...το κάστρο μου ... ο πύργος μου...

Αγαπημένο μου blog,
μην νομίζεις ότι σε ξέχασα... Απλά κάποιες στιγμές έρχονται οι εξελίξεις και σε καταπίνουν κ εσύ όχι μόνο δεν προλαβαίνεις να τις καταγράψεις για να τις διαχειριστείς καλύτερα κ να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη κ πως κ γιατί αλλά νιώθεις χαμένη... Κ έτσι τώρα που νιώθω ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω, καταφεύγω σε σένα για να με βοηθήσεις κ να με ηρεμήσεις... Όταν οι φίλοι σού λενε πράγματα που σε πονάνε κ ξέρεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν κ νιώθεις να μην σε χωράει ο τόπος τι κάνεις??? Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ... Ότι αυτή η σχέση που άντεξε τόσα ως τώρα, θα καταρρεύσει σαν κάστρο από άμμο όταν έρθει η παλλίροια... Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα που πέφτει από μια αδέξια κίνηση??? Αυτό... Πάντα ήμουν αδέξια... Αλλά τώρα??? Πως να διορθώσω τι??? Κ από που να ξεκινήσω??? Τι κάνεις όταν χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου??? Μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός συνδυασμός κ να τον πατούσα κ όλα να έφτιαχναν... Να ερχόταν η ισορροπία κ να έφευγαν οι καβγάδες κ οι παραλογισμοί, οι αμφιβολίες κ όλα... Αλλά δεν υπάρχει ε??? Κρίμα... Δεν πιστεύω ότι τελειώνει η αγάπη... ή σβήνει... Τότε μάλλον ποτέ δεν ήταν αληθινή αγάπη... Έτσι, δεν πιστεύω ότι όλα βαίνουν προς το τέλος... Κ εγώ είμαι απλά μια ακόμα τρελή... μια ημίτυφλη που φοβάται μην χάσει το μοναδικό φως της...

Night Wishes

Νύχτες ντυμένες  στα λευκά.

Κρύες ανάσες ,ζεστές καρδιές..

Κι όσο ο αέρας παγώνει εκεί έξω,τόσο δυναμώνει η φωτιά ..μέσα.

Κι έτσι ,απόψε που όλα θυμίζουν ένα μακρύ χειμώνα ,πέρασα να αφήσω τις πιο ζεστές  ευχές μου σε όλες εσάς ...τις αγαπημένες συγγραφείς αυτού του blog.

Γυναικεία  υπόθεση και ένας ατέλειωτος ευσεβής πόθος αυτό το πανέμορφο "σπιτάκι" ,που γεννήθηκε ένα πρωινό ,στα μέσα του περσινού ζόρικου φθοινοπώρου.

Μεγάλη η επιτυχία του ,ακόμα κια αν δεν το στήριξα όσο θα ήθελα .

Όμως το καμαρώνω ,μαζί με την αγαπημένη μου φίλη ...το  sykaki  μου,που αν δεν ήταν αυτή που είναι ,τίποτα δεν θα γινόταν πραγματικότητα.

Και χάρη σε όλες εσάς ,τις μοναδικές ΚΥΡΙΕΣ  που καταθέτουν την ψυχή τους  με τις σκέψεις τους , κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο όμορφο γυναικείο blog.

Θέλω να ευχηθώ ολόψυχα σε όλες σας να έχετε τα πιο ονειρεμένα Χριστούγεννα που φανταστήκατε ποτέ.

Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές ,καλές και κακές.

Όμως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει .

Κρατάω την πιο σοφή κουβέντα σου sykaki μου 

" Είναι κατάρα να μην είμαστε με αυτούς που αγαπήσαμε ,αλλά κια ευλογία οι καινούριοι που ήρθανε στη ζωή μας"

Και κοίτα να δεις που και για τις δυο μας ,αυτές θα είναι οι καλύτερες  γιορτινές μέρες.

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένες μου φίλες ,με όσες ανταλάσσω σχόλια και με αυτές που δεν είχα την χαρά να το κάνω ακόμα.

Καλή Χρονιά σε όλους μας .

Ας μείνουν πίσω οι κακές στιγμές ,κι ας ρίξουμε μια δεύτερη ματιά δίπλα μας.

Ποτέ δεν ξέρουμε ποιος στέκεται εκεί και περιμένει να μας χαρίσει αυτό που μας αξίζει.

Καλά Χριστούγεννα και σε σένα αγαπημένο sykaki .

Τα άσχημα νομίζω ανήκουν στο χτες .

Στο σήμερα που ζεις ,έχεις φορεμένο το πιο γλυκό χαμόγελο .

Κι αυτό είναι που μετράει.

Merry Christmas !!!!!!

Καταδικη.

Ας πουμε πως τωρα που εγινες θεος στην αγκαλια μου δεν σε αφησω να φυγεις.
Ας πουμε πως τωρα που εκανες την ζωη να αξιζει να την λενε ζωη και να μην την ονομασουν με μια αδιαφορη λεξη.
Ας πουμε πως εσυ εισαι που εγω αγαπησα σε γαλαζια και  κοκκινα λεπτα
Και ας πουμε πως εγω και εσυ υπαρχουμε για να ειμαστε μαζι....
οτι εγω και εσυ ειμαστε μαζι γιατι ο θεος στην δημιουργια μας  μας εβαλε διπλα διπλα και εμεις 'δεσαμε' καναμε μαζι τον θεο να αξιζει να τον λατρευουν
Ας πουμε πως εισι η αρχη μου
 Ας πουμε πως ειμαι το τελος που σου αξιζει....
και ας πουμε πως στο ζητουσα
 ας πουμε πως το αξιζα
 αςπουμε πως ποτε δεν θα γινει
και ας πουμε πως το ελπιζαμε οσο τιποτα...

Ας πουμε πως εγω και εσυ ειμαστε δυο μισα που ποτε δεν θα ειναι ολοκληρα γιατι ο θεος φοβηθηκε την πληρωτητα μας.... φοβηθηκε ποσο δυνατη ειμαι οταν με συμπληρωνεις

Και ο φοβος του θεου αυτου που υπακουει στις αδυναμιες  του εγινε η ατερμονη μας αναγκη να ειμαστε ενα και ομως ειμαστε καταδικασμενη να υπακουμε στον αριθμο δυο...

Ας πουμε πως μας αξιζε;
Θα το έκανες;

Γυναικειες σταχτες! Ετσι ακριβως... Εδω και εναν μηνα τρεχω και δε φτανω ενω παραλληλα σαν σκεπτομενος ανθρωπος που λεω οτι ειμαι, εχω και τις διαφορες σκεψεις μου να με κυνηγανε απο πισω. Μου θυμιζουν κατι αναμεσα σε ερινυες και σαγηνευτικες σειρηνες. Μονο που εγω δεν ειμαι ανθρωπος που βουλωνει τ' αυτια του. Αφηνομαι. Και μαγευομαι ευκολα και ξεχνιεμαι ευκολα και παρασερνομαι ευκολα απο αυτες... Οχι απο αλλους. Απο τον εαυτο μου ομως παντα παρασυρομαι. Στα αδυτα των επιθυμιων μου, των ελπιδων μου, των φοβων μου και των παθων μου. Φυσικα περναω τον παθων μου τον ταραχο που λενε, γιατι το ατιμο το μυαλο μου δε σταματαει να γυριζει γυρω γυρω, περα δωθε αλλα τι να κανεις; Πρεπει να το παρω αποφαση οτι γεννηθηκα ανησυχη και θα φυγω απο αυτον τον κοσμο ανησυχη. Οταν γεννηθηκα, ο πατερας μου ειχε την αισθηση οτι η καρδια μου χτυπουσε πιο γρηγορα απο των υπολοιπων παιδιων. Τωρα που μεγαλωσα διαπιστωθηκε οτι η καρδια μου οντως χτυπαει πιο γρηγορα απο τον μεσο ανθρωπο...Κι ετσι αυτοαποκαλλουμαι restless heart γιατι ξερω οτι γι' αυτο ευθυνεται η μεγαλη μου ανησυχια. Ξερετε ποσοι ανθρωποι θα μπορουσαν να με χαρακτηρισουν καλλιστα ψυχακια; Και αντε μετα να τους κακισω. Αφου ειμαι, το ξερω. Μια πολυ ωραια φραση που ειπε ενας φιλος μου με τον οποιο εχουμε πολλα κοινα ηταν η εξης: "Δεν ξερω αν ειμαι πιο εξυπνος η πυροβολημενος αλλα σιγουρα νιωθω διαφορετικος". Να μια φραση που μου ταιριαζει γαντι, σκεφτηκα. Οντως, δεν ξερω αν ειμαι πιο εξυπνη η απλως πυροβολημενη...αλλα ναι ειμαι διαφορετικη. Θα μου πειτε τωρα, ολοι μας ξεχωριστοι ειμαστε. Πασο. Ξερω ομως ανθρωπους, λιγους μεν αλλα υπαρχουν, οι οποιοι δεν ειναι απλως μοναδικοι ειναι...πως να το πω...κατι περα απο τα συνηθισμενα ρε παιδι μου...Κατι που σε κανει γνωριζοντας τους η να τους βαρεθεις μη μπορωντας να πιασεις το μηκος κυματος τους η να τους παραδεχτεις λεγοντας οτι ειναι φευγατοι σε κοσμους πιο ομορφους και πιο ουσιαστικους. Διχως να εχουν παρατησει τον δικο μας κοσμο. Για τον εαυτο μου δεν μπορω να μιλησω αλλο, ομως ξερω σιγουρα οτι μεσα μου κυλαει ενα πυρινο ποταμι ιδεων και συναισθηματων που ξεχυνεται στην καρδια μου, πλημμυριζει το ειναι μου και πνιγει τη λογικη μου. Στο τελος λοιπον απο τις γυναικειες μου σταχτες αναγενναται ο εαυτος μου σοφοτερος και ισως λιγο περισσοτερο ψυχακιας...Πως γινεται αυτο; Ελα ντε!

