αλλά αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να πληγωθεί και να πονέσει αυτό που κρατούσα προσεχτικά κρυμμένο… Η ευαίσθητη πλευρά… Η ροζ… Αυτή που ακόμα πιστεύει ότι υπάρχουν πρίγκιπες με άσπρα άλογα… Αυτή που πιστεύει στα παραμυθένια ρομάντζα και κλαίει κρυφά και σιγανά μπροστά στους ανολοκλήρωτους αλλά αιώνιους έρωτες… Τους έρωτες που δεν σβήνουν ποτέ αλλά θα ζουν για πάντα… Αυτή η πλευρά χρειάζεται ένα προσωπείο για να κρυφτεί επειδή πολύ απλά δεν είναι πλασμένη για αυτόν τον κόσμο…


…μια ανυπόταχτη και ασυμβίβαστη ψυχή…

Δευτέρα, Νοεμβρίου 23

...ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ...


σπάζεις το κλουβί, μου δανείζεις τα φτερά σου,

αίσθηση φευγάτη να πετάς ψηλά,

στους γαλαξίες τα φιλιά σου,

χάνομαι στο αστρικό σου νέφος, το κορμί κολυμπά…


η σκέψη ματώνει, το όνειρο τελειώνει,

μονάχη ξυπνάω, στη φυλακή μου πάω,

η μέρα ροδίζει, ο εφιάλτης τώρα αρχίζει…


ψάχνοντας τροχιά στον αιγόκερω σκαλώνω,

βρίσκω τις νεφέλες των ματιών σου εκεί,

μακριά από το χώρο και το χρόνο,

γίνομαι στων μάγουλων σου φεγγαροσταλιά ταντρική…


το σώμα διψάει, το σώμα σου ζητάει,

η ελπίδα απούσα στης μέρας μου τη γούσα,

η μέρα ροδίζει, ο εφιάλτης τώρα αρχίζει…

Μαντώ – Αιγόκερως

CD: Μαντώ ΙΙ

Πέμπτη, Νοεμβρίου 19

Ιστορια αφιερωμενη στο παράλογο....Η Ζωγραφια.


