Πέμπτη, Μαρτίου 25

Εσυ εσυ (sanjuro)

 
 
Σε κάθε ανάσα που παίρνω είσαι το οξυγόνο
Εσύ η αιτία που πάντα τα βράδια με βρίσκουν μόνο
Να λιώνω 
Εσύ η πρώτη μου σκέψη κάθε ξημέρωμα
Για σένα λάτρεψα και μίσησα τον έρωτα
Ξενέρωτα φαντάζουν όλα μακριά σου
Μάζεψες όλα τα υπέροχα , τα πήρες κοντά σου
Εσύ τα δάκρυα που κάτω έχουν κυλήσει 
Εσύ ο λόγος που πιάνω τον εαυτό μου να βρίζει
Όμως και να γελάει ,ν` αγαπάει τα πάντα
Είσαι οι στίχοι που γράφω, μια γλυκιά μου μπαλάντα που παίζει
Στα όνειρά μου , σ` όλα τα κύτταρά μου
Είσαι το αίμα που τρέχει κατευθείαν στην καρδιά μου
Και με κερνάς με ζωή , πριν μου δώσεις τον θάνατο
Μου χαρίζεις φιλιά που μ` έχουν κάνει αθάνατο
Εσύ ο καθρέφτης που μέσα βλέπω εμένα!
Εσύ ένας άλλος εγώ κι όλα μου τα απωθημένα 


Εσύ εσύ ότι μισώ εσύ ότι γυρεύω
Εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω
Εσύ εσύ κάθε στιγμή που την ζωή γνωρίζω
Εσύ το φως κάθε αυγή και τ `ουρανού το γκρίζο
Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι
Εσύ τ ` Αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ` Απρίλη 
Εσύ εσύ μια φυλακή μέσα σου έχεις κλειδώσει
Ότι με κάνει να πονώ και ότι μ` έχει λυτρώσει!!
 

Εσύ μια λέξη στο στόμα που ποτέ δε τη λέω
Έχει ένα νόημα κρυφό και άσχημο και ωραίο
Μια σημασία σπουδαία , την κατάλαβαν λίγοι
Εσύ του πόνου ο βυθός και τα μυστήρια που κρύβει
Εμπρός μου σε βρίσκω νύχτες που τάχα διασκεδάζω
Μες στο καπνό που εισπνέω ,στα ποτά που αδειάζω
Σαν δηλητήριο σε πίνω , μπαίνεις στα σωθηκά μου
Μα πάλι εσύ το αντίδοτο για να βρώ την υγειά μου
Εσύ τα πρόσωπα που τόσο έχω αγαπήσει
Εσύ ο χρόνος που φεύγει και δεν λέει να γυρίσει
Μετά την δύση του ήλιου είσαι τα άστρα που βγαίνουν
Είσαι όλα αυτά τα απλά που την ζωή ομορφαίνουν
Και τα πολύπλοκα που με μπερδεύουν τόσο 
Ένα κομμάτι ευτυχίας που θέλω να νιώσω
Είσαι τα πάντα , το άλφα και το ωμέγα
Είπα θα φύγω μακριά σου μα είμαι ακόμα εδώ πέρα

Σάββατο, Μαρτίου 20

from Greece with love



Tonight I’m falling and I can’t get up… I need your loving hands to come and pick me up… Every night I miss you more and more… I can just look up at the skies and know you see the same stars that hold me tonight…

I WANT A GUY…
Who would move the hair away from my eyes and then kiss me, hold my hand in line at the mall and make all girls jealous… Someone who would sing to me at random moments… Who would let me sleep on their chest… A boy who would get mad at someone if they called ugly or was mean to me… I want someone who would call me 3 times a day if he went away… Someone who would let me gossip to him and would just smile and agree with everything I said… He would throw stuffed animals at me when I acted dumb and then kiss me a million times… Someone who would make fun of me just to make me laugh… He would take me to the park an put his hands around my waist and give me big bear hugs all the time… He would tell all his friends about me and smile when he did it… And we’d make out in the pouring rain… He would never be afraid to say “I love you” in front of his friends, and we’d argue about silly things and then make up…I want a boy that would kiss me at midnight on New Years and count stars with me… Who would stay home with me on a Friday night just to help me make dinner and watch movies together under the same blanket… Someone who would tell me I’m beautiful but not too often… Who would make me laugh like no one else could…

AND HOPEFULLY I FOUND HIM…
I MISS YOU, παπάκι…





xxx

Κυριακή, Μαρτίου 14

Ουρλιάζω στο κενό μα πέφτει κάτω η φωνή μου.



Είναι βαριά η φωνή μου και πονάει μέσα σε μεγάλους πονεμένους έρωτες της Δημουλά με βιαστικούς και άχαρους χωρισμούς όπως της Πολυδούρη  με μελαγχολικές φαντασιώσεις του Καβάφη κάθομαι μόνη μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να πονάς και  αυτό να σε κάνει δμιουργικό και να είναι μόνη διέξοδος η γραφή  πόσο ευχάριστη γίνεται η αφή της πένας τότε και πόσο πολύ να αγαπήσεις ένα ποίημα που γεννήθηκε μέσα από την μίτρα της απουσίας και του πόνου ? πόσο να θέλεις ένα κείμενο να έχει την υπογραφή σου ο ταν η κάθε του λέξη σου θυμίζει πόσο πόνεσες ή πόσο πονάς και γιατι η Ποίηση να σε φωνάζει με το μικρο σου και εσύ με μάτια πρησμένα να απαντάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά να φαίνεσαι και να ουρλιάζεις από μέσα σου μα κενό και πάλι κενό και η φωνη σου ακριβό κρύσταλλο σε μαρμάρινο πάτωμα καθώς φιλιούνται σπάνε και ραγίζουν και αφήνουν χαραγματιές.....