Αραγε ποσοι ειστε εκει εξω ψυχακηδες;  Θα ηθελα πολυ να σας γνωρισω! Εις το επανιδειν και ευχαριστω που διαβασατε τις ασυναρτησιες μου. Σκορπιες σκεψεις και παλι...

Sara Barreiles - Breathe Again

Πονάω... το καταλαβαίνεις; Πονάω. Εσύ φταις. Για όλα. Εσύ φταίς που υπάρχεις.

Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look back
At the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?
All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Open up next to you and my secrets become your truth
And the distance between that was sheltering me comes in full view
Hang my head, break my heart built from all I have torn apart
And my burden to bear is a love I can't carry anymore

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something

Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again

It hurts to be here
I only wanted love from you
It hurts to be here
What am I gonna do?

All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again

Δικό σου...

Καυτό φιλί πάνω στο σώμα
κι απότομα η ηδονή ξυπνά
και λαχταρά για λίγο ακόμα
του πόθου τη ζεστή αγκαλιά

Ταξίδι στου άπειρου την άκρη
με οδηγό γνώριμα χάδια
να μην κυλήσει ούτε ένα δάκρυ
από τα δυο γλυκά σου μάτια

Χαμένοι στο όνειρο γυρνάμε
κλεισμένοι στις δικές μας σκέψεις
και δε με νοιάζει πια πού πάμε
αρκεί τα θέλω να πιστέψεις

Γιατί είμαι εδώ, ακόμα.. και γι' ακόμα.
Ντύνομαι φως και σου χαρίζω ένα κομμάτι από μένα.
Απ' της ψυχής τα εσώτερα, απ' της καρδιάς τα μύχια.
Δικό σου..
Ολόδικο σου..
Κι αυτό, κι εγώ...

Αναρωτιέμαι.....

Αναρωτιέμαι  αν ποτέ ένοιωσες για μένα έρωτα...
αν ποτέ κατάλαβες στ' αλήθεια πως στο καλό ένοιωθα για 'σενα όταν με κράταγες;
πως έτρεμε το σώμα μου όταν τα χέρια σου το αγαπούσαν και το λάτρευαν με ευλάβεια πιστού.
πως πληγωνόταν  η ψυχή μου  όταν  κάποιος προσπαθούσε να σε πάρει μακριά από τις λιγοστές πια στιγμές που αφιερώθηκαν στην ιστορία του χρόνου για εμένα και εσένα για εμάς!
πόσο πολύ σε αγάπησα πως είδα την ευτυχία στα μάτια σου την άκουσα απο τα χείλια σου.

Αναρωτιέμαι αν κατάλαβες  ποτέ πως μακρια σου λείπω η μιση και όλοκληρη δεν θα νιωσω ποτέ ποτε ξάνα....
Σαν εσένα δεν θα αγαπήσω ακόμα και αν ερωτευτώ και ξοδέψω τον περισσευούμενο έρωτα  που είχα να σου δώσω ποτέ ξανά σε κανέναν  ουρανό δεν θα αγαπήσω κανένα πλάσμα  του κόσμου όπως εσένα και αν πω ποτε το αντίθετο θα είναι ψέμα κατάφωρο .
sykaki.

Γράμμα σε...

Μου λείπεις. Δεν έχω κανέναν να μιλήσω.
Θέλω να σε δω. Να νιώσω άνθρωπος.
Κι ας είμαστε και οι 2 κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Μαζί σου νιώθω εγώ.
Σε παρακαλώ.

Skunk Anansie-Secretly

Κωνσταντίνα.

It's the personal choice...

The most difficult phase of life is not when no one understands you... It is when you don't understand yourself... There are moments in your life that make you and sets the source of you're going to be... Sometimes they're little, subtle moments... Sometimes, they're big moments you never saw coming... No one asks for their life to change, but it does... It's what you do afterwards that counts... That's when you find out who you are...

Κι οπου βγει

Αυτό που ενιωθε ηταν κατι διαφορετικο…

Δεν αντεχε μια ζωη κουτσουρεμενη

Κατοικουσε στις πιο μυχιες σκεψεις της

Φοβοταν τους αλλους

Οι αλλοι κατεστρεφαν ο,τι ωραιο

δημιουργουσε η φαντασια της

Δεν ηξερε πως ειχε φτασει ως εδώ

Το ενστικτο της ειχε παει κοντρα στη σιγουρια

Το πεπρωμενο της εδινε αλλοθι

Αγαπουσε τη νυχτα

Αγαπουσε τα μυστικα συναπαντηματα τα βραδια

Αγαπουσε τις ανθρωπινες αδυναμιες

Παθος τις ονομαζε και ξεχειλιζε από δαυτο

Δεν ενιωθε ασφαλης πουθενα

Εξω από εκεινη την αγκαλια όλα ηταν απειλες

Αλλα τα παλευε

Πανικοβλητη τα παλευε

Αλλα με βλεμμα σιγουρο και ατσαλινη θεληση

Με καρδια ανησυχη αλλα σταθερα βηματα

Παλευε με όλα

Παλευε με χαμενους παραδεισους

Με θυμησες ομιχλες και λυσσαλεες αρνησεις

Παλευε

Ξεπλενε θυμους απ’ το κορμι της

Και σκουπιζε δακρυα απ’ τα ματια της

Σκοτωνε εμμονες και κυνηγουσε χρονια

Μαδουσε τη ζωη της σα μαργαριτα

Και σκορπιζε τα πεταλα στον ανεμο

Κάθε ένα και μια αγαπη σβηστη

Παρηγορουσε τους καημους της εφηβης ψυχης της

Προσπαθουσε να τους ταιριαξει με ένα ενηλικο κορμι

Ταξιδεμενο μα απειρο, μαθημενο μα αβγαλτο

Ενοχο κι αθωο την ιδια στιγμη

Ηθελε με ολο της το είναι

Ηθελε κι ας μην ηξερε παντοτε τι ηταν αυτό

Εκλεινε δρομους κι ανοιγε καινουργιους

Μα παντα κατι θα χε σημαδι στην καρδια

Γιατι δενοταν, αγαπουσε, ενιωθε, ζουσε

Δεν ξεχνουσε

Πληγες τα περασμενα

Πληγες μισοκλειστες που αιμορραγουσαν με κάθε ευκαιρια

Μα αγαπουσε κι αυτές τις πληγες

Ηταν δικες της, κομματια μιας ζωης, ηταν η ιδια

Λαθη και σωστα, αποφασεις και στραβοτιμονιες

Όλα ηταν δικα της

Κι αυτό το καυχιοταν, πετυχε μια καταδικη της ζωη

Καταδικα της λαθη στοιχειωναν τις αυπνιες της

Καταδικες της επιλογες εθρεφαν την ερωτευμενη της ανασα

Καταδικοι της οι δημιοι φοβοι της που αποκεφαλιζαν στιγμες

Καταδικη της η επανασταση εναντιον τους

Καταδικα της ολα

Παντα ερωτευμενη, παντα διαφορετικη, παντα διχασμενη

Παντα γυναικα, παντα ασυμβιβαστη…

Κι οπου βγει

 

Eλλη Π.