Στον πυρετό της προετοιμασιας το μάτι της πήρε ξυστα το ειδωλο που σχηματιστηκε στον καθρεφτη...βιαστικα ομως ετσι με λαχταρα ξανα κοιταει εκει και το ειδωλο τωρα κοιταει αυταρεσκα  τωρα σε εκεινη....ηταν γεγονος ο εαυτος της της αρεσε πολυ...και θα εβρισκε το τελειο το διχως αλλο.Το μαυρο φόρεμα χαμογελουσε πάνω της και περλες στον λαιμο της ξαπλωναν με χαρη και ευχαριστηση.....πως θα μπορουσαν αλωστε να παραπονεθουν πανω σε εναν τετοιο λαιμο....
Τακ τακ Τακ... τα αναλαφρα βήματα της αφηναν μια υποψια γυναικειου τακουνιου ηχο....βιαστηκε....είχε ραντεβου με μια πολυ καλη της φίλη να παει να την πάρει... επιεδη δεν οδηγουσε <<η καημενη μονο νοικοκυρα πως καταντησε>> σκεφτηκε ...καθως ενα απολυτα γοητευτικο και γεματο κακια χαμογελο σχηματιστηκε στα κοκκινα χειλη της....Εξω απο το σπιτι της φιλης της αρχισε να κανει φασαρια με την κόρνα γιατι δεν μπορουσε να κατεβει κάτω να χτυπησει την πόρτα δεν μπορουσε να περιμενει ομως και αρχισε να παταει την κόρνα σαν τρελη.... Ανοιγοντας την πόρτα η φιλη της με ενα σχεδον καλο συνολακι αποχαιρετα εναν καλοσυνατο κυριο που την κραταει απο την μεση σφιχτα προστατευτικα και την φιλαει στα κλεφτα στο μαγουλο....
Εκεινη την στιγμη ενιωσε ενα τσιμπιμα ζήλειας αν και τραβουσε πάντα τα βλέμματα πανω της κανενας δεν την είχε φιλήσει ετσι....Και εκεινη την στιγμη ήρθε και το αποτελειωτικο χτυπημα της
Ενα αγορακι με καστανα μαλλια λακακια....και ενα χαμογελο αθωο ομορφο ζωηρο παιδικο ενα πλάσμα ονειρο τρεχει και αγγαλιαζει την φίλη της απο την μεση και της φωναζει ''Σ'αγαπω μαμα''
Σιγουρα δεν εχει νιωσει τοση ζήλεια ποτε της.....Ξαφνικα πόθησε οσα η''αλλη'' ειχε.....
Και ομως ετσι είχαν τα πραγματα....εκεινη ειχε την απολυτη ομορφια αλλα η ''αλλη ειχε την ευτυχια...Και τοτε ήταν που πηρε την μεγάλη αποφαση σήμερα θα εβρισκε εκεινον που θα την έκανε ευτυχισμενη θα εδινε ευκαιριες και δεν πειραζει αν εδειχνε και λιγο ευκολη....Σημερα θα αποκτουσε εκεινο που δεν είχε Σημερα θα γινοταν καλητερη απο την ''αλλη''.
Στο μπαρ είχε τα παντα ολα τα μάτια πάνω της και οντως μετα απο λιγη ώρα εκεινος ο απεναντι την κοιτουσε....Πολυ αλκοολ στο αίμα της... πολυ ζαλή δεν καταλαβε τιποτα δεν θα προχωρουσε σε τιποτα σημερα ήθελε απλα να εξασφαλισει ενα ραντεβου που θα την εφερνε πιο κοντα σε εκεινο που ειχε βαλει στοχο....
Του επετρεψε να την παει σπιτι....την ανεβασε μεχρι την πόρτα της....εκεινη πηγε να τον καληνυχτισει αφου είχε εξασφαλισει τον αριθμο του. εκεινος ομως είχε διαφορετικη αποψη.... με το ανοιγμα της πόρτας την εβαλε μεσα βιαια και ξαφνικα χωρις καν να καταλαβει τι γινοταν τα ρουχα της ήταν σκισμενα και στο πάτωμα εκεινη ενιωθε αποστροφη αηδια  ενιωθε το σωμα της να ποναει και να μην μπορει ομως να βαλει τον εαυτο της σε θεση αμυνας... περιμενε.,....
υπομονετικα να τελιωσει ολο αυτο απλα περιμενε....Την πεταξε στην ακρη του κρεβατιου και εφυγε εκεινη εμεινε ετσι μεχρι το πρωι δεν μπορουσε να κουνηθει δεν είχε πια κουραγιο....
.....................................................................................................................................................................
3 μηνες μετα..... 
  3 μηνες μετα κοιτουσε πάνω της πανω στην κοιλια της ενα λοφακι....ενα μικρο λόφακι και ευχοταν κρυφα να μην ήταν τοσο ζηλειαρα και ματαιοδοξη....Το μονο που θυμοταν ήταν ο πονος και η αηδια εκεινης της νυχτα σημερα τι ειχε καταφερει? ενα κενο μέσα της ενα παιδι μεσα της και εκεινη τοσο αδεια αυτη ηταν η ζωη που ονειρευτικε?αυτο ήθελε οταν ξεκινησε εκεινη την νυχτα με διαθεσεις αγριες να βρει το αλλο της μισο να κανει οικογενεια....?
μετα απο λιγους μηνες ενα μικρο κοριτσι γεννηθηκε.....Το ονομα αυτης.....
Ζωγραφια.....






Γ.Σ.






Τρίτη, Νοεμβρίου 17

me -> imperfect!! u??