Κάθε μέρα σε φωνάζω μα της φωνής μου πια χάθηκε η δύναμη σαν παιδί χτύπησε κλαίει βουβά δεν θα σε ξανά ψάξω μέσα μου γιατί πονάει κάθε φορά να σε ξαναβρίσκω και να σου φωνάζω πόσο πολύ  με πονάς
Τόσο έχω φωνάξει μέσα μου μου που πια φωνή δεν έχω να σε καλέσω πίσω
και να σε καλέσω πάλι δεν θα έρθεις.
Είναι το αίμα μου που βρέχει μέσα μου ποτάμια με το άρωμα σου να βουλώνει τους πόρους μου
και πολλά ΔΑΚΡΥΑ να θολώνουν την κρίση μου  είμαι μόνη ξανά
και ουρλιάζω ξανά  το κενό
αλλά τίποτα και κανείς δεν απαντά
και η φωνή μου πιο ήσυχη από ποτέ
πέφτει κάτω σπάει γίνεται κομμάτια γυαλί
με τι κουράγιο να σκύψω να ματώσω πάλι τα γόνατα μου και να τα μαζέψω...
και άμα τα μαζέψω τι θα μείνει νομίζεις?
το αίμα μου πάνω τους και η ζωή μου κομμάτια για άλλη μια φορά
ΟΧΙ 
δεν θέλω άλλα κομμάτια πληρότητά θέλω και ας μου στερεί την δημιουργικότητα του πόνου
χρώμα θέλω και   και αψεγάδιαστα συναισθήματα.

Sykaki.

Σάββατο, Μαρτίου 6

Κοίτα... σε αγαπάω ακόμα.

Σου το είχα πει... είμαι creep. Ένα καθίκι που ζει στα σκοτάδια. Και δίπλα σου βρήκα το φως. Κι όμως... πονάω.
Δεν σου αξίζω. Δεν σου αξίζει μία τόσο χλιαρή σχέση. Δεν αξίζει να ασχολείσαι με απομεινάρια. Εσύ δεν αξίζει να αναλωθείς σε μένα.
Γιατί πραγματικά... βαρέθηκα να προσπαθώ να με κάνω να νιώσω ισάξια δίπλα σου. Γιατί ποτέ δεν θα είμαι. Ποτέ δεν θα μου αξίζει αυτή η θέση που έχεις κρατήσει δίπλα μου.
Κι όμως, εγώ ακόμα, σαν μαζοχιστικό καθίκι θα σε αγαπάω... μέχρι να πέσει η αυλαία. Μέχρι να κλείσεις εσύ τα μάτια σου και μέχρι να κλείσω τα δικά μου εγώ.
Και χαίρομαι που αποδείχθηκες άγγελος και γω δαιμόνιο.



Απόψε θα σου πω όσα ποτέ μου δεν σου πα
Είναι μελό η μουσική και βαριά του beat η λούπα
Τι κι αν πέρασαν χρόνια στην σκέψη μου έρχεσαι συχνά
και μοιάζεις ξέφωτο στα δάση του μυαλού μου τα πυκνά
M'αεράκι ζεστό ντύνεις την βαρυχειμωνιά μου
Είσαι το μόνο που θυμάμαι μες τη λησμονιά μου
Η ανάσα η γλυκιά στα πικρά πρωινά μου
Και λυπάμαι τελικά που διάλεξα την μοναξιά μου
Σε φαρμάκωσα μια, μα φαρμακώθηκα χίλιες
Κι από τότε έχουν κλείσει της ψυχής μου οι γρίλιες
Η αντάρα μου δεν λέει να ξεκαθαρίσει
και την φωτιά μου δεν μπορεί τίποτα να την σβήσει


Γιατί
Κοίτα ακόμα σαγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω


Να μην πιστέψεις ποτέ πως δεν σ αγάπησα
Θάλασσες πέρασα, βουνά πίσω μου άφησα
Στην μοναξιά μου για σένα δάκρυσα
Στα μονοπάτια μας μονάχος μου μπεκροπερπάτησα
Μες τα παλάτι μου τα υδροσκότεινα
Θυμάμαι έντονα τα χείλη σου
τα κόκκινα που σαν μαγγίζανε όλα ανθίζανε
Κι ύστερα γαληνά με σιγονανουρίζανε
Θυμάμαι κι άλλα συνήθως δεν τα πειράζω, απόψε όμως τα σκάλισα για αυτό δεν ησυχάζω
Κι όσο μακριά σου και να μια μαζί ώρες περνάμε αφού στα όνειρά μου στην αγκαλιά σου κοιμάμαι..


Κοίτα
Κοίτα ακόμα σ αγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται να μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω
κοίτα...


Γιατί ό, τι και αν γίνει... ακόμα σε αγαπάω. Και θα σε αγαπάω.

Αυτή η ανάρτηση, είναι αφιερωμένη στον Βασίλη, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να την δει ποτέ του. Και ακριβώς επειδή θα διαφωνήσει κάθετα με όλα. :)

Πέμπτη, Μαρτίου 4

τα Πάθη της Βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι...
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής...

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού ’μαθε για τους ήχους...
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ...

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...



Κική Δημουλά
Συλλογή “Το λίγο του Κόσμου”, 1971.