(Μολις ανερτησα αυτους τους στιχους στο ιστολογιο μου, logos_en_drasei και σκεφτηκα οτι θα ηταν ταιριαστοι και εδω...ελπιζω να συμφωνειτε!)

  

Χαιρετισμος

Χαιρετω τους αναγνωστες του ατμοσφαιρικου αυτου ιστολογιου, που απο την πρωτη στιγμη με κερδισε και το εβαλα στα αγαπημενα μου. Πριν λιγες μερες, προς μεγαλη μου εκπληξη και χαρα, μια εκ των συγγραφεων με προσκαλεσε να προστεθω στην ομορφη παρεα τους. Αιφνιδιαστηκα ευχαριστα μπορω να πω και παραλληλα ενιωσα μια γλυκια αισθηση ευθυνης προκειμενου να μη διαψευσω τις προσδοκιες των κοριτσιων που με εμπιστευτηκαν. Ελπιζω να τα καταφερω, λοιπον, να γινω κι εγω ενα κομματι αυτης της μεγαλης αγκαλιας των γυναικειων...σταχτων η αλλιως των γυναικειων σκεψεων, συναισθηματων, ονειρων...Εν ολιγοις του γυναικειου διαδικτυακου κοσμου που εχτισαν με τοση επιτυχια τα υπολοιπα κοριτσια. Χρειαζεται λιγη εμπνευση, πολυ αγαπη, ορεξη και οι πρωτες αναρτησεις μου θα κανουν δειλα δειλα την εμφανιση τους! Ελπιζω να μη σας απογοητευσω...Γραφοντας στο ιστολογιο που εφτιαξα εγω, το logos_en_drasei, με μεγαλη μου χαρα διαπιστωσα κατι που δεν περνουσε ποτε απο το μυαλο μου 2χρονια περιπου πριν που αποφασισα να το φτιαξω...Διαπιστωσα πως εκει εξω ειστε πολλοι εσεις που μπορει να "ψαχνεστε" για το κατι αλλο μεσα στην καθημερινοτητα μας. Διαπιστωσα πως εντος κι εκτος blogoσφαιρας υπαρχουν πολλοι ανθρωποι ετοιμοι να γινουν μερος μιας μεγαλης αξιολογης παρεας, της οποιας τα μελη δεχονται και προσφερουν το ενα στο αλλο τις γνωσεις, τις αποψεις, τις εμπειριες και τα ονειρα τους, βγαζοντας τις πιο πολλες φορες κατι καλο απο αυτην την κοινη διαδικτυακη διαδρομη. Και η παρεα μας ολο και μεγαλωνε, ολο και μεγαλωνει, φτανοντας στο τωρα που αισιως ειμαστε  στους 383 αναγνωστες! Ετσι, αγγιξα κατι που ξεκινωντας την προσπαθεια μου, οπως σας ειπα, δε μπορουσα να φανταστω. Το να μου δωσει, ομως, καποιος, παρολαυτα, χωρο στον χωρο του, ειναι για μενα κατι παραπανω απο τιμη μου! Γι' αυτο και κινδυνευοντας να γινω ακρως κουραστικη, ευχαριστω για ακομη μια φορα τα κοριτσια που εγραφαν πριν απο 'μενα στο ιστολογιο αυτο! Το εχουν φτασει σε ενα τοσο υψηλο επιπεδο μεσα στο σχετικα μικρο χρονικο διαστημα υπαρξης του, που πραγματικα αξιζει την αγαπη μας και τη δικη μου προσπαθεια να μη σας/τους απογοητευσω! Μπορει ολα αυτα να σας ακουγονται υπερβολικα, ομως, πιστεψτε με, τα νιωθω. Καλη μου αρχη, λοιπον, ως μελος αυτης της γυναικειας πλανευτρας παρεας! Και σας υποσχομαι οι υπολοιπες αναρτησεις μου να μην ειναι τοσο βαρετες! :)

όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις...

όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η ατμόσφαιρα γίνεται τεταμμένη...
(καταβάθος κανένας δεν θέλει να ξέρει...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η χροιά γίνεται πιο επίσημη, ψυχρή, τυπική...
(καθοδόν για το "επιθετική"...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο εγωισμός πρωταγωνιστεί...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η σιωπή απλώνεται...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το ύφος μεταμορφώνεται, συνοφρυώνεται...
(ο καθένας απομονώνεται...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο πόνος σαν σαράκι σε τρώει...
(γιατί κάτι από όλα αυτά που ακούστηκαν φάνηκε γνώριμο και ας μην θες να το παραδεχτείς...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η αγκαλιά και το χάδι αποτελούν το μόνο καταφύγιο...
(γιατί όσο απόμακρος και σκληρός κι αν εμφανίζεσαι, "αλμυρό ύδωρ" ερεθίζει τα μάτια που εσύ κρατάς ερμητικά κλειστά...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το αποτέλεσμα θα είναι ή ιδιαίτερα ευεργετικό ή θα σαρώσει τα πάντα...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, θέλησα τα χείλη μου να συναντήσουν τα δικά σου...
(ακόμα και αν ήταν το σκληρό, εγωιστικό "αντίο"...)

***Βραβειο.***

Ευχαριστούμε το μπλογκ ''λόγος εν δράση'' και  του οφείλουμε πολλά ακόμα ευχαριστώ........γιατί μας έδωσε το δεύτερο βραβείο μας και  πραγματικά ούτε ενός χρονου αυτό το μπλογκ με έχει κάνει τόσο περήφανη και με έχει ανταμείψει για το οτι το τολμήσαμε όλες μαζί γιατί κορίτσια μου κακά τα ψέμματα αν δεν είχα και εσάς να ανοίγεται μια γυναικεία ψυχή στο αναγνωστικό κοινό το μπλογκ αυτό δεν θα ήταν τίποτα......
δικό σας κορίτσια μου μπράβο μας

Σειρα μας να το δωσουμε  αλλου...
1.πνευμα-whitelighter
(γιατι τελευταία  που τον κατάλαβα λίγο παραπάνω εκτίμησα τα κείμενα του ακόμα πιο πολύ)
2.παραμυθένια πραγματικότητα-αράχνη
(γιατι ήσουν πάντα εδώ)
3.οπου φυσάει ο άνεμος- Άνεμος
(γιατί έτσι μου αρέσει τα κείμενα με αγγιζουν)
4. can't hear yaaaa-μπατλερ
(γιατι  μαρεσει η σχιζοφρένεια του)
5.venus-onfire-Venus
(γιατι με στοιχείο την φωτια ποιος μας πίανει)
με αγάπη και παραμυθένια φιλία
Sykaki

...καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα;

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν...
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες...