Δεν είναι ότι ζητάω όλοι οι άνθρωποι να είναι ίδιοι… Εξάλλου τότε δεν θα υπήρχε τίποτα που να μας προκαλεί να ψάξουμε, να αναρωτηθούμε, να προχωρήσουμε… Ίσως και να αποζητάμε το διαφορετικό… Να ελκόμαστε έντονα από το ξένο… Να θέλουμε να το ανακαλύψουμε και να το δαμάσουμε… Ωστόσο τι γίνεται όταν ανακαλύπτεις ότι είσαι εκ διαμέτρου διαφορετικός με τον άλλο?? Είτε αυτός αποτελεί φίλο είτε το άτομο που αγαπάς, εμπιστεύεσαι και νοιάζεσαι… Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι συγκρούεστε για πράγματα που φαίνονται και είναι μηδαμινά?? Όταν ο εγωισμός σε κυριεύει και αρνείσαι πεισματικά να εξετάσεις την πιθανότητα να είσαι λάθος??
Όταν όλοι σου λένε «ΜΑ…ΑΓΑΠΙΕΣΤΕ!!!» γιατί δεν μπορείς να προσπεράσεις αυτούς τους μικρούς καθημερινούς υφάλους και να πει «ΔΕΝ ΘΑ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΒΛΑΚΕΙΕΣ ΠΛΕΟΝ!!!», αλλά συνεχίζεις να κουράζεις το μυαλό σου και δεν απολαμβάνεις τα θετικά?? Αυτή η σχέση σου προσφέρει τόσα κι όμως εσύ επιμένεις να μείνεις προσκολλημένος στα αρνητικά… Και έτσι το τέλος φαίνεται προδιαγεγραμμένο… Δηλητηριάζεις αυτή τη σχέση, παρόλο που επιθυμείς να την διατηρήσεις ψηλά, στο πάνθεον, άσπιλη, ανέγγιχτη, αμόλυντη… Βλέπεις φαντάσματα γιατί πολύ απλά δεν έχεις αντιμετωπίσει εσύ τους προσωπικούς σου δαίμονες… Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας… Δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι και να μας οφείλουν συγγνώμη… Δεν πρέπει να ψεύδεσαι και στον εαυτό σου… Θυμάσαι πολύ καλά την τελευταία φορά που έφταιξες εσύ… Όμως αυτό το κόκκινο πλασματάκι με την ουρίτσα και τα κερατάκια δεν σε άφησε να παραδεχτείς το δίκιο τις αντίθετης γνώμης… Γιατί είναι ευρέως γνωστό… Το δικαίωμα να έχεις δίκιο, το έχεις αποκλειστικά εσύ… Ωστόσο τώρα που βρίσκεσαι προ του τέλους σκέφτεσαι… AΝ ΕΙΧΑ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ… ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ… ΑΝ ΓΙΝΟΤΑΝ, ΘΑ ΑΛΛΑΖΑ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ… ΘΑ ΧΕΙΡΙΖΟΜΟΥΝ ΑΛΛΙΩΣ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ… Γιατί παραδέξου το… κανείς δεν είναι τέλειος… ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΣΥ…

…WELCOME TO OUR IMPERFECT WORLD…

Σάββατο, Νοεμβρίου 14

Απλα θελω να σε νιωσω...

Απλα θελω νιωσω τα χειλη σου. Να χαιδευουν απαλα τα δικα μου. Να σερνονται σιγα σιγα, σα να χορευουν και να με γευονται.

Να οσμιζονται τη γλυκια ανασα και να ακουσω το σιγανο σου γελιο, για αυτη την ατολμη πραξη, ενω θα μενεις εκει, κοντα μου, περιμενοντας την επομενη κινηση.

Θελω τα χειλη μας να γινουν ενα, να μπλεχτουν οι ανασες μας, σαν ανοιξιατικος χορος.

Απλα θελω να νιωσω τα χειλη σου... να αναβουν τα δικα μου σαν σπιρτο. Σπιθα και βενζινη: Το αναποφευκτο. Να μη σταματας, τα ρουχα, ενα ενα θα πεφτουν και εξερευνησουμε τα σωματα μας.

Το σωμα σου; Δε με νοιαζει αν θεωρειται ομορφο ή ασχημο. Για μενα το σωμα σου ειναι υπεροχο. Με νοιαζει μονο να το νοιωσω πανω στο δικο σου, καθως θα γινεται ενα με το δικο μου.

Απλα θελω να νιωσω τα χειλη σου. Με τον εναν, ή τον αλλον τροπο. Θελω να νιωσω. Θελω να σε νοιωσω. Let go....