Κικὴ Δημουλᾶ

Isolation

Καλημέρα. 6 παρά γράφει το ρολόι και γω δεν μπορώ να κοιμηθώ. Wish it was Tuesday...
Κάθομαι και σερφάρω στην μπλογκόσφαιρα, με το ξεχειλισμένο από σταγόνες ποτήρι μου να στάζει πληγωμένο εγωισμό, υποκρισία και μνησικακία. Που το πάω; Ακόμα δεν ξέρω. Κράξιμο; Too easy.
Άλλωστε τι να πω;
Αυτές τις μέρες νιώθω κάπως. Όχι, δεν θα γράψω για τα ερωτικά μου. Απλά είχα μια ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. Απλά να γράψω. Και δεν ήθελα να γράψω στο δικό μου μπλογκ. Το φοβάμαι. Το μπλογκ μου το αντιμετωπίζω ως έναν εαυτό πάνω στον οποίο έχω αποτυπώσει κυρίως άσχημες αναμνήσεις και πτυχές του χαρακτήρα μου. Είναι σαν να πληγώνεις ένα άτομο συνεχώς, και να το ξες αυτό, αλλά να συνεχίσεις να το πληγώνεις συνειδητά επειδή το θες. Σαν να χάνω την εμπιστοσύνη του εαυτού μου όλη την ώρα... και να μην σταματάω να το κάνω. Απλά συνεχίζω να με ανέχομαι.
Δεν νομίζω πως καταλαβαίνει κάποιος πως νιώθω. Όχι ότι θα πω: κανείς δεν με καταλαβαίνει, είμαι παρεξηγημένη, και θα γίνω κλαψιάρα. Απλά μου φαίνεται πως έχω πολύ παράξενη διάθεση... συνήθεια βλέπεις. Τέτοιες ώρες όταν γράφω μπορεί να βγάλω σκόρπια λόγια ή καταπληκτικά κείμενα.
Λοιπόν δεν καταλαβαίνω αν μου κάνει καλό να μπλογκάρω. Δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Απλά ήρθα εδώ και άρχισα να γράφω για εμένα. Αλλά εγώ είμαι απλά ένα συνηθισμένο άτομο, με φόβους, ανησυχίες, χαρακτήρα. Και σίγουρα δεν περιμένω να βρω φίλους από το νετ. Κάποτε ίσως. Τώρα... όχι.
Πονάω. Γιατί όμως; Γιατί θέλω να πονάω; Γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω; Για τί;
Τελικά είμαι μόνη. Ολομόναχη. Και δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως κανέναν. Κανέναν. Μόνο εμένα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... βλέπω μία γαλήνια αυγή. Αναμνήσεις μιάς ζωής... αναμνήσεις της τελευταίας χρονιάς. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω μόνη. Για την ώρα όμως νιώθω πως όσα κάνω, όσα λέω, όσα δείχνω, είναι μία παράσταση για να είμαι αρεστή και αγαπητή. Είναι μία από τις ανεξάντλητες πτυχές του χαρακτήρα μου. Τουλάχιστον η Κωνσταντίνα 1, 7 και 9 συμφωνούν μαζί μου. Μέχρι και στο άτομο που έχω πιο κοντά μου δεν δείχνω τα πάντα.
Είμαι τόσο κουρασμένη...
Δεν αντιδρώ καλά στην συμπαράσταση. Οπότε αν έχετε σκοπό να μου γράψετε ένα παρηγορητικό σχόλιο, κρατήστε το καλύτερα. Δώστε μου κανά καλό κομμάτι ίσως... καμμιά ταινία, κανά βιβλίο. Πείτε μου τα δικά σας νέα. Δώστε μου το δικό σας μπλογκ. Ή φόρουμ. Ό, τι θέλετε...
ΥΓ. Δεν πιστεύω στην τύχη. Όταν πεθαίνουν τα ψέματα γεννιούνται ωραίοι στίχοι. ;)
Α, και στο μσν να βάλεις nick: Living Lie. Σου ταιριάζει τόσο απόλυτα.
ΥΓ. Γιατί δακρύζω...;



I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

A fragile flame aged
Is misery
And when our hearts meet
I know you see

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut

I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone

I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut.

Short story...

Πήρε το στυλό στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Να γράφει όσα είχε μέσα της καιρό. Και οι λέξεις έγιναν λυγμοί που την έπνιγαν, οι φράσεις έγιναν παράπονο που την έθλιβε, οι αράδες έγιναν μαχαίρια που πλήγωναν τις αναμνήσεις της. Έγραφε, έγραφε, έγραφε.. σε μια απόπειρα να μεταφέρει για λίγο το βάρος που πλάκωνε την ψυχή της... Ώσπου σώθηκαν τα λόγια της και καταλάγιασε κάπως το θηρίο μέσα της. Όχι πως είχε σκοπό να φτάσει αυτό στα δικά του χέρια, αλλά ήταν για την ίδια ένας τόπος να ξεσπάσει. Γιατί τις τελευταίες μέρες ένιωθε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Κι αφού ένιωθε αφημένη από ανθρώπους και μόνη, έβγαζε το ξέσπασμα της στο χαρτί...




Ώρες τώρα τριγυρνούσε στα στενά της πόλης και τους διαδρόμους του μυαλού του. Χαμένος στις σκέψεις του. Παραδομένος σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα "γιατί" που τον κύκλωναν... Γιατί άφησαν να φτάσουν ως εκεί; Γιατί κατέληξαν να μην έχουν από που να κρατηθούν για να συνεχίσουν; Γιατί δε γνωρίζουν πλέον τον τρόπο να διορθωθεί ότι έχει σπάσει; Αρκούσε άραγε μια λέξη;.. ένα χάδι;.. μια συγνώμη;.. Ή μήπως τίποτα δεν ήταν πλέον αρκετό; Μήπως ότι είχαν είχε χαθεί για πάντα πια;... Όχι, δεν μπορούσε να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορούσε έτσι απλά να την αφήσει να βγει από τη ζωή του. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι πριν να είναι σίγουρος ότι έχει κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει...





Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Το ξενύχτι όμως και τα δάκρυα την είχαν οδηγήσει σε έναν γλυκό ατάραχο ύπνο. Ξύπνησε απότομα και πήγε να ανοίξει. Πριν φτάσει στην πόρτα κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη, για να αντικρύσει ένα πρόσωπο κουρασμένο από τις σκέψεις και πρησμένο από το κλάμα. Ποιος θα την έβλεπε σε αυτό το χάλι;.. Άνοιξε τελικά και μπροστά της εμφανίστηκε εκείνος... Αποφασισμένος πλέον και σίγουρος.. έτοιμος να δώσει ένα τέλος.. και ίσως μια ένα αρχή...

'cause nobody wants to be lonely.......

There you are, in a darkened room
And you're all alone, looking out the window
Your heart is cold and lost the will to love
Like a broken arrow
Here I stand in the shadows
In the shadows
Come to come, come to me
Can't you see that...

Nobody wants to be lonely
Nobody wants to cry
My body's longing to hold you
So bad it hurts inside
Time is precious and it's slipping away
And I've been waiting for you all of my life
Nobody wants to be lonely
So why, why don't you let me love you?

Can you hear my voice, do you hear my song?

It's a seranade, so your heart can find me,

And suddenly you're flying down the stairs
Into my arms, baby

Before I start going crazy

Run to me

Cause I'm dying...

Nobody wants to be lonely
Nobody wants to cry
My body's longing to hold you
So bad it hurts inside
Time is precious and it's slipping away
And I've been waiting for you all of my life
Nobody wants to be lonely
So why

Why don't you let me love you?
I wanna feel you need me
Just like the air you're breathing
I need you here in my life........

***Δεν σε φοβάμαι....πια***

Σαν χρώμα πονηρής αναπνοής σε πεντακάθαρο γυαλί σα φύσις αγρίεμα.
τόσο πολύ σου θύμωσα,και πέταξα κεραυνούς και έμοιασα της θάλασσας
και φωνή  άλλαξα μα όταν ήρθε η στιγμή να σου αντισταθώ....
(δεν μπόρεσα)

Ψεύτρας ζωή και  άγρυπνου έρωτα βράδυ
σαν λάθος σαν πάθος..Και όταν  μου επιτέθηκες πάλι δεν φοβήθηκα σε κοίταξα αυστηρά
όσο μπορούσα και  ήθελα να σου αντισταθώ μα....

(δεν μπόρεσα)

Δεν με ρωτάς γιατί βουλιάζω στα  μπλε σκοτεινά γιατί σε φοβόμουν, γιατί δεν δε φοβάμαι ΠΙΑ
δεν με μιλάς δεν με ξέρεις πια με χάνεις λεπτό το λεπτό και εγώ  όσο αμίλητος μένεις αγριεύω και δεν σε φοβάμαι ΠΙΑ και δεν σε παρακαλώ δεν σου ζητάω έλεος...
μα όταν με κοίταξες ήθελα μέσα μου να σου αντισταθώ κι όμως...

(δεν μπόρεσα)

Δεν σε φοβάμαι πια,συνήθιζα να σε φοβάμαι δυνατά και να υποτάσσομαι σε όλες τις σκέψεις σου
και να σε θέλω
και να με πονάς
και να σε θέλω
και εσύ να ζητάς πολλά
πιο πολλά
και πιο πολλά
όσα ήθελες...

Μα δεν σε φοβάμαι πια.

και εφόσον έχασες το όπλο σου δεν σε θέλω πια...

***ένα νέο blog***

Καθώς όλοι φαίνονται να αναζητούν απεγνωσμένα μια στιγμή ευτυχίας για να ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας δημιουργήθηκε ένα νέο blog για όλουσ εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την πραγματικότητα τους παραμυθένια...