Παρασκευή, Νοεμβρίου 13

Τέτοια γυναίκα δε φοβάται να πεθάνει





Ίδια κι εγώ


Πήρα τους δρόμους, μάγισσα τρελή,

Στοιχειό στο μαύρο αέρα, πιο γενναία τη νύχτα
Ονειρευόμουν το κακό πλανήθηκα πολύ

Γυρνώντας από φως σε φως, έρποντας πλάι στα σπίτια
Πλάσμα μοναχικό, δωδεκαδάκτυλο, σαλό.

Τέτοια γυναίκα λίγο μοιάζει με γυναίκα.

Ίδια ήμουν κι εγώ.


Βρήκα του δάσους τη ζεστή σπηλιά

Τη γέμισα τηγάνια, ράφια, πιάτα και ποτήρια

Ερμάρια με στολίδια και μεταξωτά

Μαγείρεψα για ξωτικά και για σκουλήκια

Κλαίγοντας σιγανά, βάζοντας τάξη στο κενό.

Τέτοια γυναίκα την παρεξηγούν συχνά.

Ίδια ήμουν κι εγώ.


Ανέβηκα στο κάρο σου, αμαξά

Γυμνά χέρια ανεμίζοντας στα φευγαλέα τοπία

Την έμαθα τη διαδρομή κι άντεξα στην πυρά

Καθώς οι φλόγες σου μου δάγκωσαν τα ισχία

Και τα πλευρά μου έσπαζαν από βαρύ τροχό.

Τέτοια γυναίκα δεν φοβάται να πεθάνει.

Ίδια ήμουν και γω.


Anne Sexton


(από τη συλλογή The Bedlam and Part Way Back, 1960)

Biografy :http://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Sexton

μτφ: Κατερίνα Σχινά

Ποίηση - τεύχος 6/1995

http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.com/2007/11/2.html








Πέμπτη, Νοεμβρίου 12

Ασυναρτησιες μιας βραδιας...


glitter-graphics.com

Επεσε η νυχτα και μαζι της εφερε και ενα πεπλο.. Αλλες φορες ειναι διαφανο και ετσι μπορεις να δεις τα αστρα αλλες παλι ειναι τοσο αδιαφανες που δεν βλεπεις τιποτα, δεν σε αφηνει.. Σημερα το πεπλο ξεκινησε να πεφτει διαφανο αλλα πλεον εχει αρχισει και γινεται πολυ πολυ αδιαφανες..




Να φταιει οτι εισαι μακρια μου?

Να φταιει οτι κατι με εμποδιζει να σε νιωσω κοντα μου?

Να φταιει οτι σκεφτομαι διαφορα?

Να φταιει οτι δεν με ακους?



Δεν ξερω τι φταιω μην με ρωτας.. Δεν εχω καμια απαντηση να σου δωσω.. Ισως να φταιω και εγω με τις τοσες σκεψεις που αφηνω να με κατακλυζουν.. Ισως παλι να φταιμε και οι δυο.. Μου αρεσει αυτη η ιδεα οτι μοιραζομαστε την ευθυνη, με ανακουφιζει, με λυτρωνει...



Παρε με αγκαλια και μην μιλας μονο ακου.. ακου τους χτυπους της καρδιας μου.. ακους? Μονο αυτο να ακους..

Κυριακή, Νοεμβρίου 8

...amore mio...


στο όνειρο μου σε είδα πίσω από ένα τζάμι… όσο ανέπνεα αυτό θόλωνε… έτσι προτίμησα να σταματήσω να αναπνέω για να συνεχίσω να σε βλέπω…

γιατί σε αγαπώ πολύ και δεν θέλω να χάσω ούτε μια στιγμή…

μια αφοσιωμένη αιθεροβάμων…

8/11/2009

Πέμπτη, Νοεμβρίου 5

νιωθω την αναγκη να σε δω..
νιωθω την αναγκη να χαιδεψω τα μαλλια σου..
νιωθω την αναγκη να μυρισω το δερμα σου..
νιωθω την αναγκη να σου κρατησω το χερι..
νιωθω την αναγκη να περπατησω πλαι σου..
νιωθω την αναγκη να σε ταξιδεψω..
νιωθω την αναγκη να δαγκωσω τα χειλη σου..
νιωθω την αναγκη να σε αγγαλιασω.,.
νιωθω την αναγκη να σου πω λογια γλυκα..
νιωθω την αναγκη να μοιραστω τους κρυφους μου ποθους μαζι σου..
νιωθω την αναγκη να σου δειξω το δικο μας ξεχασμενο αστερι..
νιωθω την αναγκη να δουμε μαζι τον ηλιο να δυει..
νιωθω την αναγκη να σου πω ΣΑΓΑΠΩΩΩ

Τετάρτη, Νοεμβρίου 4

Ερωτηματικά....