Γιατί έτσι και αλλιώς όλοι θέλουμε το παραμύθι στη ζωή μας...

http://parami8eniapragmatikotita.blogspot.com/

...rainbow cupcakes...

νέα αρχή... νέα σελίδα...
ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία...
γλυκάκι??? ;)

Awards....

Λοιπόν,ο διαγωνισμός τελείωσε.., τα αποτελέσματα τα βλέπετε από μόνοι σας πάνω από τις αναρτήσεις
και τα βραβεία είναι έτοιμα για παράδοση....Τα βραβεία για φέτος είναι δύο....1ης θέσης και 2ης,του χρόνου θα έχουμε και με συγκεκριμένο θέμα.... πλην βεβαίως των κλασσικών....

Απο τα δυο μπλογκ ζητάω μόνο μια σχετική ανάρτηση

1η θέση

Άνεμος
μπράβο ανεμΆκο... με αγάπη και παραμυθένια φιλιά....

2η θέση

Ναπολέων...

Μπράβο και σε 'σένα μικρέ χαρακτήρα της ιστορίας...
με αγάπη και παραμυθένια φιλιά








ο διαγνωνισμός πάλι του χρόνου εδώ.....
ως τότε....
ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΙΛΙΑ

...το ρετρό βαλιτσάκι...

…χρόνος…

Κυλάει και πίσω δεν γυρνάει, λένε… Και τι αφήνει στο πέρασμα του? Αναμνήσεις, σκέψεις, φωτογραφίες, δώρα, συναισθήματα… Εκείνος προχωρά κι αυτά αυξάνονται και πληθύνονται…

…φθορά του χρόνου…

Είμαι πολύ μικρή για να ξέρω ακόμα… Λένε ότι επουλώνει αλλά ποτέ δεν ξεχνάς οριστικά κι αμετάκλητα υποθέτω… Οπότε όλα αυτά που θέλω να προστατέψω θα τα έχω λογικά για πάντα… Έτσι?

Αναμνήσεις… Δεν διαγράφονται εν μια νυκτί…

Πρόσωπα… Δεν φεύγουν με δυο λέξεις…

Όχι στο δικό μου κόσμο τουλάχιστον…

…κουτί αναμνήσεων…

Οκ! Είναι βαλιτσάκι… Ρετρό… Αλλά και τι μ’ αυτό δηλαδή? Ίσα ίσα έχει και δυο ασφάλειες για να μην αποκαλύπτεται στον καθένα… «Προσωπικά δεδομένα! Μην αγγίζετε!»… Τίποτα τέτοιο δεν έχει πάνω… Είναι διακριτικό κι απομονωμένο στη γωνιά του… Άλλοι είχαν μπαουλάκια στο παρελθόν κι εμείς έχουμε βαλιτσάκια τώρα…

New age! ;)

Μεταφέρονται και πιο εύκολα…

…δώρο…

Αυτό ακριβώς έψαχνα… Μετά από μια στιγμιαία απόφαση ήξερα ότι αυτό είναι ότι πιο κατάλληλο θα μπορούσα να βρω… Τι άλλο θα μπορούσες να χαρίσεις εξάλλου σε κάποιον που κατέχει μοναδική θέση στη ζωή σου εκτός από ένα κρησφύγετο για τα όνειρα και τις αναμνήσεις του? Παρελθόν – παρόν – μέλλον μπερδεύονται στις σκοτεινές γωνίες του κουτιού… Ο κόσμος σου ζωντανεύει ξανά… Και όταν νιώσεις πως ξεχνάς, θα είναι πάντα εκεί για να σε βοηθά να θυμηθείς… Στήριγμα για το παρόν, ζωηρή υπενθύμιση για το παρελθόν, κινητήρια δύναμη για το μέλλον…

Με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσες να φροντίσεις κάποιον που λατρεύεις? Πάρα μόνο φροντίζοντας τα όνειρα του και διατηρώντας ζωντανές τις αναμνήσεις του… Σαν πιστός φύλακας άγγελος…

!!!ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ!!!

Καλησπέρα αγαπημένες μου κυρίες και κύριοι ήρθε η ώρα το μεγάλο γυναικείο μας μπλοκ να βραβεύσει ένα αντρικό (φτιαγμένο από άντρα η συγγραφέων) αγαπημένοι μου αναγνώστες....ήρθε απλά η ώρα να το κάνω.....

ο διαγωνισμός είναι πολύ απλός.... οι κύριοι που επιλέχθηκαν να είναι οι κύριοι αυτό που θέλω να κάνουν.... είναι να κάνουν μια σχετική ανάρτηση.....


τα μπλογκ που θα διαγωνισθούν είναι τα εξής,.....


Αν αγαπάς αληθινά

Όπου φυσάει ο Άνεμος


Έφηβος

Όταν ένας Ναπολέων εξομολογήθηκε τον έρωτα του





κορίτσιαααααααααα ψηφίζουμεεεεεε

Εσυ εσυ (sanjuro)

 

 

Σε κάθε ανάσα που παίρνω είσαι το οξυγόνο

Εσύ η αιτία που πάντα τα βράδια με βρίσκουν μόνο

Να λιώνω 

Εσύ η πρώτη μου σκέψη κάθε ξημέρωμα

Για σένα λάτρεψα και μίσησα τον έρωτα

Ξενέρωτα φαντάζουν όλα μακριά σου

Μάζεψες όλα τα υπέροχα , τα πήρες κοντά σου

Εσύ τα δάκρυα που κάτω έχουν κυλήσει 

Εσύ ο λόγος που πιάνω τον εαυτό μου να βρίζει

Όμως και να γελάει ,ν` αγαπάει τα πάντα

Είσαι οι στίχοι που γράφω, μια γλυκιά μου μπαλάντα που παίζει

Στα όνειρά μου , σ` όλα τα κύτταρά μου

Είσαι το αίμα που τρέχει κατευθείαν στην καρδιά μου

Και με κερνάς με ζωή , πριν μου δώσεις τον θάνατο

Μου χαρίζεις φιλιά που μ` έχουν κάνει αθάνατο

Εσύ ο καθρέφτης που μέσα βλέπω εμένα!

Εσύ ένας άλλος εγώ κι όλα μου τα απωθημένα 

Εσύ εσύ ότι μισώ εσύ ότι γυρεύω

Εσύ ολόκληρη η γη πάνω σου ταξιδεύω

Εσύ εσύ κάθε στιγμή που την ζωή γνωρίζω

Εσύ το φως κάθε αυγή και τ `ουρανού το γκρίζο

Εσύ εσύ η μοναξιά και όλοι μου οι φίλοι

Εσύ τ ` Αυγούστου η ζεστασιά και η δροσιά τ` Απρίλη 

Εσύ εσύ μια φυλακή μέσα σου έχεις κλειδώσει

Ότι με κάνει να πονώ και ότι μ` έχει λυτρώσει!!

 

Εσύ μια λέξη στο στόμα που ποτέ δε τη λέω

Έχει ένα νόημα κρυφό και άσχημο και ωραίο

Μια σημασία σπουδαία , την κατάλαβαν λίγοι

Εσύ του πόνου ο βυθός και τα μυστήρια που κρύβει

Εμπρός μου σε βρίσκω νύχτες που τάχα διασκεδάζω

Μες στο καπνό που εισπνέω ,στα ποτά που αδειάζω

Σαν δηλητήριο σε πίνω , μπαίνεις στα σωθηκά μου

Μα πάλι εσύ το αντίδοτο για να βρώ την υγειά μου

Εσύ τα πρόσωπα που τόσο έχω αγαπήσει

Εσύ ο χρόνος που φεύγει και δεν λέει να γυρίσει

Μετά την δύση του ήλιου είσαι τα άστρα που βγαίνουν

Είσαι όλα αυτά τα απλά που την ζωή ομορφαίνουν

Και τα πολύπλοκα που με μπερδεύουν τόσο 

Ένα κομμάτι ευτυχίας που θέλω να νιώσω

Είσαι τα πάντα , το άλφα και το ωμέγα

Είπα θα φύγω μακριά σου μα είμαι ακόμα εδώ πέρα

from Greece with love

Tonight I’m falling and I can’t get up… I need your loving hands to come and pick me up… Every night I miss you more and more… I can just look up at the skies and know you see the same stars that hold me tonight…

I WANT A GUY…

Who would move the hair away from my eyes and then kiss me, hold my hand in line at the mall and make all girls jealous… Someone who would sing to me at random moments… Who would let me sleep on their chest… A boy who would get mad at someone if they called ugly or was mean to me… I want someone who would call me 3 times a day if he went away… Someone who would let me gossip to him and would just smile and agree with everything I said… He would throw stuffed animals at me when I acted dumb and then kiss me a million times… Someone who would make fun of me just to make me laugh… He would take me to the park an put his hands around my waist and give me big bear hugs all the time… He would tell all his friends about me and smile when he did it… And we’d make out in the pouring rain… He would never be afraid to say “I love you” in front of his friends, and we’d argue about silly things and then make up…I want a boy that would kiss me at midnight on New Years and count stars with me… Who would stay home with me on a Friday night just to help me make dinner and watch movies together under the same blanket… Someone who would tell me I’m beautiful but not too often… Who would make me laugh like no one else could…

AND HOPEFULLY I FOUND HIM…
I MISS YOU, παπάκι…

xxx

Ουρλιάζω στο κενό μα πέφτει κάτω η φωνή μου.