Φαντάσου....

Να μου χαιδεύεις την πλάτη με τα ακροδάχτυλα σου.....

Φαντάσου....

Να σου γεμίζω το πρόσωπο με φιλιά...

Σκέψου...

Την μέρα που θα με κάνεις ολοκληρωτικά δική σου...

Σκέψου..

Την μέρα που δεν θα υπάρχει άλλος στον κόσμο για εμένα...

Θυμήσου....

Την μέρα που με γνώρισες...

Θυμήσου...

Το χαμογέλο μου...

Μπορείς;;;
Θυμάσαι;;;
Είσαι ακόμα εδώ;;;;;;;

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι


Σήμερα πέταξα...

Πέταξα ανάμεσα στις σκέψεις μου... τα όνειρα μου... πέταξα ψηλά... μακριά από όλους και από όλα...

Ο κρύος αέρας με χτυπούσε στο πρόσωπο... η ανάσα μου έκανε συννεφάκια... οι παιδικές έγνοιες έβγαιναν από μέσα μου και εγώ έμενα μόνη... μόνη με τους στίχους... μόνη με τη μελωδία που έπαιζε στα αυτιά μου και μιλούσε για όσα εγώ φοβόμουν ή δεν είχα το θάρρος να μιλήσω... ήταν σαν χάδι από έναν άγνωστο σύντροφο και συμπορευτή που με γνώριζε όμως τόσο καλά...

Ήταν λες και πάγωσε η πραγματικότητα και εγώ ήμουν μια μπουρμπουλήθρα... με οδηγό τον άνεμο πετούσα μακριά από όλους και από όλα...

Όταν βρήκα το μικρό πατημένο πορτοκαλί τριανταφυλλάκι στο δρόμο, το προσπέρασα...

Αλλά μετά από 5 βήματα γύρισα και το ξανακοίταξα...

Ήταν παρατημένο και πεταμένο... αλλά τόσο όμορφο...

Ο βασιλιάς των λουλουδιών ήταν εκεί κάτω και μου μιλούσε...

Και εγώ άκουσα... το έκοψα και το κράτησα σφιχτά καθώς συνέχισα να πετάω με οδηγό τον άνεμο...

Ήξερα πλέον... δεν ήμουν η ίδια...

Το μικρό πορτοκαλί τριανταφυλλάκι, που τώρα βρίσκεται ξαπλωμένο στο κρεββάτι μου, με κάλεσε... και εγώ ανταποκρίθηκα... ανταποκρίθηκα σε αυτό που μέχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα ανοησίες... δεν πίστευα στην αγάπη... ήμουν πεζή... ωστόσο το μικρό τριανταφυλλάκι με δίδαξε... και εγώ έμαθα... και όλα αυτά ενώ βρισκόμουν στη μέση ενός άδειου δρόμου πάνω από ένα μικρό πατημένο τραινταφυλλάκι...

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή μας και γρήγορα φεύγουν, χωρίς να κοιτάξουν πίσω... χωρίς να πουν τίποτα... χωρίς αντίο...

Κάποιοι άλλοι έρχονται και αφήνουν πατημασιές στην καρδιά μας, στο μυαλό μας... στο είναι μας... και εμείς αλλάζουμε για πάντα...

Προς το καλύτερο ή το χειρότερο κανείς δεν ξέρει...!!!