Είναι βαριά η φωνή μου και πονάει μέσα σε μεγάλους πονεμένους έρωτες της Δημουλά με βιαστικούς και άχαρους χωρισμούς όπως της Πολυδούρη  με μελαγχολικές φαντασιώσεις του Καβάφη κάθομαι μόνη μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να πονάς και  αυτό να σε κάνει δμιουργικό και να είναι μόνη διέξοδος η γραφή  πόσο ευχάριστη γίνεται η αφή της πένας τότε και πόσο πολύ να αγαπήσεις ένα ποίημα που γεννήθηκε μέσα από την μίτρα της απουσίας και του πόνου ? πόσο να θέλεις ένα κείμενο να έχει την υπογραφή σου ο ταν η κάθε του λέξη σου θυμίζει πόσο πόνεσες ή πόσο πονάς και γιατι η Ποίηση να σε φωνάζει με το μικρο σου και εσύ με μάτια πρησμένα να απαντάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά να φαίνεσαι και να ουρλιάζεις από μέσα σου μα κενό και πάλι κενό και η φωνη σου ακριβό κρύσταλλο σε μαρμάρινο πάτωμα καθώς φιλιούνται σπάνε και ραγίζουν και αφήνουν χαραγματιές.....

Κάθε μέρα σε φωνάζω μα της φωνής μου πια χάθηκε η δύναμη σαν παιδί χτύπησε κλαίει βουβά δεν θα σε ξανά ψάξω μέσα μου γιατί πονάει κάθε φορά να σε ξαναβρίσκω και να σου φωνάζω πόσο πολύ  με πονάς

Τόσο έχω φωνάξει μέσα μου μου που πια φωνή δεν έχω να σε καλέσω πίσω

και να σε καλέσω πάλι δεν θα έρθεις.

Είναι το αίμα μου που βρέχει μέσα μου ποτάμια με το άρωμα σου να βουλώνει τους πόρους μου

και πολλά ΔΑΚΡΥΑ να θολώνουν την κρίση μου  είμαι μόνη ξανά

και ουρλιάζω ξανά  το κενό

αλλά τίποτα και κανείς δεν απαντά

και η φωνή μου πιο ήσυχη από ποτέ

πέφτει κάτω σπάει γίνεται κομμάτια γυαλί

με τι κουράγιο να σκύψω να ματώσω πάλι τα γόνατα μου και να τα μαζέψω...

και άμα τα μαζέψω τι θα μείνει νομίζεις?

το αίμα μου πάνω τους και η ζωή μου κομμάτια για άλλη μια φορά

ΟΧΙ 

δεν θέλω άλλα κομμάτια πληρότητά θέλω και ας μου στερεί την δημιουργικότητα του πόνου

χρώμα θέλω και   και αψεγάδιαστα συναισθήματα.

Sykaki.

Κοίτα... σε αγαπάω ακόμα.

Σου το είχα πει... είμαι creep. Ένα καθίκι που ζει στα σκοτάδια. Και δίπλα σου βρήκα το φως. Κι όμως... πονάω.
Δεν σου αξίζω. Δεν σου αξίζει μία τόσο χλιαρή σχέση. Δεν αξίζει να ασχολείσαι με απομεινάρια. Εσύ δεν αξίζει να αναλωθείς σε μένα.
Γιατί πραγματικά... βαρέθηκα να προσπαθώ να με κάνω να νιώσω ισάξια δίπλα σου. Γιατί ποτέ δεν θα είμαι. Ποτέ δεν θα μου αξίζει αυτή η θέση που έχεις κρατήσει δίπλα μου.
Κι όμως, εγώ ακόμα, σαν μαζοχιστικό καθίκι θα σε αγαπάω... μέχρι να πέσει η αυλαία. Μέχρι να κλείσεις εσύ τα μάτια σου και μέχρι να κλείσω τα δικά μου εγώ.
Και χαίρομαι που αποδείχθηκες άγγελος και γω δαιμόνιο.



Απόψε θα σου πω όσα ποτέ μου δεν σου πα
Είναι μελό η μουσική και βαριά του beat η λούπα
Τι κι αν πέρασαν χρόνια στην σκέψη μου έρχεσαι συχνά
και μοιάζεις ξέφωτο στα δάση του μυαλού μου τα πυκνά
M'αεράκι ζεστό ντύνεις την βαρυχειμωνιά μου
Είσαι το μόνο που θυμάμαι μες τη λησμονιά μου
Η ανάσα η γλυκιά στα πικρά πρωινά μου
Και λυπάμαι τελικά που διάλεξα την μοναξιά μου
Σε φαρμάκωσα μια, μα φαρμακώθηκα χίλιες
Κι από τότε έχουν κλείσει της ψυχής μου οι γρίλιες
Η αντάρα μου δεν λέει να ξεκαθαρίσει
και την φωτιά μου δεν μπορεί τίποτα να την σβήσει

Γιατί
Κοίτα ακόμα σαγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω

Να μην πιστέψεις ποτέ πως δεν σ αγάπησα
Θάλασσες πέρασα, βουνά πίσω μου άφησα
Στην μοναξιά μου για σένα δάκρυσα
Στα μονοπάτια μας μονάχος μου μπεκροπερπάτησα
Μες τα παλάτι μου τα υδροσκότεινα
Θυμάμαι έντονα τα χείλη σου τα κόκκινα που σαν μαγγίζανε όλα ανθίζανε
Κι ύστερα γαληνά με σιγονανουρίζανε
Θυμάμαι κι άλλα συνήθως δεν τα πειράζω, απόψε όμως τα σκάλισα για αυτό δεν ησυχάζω
Κι όσο μακριά σου και να μια μαζί ώρες περνάμε αφού στα όνειρά μου στην αγκαλιά σου κοιμάμαι..

Κοίτα
Κοίτα ακόμα σ αγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται να μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω
κοίτα...


Γιατί ό, τι και αν γίνει... ακόμα σε αγαπάω. Και θα σε αγαπάω.

Αυτή η ανάρτηση, είναι αφιερωμένη στον Βασίλη, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να την δει ποτέ του. Και ακριβώς επειδή θα διαφωνήσει κάθετα με όλα. :)

τα Πάθη της Βροχής

Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι...
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής...

Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού ’μαθε για τους ήχους...
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ...

Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...



Κική Δημουλά
Συλλογή “Το λίγο του Κόσμου”, 1971.

Μαζί με την ανανεωμένη διάθεση μου και κάτι νέο...

ονειρα τεσσαρων εποχων.
 ένα νέο μπλογκ που σιγά σιγά θα αντικαταστήσει το και ζησαν αυτοι καλα δεν  ειμαι αναισθητη λυπάμαι για το πρώτο μου μπλογκ αλλά μιας και η διάθεση μου είναι αλιως και το μπλογκ  είναι πια σκοτεινό για μενα....
Είναι ώρα για κάτι πιο ευδιάθετο.....
καλή ανάγνωση σας περιμένω όλους

Γιατί με αγάπησες...

Καλησπέρα σας. :)
Καιρό έχω να αναρτήσω εδώ και μάλιστα σήμερα που ήθελα να γράψω κάποιος μου έσπασε τα νεύρα. Άκους εκεί από τις 3μιση και μετά λέμε καλησπέρα. Που τα ακούς αυτά ρε; Τα παίρνω, χωρίς πλάκα.
Σάββατο σήμερα. Και ας μπώ στο κυρίως θέμα διότι σιγοκαίω.