Τρίτη, Νοεμβρίου 3

Ούτε Άγγελος Ούτε Δαίμονας





Οι δρόμοι παραδοθηκαν άνευ όρων στο σκοτάδι. Τρίτη ξημερώματα, λίγες οι ψυχές που μένουν ξύπνιες. Μπορώ να αισθανθώ σχεδόν το στριφογύρισμά τους μέσα στις κουβέρτες και τα σεντόνια. Πανσέληνος απόψε και το μυαλό υποχωρεί στη μέθη του χλωμού χειμωνιάτικου φεγγαριού. Τα συναισθήματα διαδέχονται το ένα τ άλλο χυδαία και θέλουν να σε κάνουν να γδάρεις τη σάρκα σου. Δε ξέρεις τί εισαι. Θέλεις να ουρλιάξεις σα το λύκο ή να κλάψεις σαν παιδάκι τελικά; Τί είσαι; Εμπρός! Τί φοβάσαι; Μην τσαλακωθείς; Μην χάσεις την προχώ εικόνα που άφησες τους άλλους να σχηματίσουν για σένα; Ελα...Σε προκαλώ... Μπορείς να μου πείς τι είσαι; Είμαι η αντίπερα όχθη. Το φάντασμα στον καθρεύτη σου. Αυτό που δε μπορείς να γίνεις, ούτε το μαύρο σου ούτε το λευκό σου είμαι. Είμαι η λεπτή γραμμή στη μέση. Είμαι όλα εκείνα τα παραμύθια που έκαψες στο βωμό της λογικής. Δε θέλεις να είσαι άγγελος, είναι πασέ σωστά; Δαίμονας έτοιμος να παρασύρει στην αμαρτία; Καντο ρε, αφού το νιώθω οτι το γουστάρεις!Μετά λούφαξε στη γωνία σου και γκρίνιαξε γιατί σου φέρθηκαν άσχημα,γιατί δε σ εμπιστεύτηκαν γιατί δε σ ερωτεύτηκαν, γιατί δε σε σεβάστηκαν. Εκεί θα μαι να σου θυμίζω οτι η ελευθερία σου βρίσκεται πάντα στη μέση. Σπάσε τα δεσμά του άθλιου μικρόκοσμού σου. Ούτε άγγελος, ούτε δαίμονας!

Δευτέρα, Νοεμβρίου 2

Η θάλασσα (१९६२)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις ।
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους -
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες ।
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι ।
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει ।
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι την χαίρονται, ένας την πληρώνει ।

Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου

Δεν θα απολογιθουμε...



Καθομαι στον καναπέ και με πιανουν οι μαυρες μου
Βαριεμαι.....
Μα λεω δεν γαμιεται....Θα γραψω....
το εχω αναγκη σήμερα....
Θελω να μιλήσω για εμας που σήμερα μαζευτικαμε εδω να κανουμε ενα γυναικειο Blog
Για γυναικες παθιασμενες ''κοκκινες''
Καθισμενες σταυροπόδι....
χωρις ανοχη πια σε ''λόγια''
Κοκκινες σαν το κρασί....
Μεθυστικες...ως το κόκκαλο...
Μεθυσμενες επισης.....
Χωρις ορια πια τα εχασαν καπου στο δρόμο....

Γεματες ενστικτα....
πλάσματα χωρις ορια γυναικες με πάθος....
πυ σήμερτα αποφασισαν να δεχτουν μια προκλήση να γραφουν χωρις
δηθενισμους
και την ταμπέλα του καλου κοριτσιου......
Σημερα που εσεις θα αρχισεται να μας διαβάζεται
σημερα για εμάς αρχίζει μια εποχή ελευθεριας
κυριαρχιας των αισθησεων.....
βασιλειας των εστικτων
ρομαντικές
ή Βρωμικες
Ειμαστε και τα δυο αντεχεται να μας γνωρισεται?


καλο βραδυ




καυτα φιλια
Sykaki

Κυριακή, Νοεμβρίου 1

welcome.....partners



Καλως ορίσατε....
Μια γυναικεία πρωτοβουλία μια γυναικεία υπόθεση....
Προσκάλεσα τις καλήτερες μπλόγκερς
να συμετάσχουν σε αυτό....
Ειμαι το Sykaki
και μας ευχομαι μια καλη αρχη...
ευχομαι να καουμε για να μπορουμε να γεννηθουμε ξανα μεσα απο σταχτες μας...
καλο Βραδυ...
καλο ταξίδι να χουμε....