*****

Μου λείπεις πάλι... όλη μέρα κι όλη νύχτα σε σκέφτομαι... Γιατί με βασανίζεις, σαν γλυκό πιοτό που δηλητηριάζει τον οργανισμό μου;
Δεν μο φτάνουν 5, ίσως 6 ώρες την εβδομάδα μαζί σου. Δεν μου φτάνει ολόκληρη η αιωνιότητα. Θέλω να ξυπνάω μαζί σου... να κοιμάμαι και το τελευταίο πράγμα που αθ έχω δει αν είσαι συ. Θέλω το τελευταίο πράγμα που θα νιώσω πριν πεθάνω να είναι τα χείλη σου... τα γλυκά, απαλά σου χείλη...

Μου λείπεις.. περισσότερο από όσο μπορώ να σου πω, περισσότερο από όσο έχω την δυνατότητα με αυτή την γλώσσα, που πλέον μου φαίνεται τόσο απελπιστικά αδύναμη αν εκφράσει το τι νιώθω για σένα... Μου λείπεις σαν το οξυγόνο, σαν τα όνειρα, σαν την ίδια την ουσία από την οποία είναι φτιαγμένη η ζωή.

Μου λείπεις... και κάτι τρέμει στο λαρύγγι μου... τα μάτια μου υγραίνονται και περιμένω την ώρα που θα 'ρθεις και θα με πάρεις στην αγκαλιά σου... να μου ψιθυρίσεις πόσο με αγαπάς και πόσο σου έλειψα και γω... Σου έλειψα; Εγώ; Αλήθεια; Μα γιατί; Τι θα μπορούσε να σου λείψει από εμένα; Τα έχεις όλα, αφού είσαι τα πάντα. Τα πάντα στην ζωή μου είσαι εσύ...

Μου λείπουν τα χέρια σου να αγγίζουν όλο μου το σώμα... μου λείπει το χαμόγελο από τα χείλη σου. Και μα τον θεό, χαμογελάς εξαιτίας μου. Πως κατάφερα τέτοιο θαύμα;
Πόσο μου λείπεις... πάλι.

Κρύβω τα δάκρυα από την φωνή μου, και χαίρομαι που δεν μπορείς να δεις το πρόσωπό μου από το τηλέφωνο... Γιατί δεν μπορώ να ακούω την ικετευτική φωνή σου να μου λέει "Μην κλαις, σε παρακαλώ".
Μου φέρνει κι άλλα δάκρυα στα μάτια...
Και αυτή η φωνή σου... η τόσο υπέροχη φωνή σου, ονειρεμένη, από την πρώτη στιγμή που σε άκουσα... Τόσο απαλή, ρευστή, φυσική, μα και την ίδια στιγμή τόσο εξωπραγματικά όμορφη...

A little fallen angel on your shoulder...
Μου λείπεις, αλλά δεν μπορώ να πω πως μου λείπεις με όλη μου την καρδιά. Γιατί την κρατάς στα χέρια σου. Και μου αρέσει ο τρόπος που την κρατάς. Τόσο προστατευτικά, γλυκά, τα χέρια σου την αγκαλιάζουν απαλά και προσέχουν να μην σου πέσει...
Άρα δεν έχει σημασία που δεν κρατάω εγώ την καρδιά μου. Γιατί εσύ την προσέχεις πολύ καλύτερα από μένα.

Περιφέρομαι μόνη στους άδειους δρόμους της πόλης... ψάχνω να σε βρω όπου κι αν είσαι. Ψάχνω την αγκαλιά σου, το δέρμα σου, τα χείλη σου να αγγίζουν τα δικά μου.
Δεν μπορώ άλλο. Μου λείπεις.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

...crying skies...

Βρέχει… Το ρολόι φαίνεται να λειτουργεί, ωστόσο οι δείκτες φαίνονται κολλημένοι στις 9.30 π.μ… Ο καθηγητής μιλάει και όλοι φαίνονται να παρακολουθούν… Φαίνονται… Αλλά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται… Ακούγονται οι ψιχάλες στο περβάζι… Το καλοριφέρ δίπλα τής καίει τα χέρια και το πρόσωπο… Αλλά δεν αποτραβιέται… Νιώθει μια περίεργη ανακούφιση μαζί με μια θλίψη… Ανεξήγητη… Μια πικρή γεύση στα χείλη, απομεινάρι της καραμέλας που φιλοξενούσε στο στόμα της προ ολίγου… Μια παρατήρηση… «Παρακολουθείς?»… «Που ταξιδεύει ο λογισμός σου?»… Ένα κενό βλέμμα… Άδειο… Ξαναστρέφει την προσοχή της στην μελωδική βροχή… Τα δάκρυα του ουρανού ξέπλεναν τα πάντα… η λύτρωση θα ακολουθούσε… Σηκώθηκε σαν υπνωτισμένη κι αποχώρησε από την αίθουσα αμίλητη… Βγήκε στην αυλή… Δυο σταγόνες την πέτυχαν στο πρόσωπο… Μια στα μάτια και μια στα χείλη… Η πρώτη χαράκωσε το πρόσωπο της πριν στάξει στο στήθος της… Η δεύτερη κατρακύλησε ηδονικά στο λαιμό της… Κάθισε σιωπηλή κι ακίνητη στα σκαλιά… Το κινητό της χτύπησε… Τερμάτισε την κλήση και το απενεργοποίησε… Οι σταγόνες διαπότισαν το κορμί και το μυαλό της… Παρέσυραν σε μικρούς χείμαρρους τις σκέψεις και τις πράξεις της… Ένιωσε τη δροσιά… Την ανακούφιση… Την κάθαρση… Ψυχική και σωματική…

Μια γυναικα σκέτη μάγισσα....ποσα πολλα ξέρει

Μια γυναίκα σκέτη μάγισσα ξέρεις από αυτές τις οπτασίες κόκκινο φόρεμα κόκκινο ντύσιμο στα χείλη και έτοιμες σαγηνεύουν  πλανεύουν στο πέρασμα τους τίποτα δεν μένει

Στάχτες κόκκινες και γκρι....

Πόσα ξέρουν αυτές για τους απλούς ανθρώπους πόσα πολλά μπορούν να μας πουν και μας παραμυθιάζουν Τον έρωτα χαρίζουν τον έρωτα στερούν μια ζωή

βάζω στα χείλια σου κρασί κόκκινο  και σου ζητάω  να φύγεις πριν σε πονέσω δεν είμαι σπλαχνική είμαι ερωτευμένη.

Μια σύγχρονη πλανεύτρα Σειρήνα...

Γιατί υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν έχεις τίποτα να πεις... Τίποτα να ονειρευτείς... Τίποτα να εκμυστηρευτείς... Τίποτα να απολαύσεις... Και τότε μόνο η μουσική σε λυτρώνει... Σε αθωώνει... Σε μεταμορφώνει... Και εσύ αφήνεσαι ολοκληρωτικά στα έμπειρα χέρια της, στα διττά της λόγια... Εσύ για σένα... Για σένα και τον εαυτό σου μόνο... Χορεύεις αποστασιοποιημένη κι ανέμελη με τα φαντάσματα και τις σκιές των σκέψεων, των φόβων και των προσδοκιών σου... Φωτιά το συναίσθημα... Ανέμελο αεράκι η μουσική... Και η πυρκαγιά μέσα σου μαίνεται... Και εσύ, όμορφη μάγισσα και γητεύτρα, κρυμμένη στις σκιές, εθισμένη στο σκοτάδι, αφιερώνεις το κύκνειο άσμα σου σε όσους ποτέ δεν μπόρεσαν να σε καταλάβουν... Και έτσι αργοπεθαίνεις παρεξηγημένη και περήφανη για την ταυτότητα σου...

Γεναρης κρυα νυχτα και ενα τσιγαρο και η σκεψη σου μειναν να μου κρατανε συντοφια
οσο μετραςω της σταγονες της βροχης στο τζαμι δακρυζω ...εισαι μακρυα και με πονα..
και να που τωρα ονειρευομαι πως ειμαι κοντα σου καθε σταγονα μια ανασα...
ετσι απλα σε ευχαριστω γιατι μου'δωσες πνοη την καταλληλη φορα στην καταλληλη στιγμη
εχεις στειλει μια ηλιαχτιδα να παλευει με το γκριζο που στα βαθυ της ψυχξς μου επικρατει κι εισαι εκει..
οταν κλεινω τα ματια μου και ονειρευομαι εισαι εκει..
οταν μεθαω με κρασι και χανομαι εισαι εκει...
οταν πεταω με την σκεψη μου εισαι εκει...
οταν γυριζω στην πραγματικοτητα εχεις χαθει..
κοιτα πως τα φερε η ζωη γλυκιε μου σαν αντανακλαση τον πιο κρυφο μου ονειρων στον καθρεφτη της ψυχης ...εσυ μου εδωσες μορφη καρδια μου...τωρα σου δινω μια αγγαλια για να κρυφτεις...φοβαμαι πως πραγματικα τους αφησα και αλλακσα...στασου καρδια μου να τους κοιταξουμε καταματα...και ασε τα αισθηματα σου να γινουνε προσαναμματα να αναψουν την φωτια που θα φερουν αγγελων ταγματα..να σε φιλανε οταν δεν θα ειμαι διπλα σου..να σου τραγουδουν τα στιχακια που θα σου γραφω...ζηταω πολλα συγγνωμη εμαθα να δινω ...ζαλιζομαι θα φυγω ελα κρατα με σφιχτα μεινε παντα οπως εισαι και αγαπα τον εαυτο σου πανω απο ολα ετσι απλα...

ομορφοι στιχοι....

βραβειο

Σημερα με καμαρι και υπερηφανεια εχω να δηλωσω οτι λαβαμε το πρωτο μας βραβειο.....

απο την αγαπημενη μου φιλη venus on fire και οσο να πεις συγκινηθηκα.... αλλα με την σειρα μου πρεπει να διαλεξω 12 μπλογκ να βραβευσω και εγω..... λοιπον πρεπει να διαλεξω και η επιλογη μωρα μου ειναι δυσκοληηηη σχεδον ολα τα μπλογκ που αγαπω και επισκεπτωμαι ειναι αψογα και με διαφορετικο στυλ.... αυτο που θελω να πω ειναι οτι σε οσους ειμαι γραμμενη  ειναι ξεχωριστα κοματια αυτου του ψυχρου μεσου επικοινωνιας του ιντερνετ γι αυτο αγαπημενοι μου φιλοι οι ανθρωποι που θα βραβευσω θα ειναι οι εξης:

ονειροπαρμενες απατητες διαδρομες.(γτ μαρεσουν τα απατητα μονοπατια)madame de la luna(γτ ειναι απαιχτη)ανεμος(με συγκινησε απο την πρωτη αναρτηση που διαβασα)thesikaleon γιατι απο εκει αρχισα το ταξιδι μου στον κοσμο των μπλογκς)πνευμα(γιατι ο τροπος που γραφεις με μαγευει απιστευτα)για τις παλιες αγαπες μην μιλας στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω(λατρευω την βουλα)Νεραιδα της βροχης- secrets and shadows( εισαι απιστευτη το ειδωλο μου)Αν αγαπας αληθινα(επειδη με μεθας βασικα επειδη ξερεις να με μεθας)Μαρουλι(γιατι μαρεσουν οι σαλατες)next day( αυριο ειναι μια αλλη μερα)bisbos(το γελιο κανει καλο)creep(γιατι ειναι καληηηη και ναι κυριοι ειμαι μεροληπτικηηη ειναι κοπελα του μπλογκ μου και την βραβευω)


Αγαπημενη μου venus  εσενα δεν σε βραβευσα γτ εχεις ηδη βραβευθει....
αλλα εσυ εισαι  καρδια μουυυυυ  απο τις καλυτερες μην σε αφηνει τιποτα να το ξεχνας.

bellum civilis

Μεγάλος πολεμος αυτος ο εμφυλιος μεσα μας ίσως ο μεγαλυτερος που έχουμε ποτε να κανουμε με αντίπαλο τον ίδιο μας τον εαυτο....Ο νικητης και ο χαμενος ειναι το ιδιο προσωπο και απολαμβανουν την ταπεινωση και τις χαρες της ηττας και της νικης αντιστοιχα...

αλλα τι γινεται οταν το χαμένο κομματι μας μας καταβαλει περισσοτερο απο οτι μας κανει ευτυχισμενους το κομματι της νίκης?

Εκει να μας δω.... οταν αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να σκοτωσεις τον αντιπαλο και αν αυτος ο αντιπαλος ειναι ο εαυτος σου τοτε τον σκοτωνεις η λυποψυχεις την υστατη στιγμη?

Δεν μπορω να απαντήσω αν εγω η ιδια θα εβρησκα το θαρρος να με νικησω και να ζησω μια ζωη απαλαγμενη απο τς φοβους μου δεν μπορω να με καταλαβω αλήθεια....

μηπως τελικα προτιμουμε μια ζωη που εχει ηττες ισως γιατι οι ηττες μας δινουν κατι που η ψυχεδελεια της νικης δεν μπορει?

Εμπειρια? 

Sykaki.

who speaks the truth?

Τι γίνεται όταν ανάμεσα σε σένα και το έτερον σου ήμισυ μπαίνει ένα άτομο και σε γεμίζει υποψίες?

Και εκεί που ήσασταν μια χαρά και περνούσατε καταπληκτικά, ξαφνικά, κάνεις τις χειρότερες σκηνές ζηλοτυπίας που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς ότι θα μπορούσες να κάνεις?

Και κατηγορείς ασύστολα?

Και από μέσα σου σε τρώει αργά και απολαυστικά σαν σαράκι?

Και ενώ λες… εγώ δεν είχα τέτοια δείγματα… απιστίας…

Και σκέφτεσαι τότε… υπάρχει πραγματικά καπνός χωρίς φωτιά?

Και ξανασκέφτεσαι… Μα ποιος είναι τόσο ανιδιοτελής, καλόψυχος, ειλικρινής και αγαθός ώστε να σου αποκαλύψει τις ‘βρωμοδουλειές’ του φίλου του?

Χωρίς ούτε ένα όφελος… ένα κίνητρο? Απλά τον πουλάει γιατί δεν μπορεί να αντέξει την κοροϊδία?

Και συνεχίζεις και σκέφτεσαι όμως… Οι ενδιαφερόμενοι πάντα τελευταίοι τα μαθαίνουν όλα?

Και συνεχίζεις να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι και να διχάζεσαι σχετικά με το ποιος λέει την αλήθεια και ποιος τα παραμύθια…

Ώσπου… τι?

***Αλλά, λες… Έλα… Ξέχνα…***

Μια βασανισμένη λογική

& ένα ταλαιπωρημένο συναίσθημα

Το ρολόι του τοίχου...

Οι ώρες περνούσαν και το βλέμμα της έμενε κολλημένο στο ρολόι. Δώρο απ' όταν έπιασε το σπίτι, το είχε βάλει στον τοίχο στα αριστερά του καναπέ, πάνω από το τραπεζάκι του τηλεφώνου. Σ' εκείνο τον καναπέ ήταν πάλι κουλουριασμένη και το κοιτούσε, χάζευε τους δείκτες που έκαναν κύκλους ασταμάτητα. Χαμένη γι' ακόμη μια φορά στους διαδρόμους του νου της. Το χρόνο που περνούσε σ' αυτή τη θέση δεν μπορούσε να τον υπολογίσει πια, κι ας ήταν μόνη της έγνοια το ρολόι του τοίχου. Το παρατηρούσε και χανόταν στις αναμνήσεις της. Και κάπου κάπου μπέρδευε το παρελθόν με το παρόν, και τη θύμηση με την πραγματικότητα. Μετρούσε τις ώρες μέχρι να έρθει. Ανησυχούσε που καθυστερούσε. Θύμωνε που δεν εμφανιζόταν. Περίμενε να μπει μέσα όπως κάθε μέρα, να την κοιτάξει με το ζεστό του βλέμμα και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Να κάτσουν μαζί να φάνε, να πούνε τα της ημέρας τους και έπειτα να κουλουριαστούν στον καναπέ μαζί βλέποντας τηλεόραση. Ή αν της έδινε εκείνο το άλλο βλέμμα, το γεμάτο επιθυμίες και υποσχέσεις, να τρέξουν να κουκουλωθούν στο κρεβάτι τους και να δωθούν ο ένας στον άλλον τόσο παθιασμένα, τόσο τρυφερά, ολοκληρωτικά. Ν' αγαπηθούν σαν να είναι η τελευταία τους φορά.
Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε φαίνεται πως αυτό το "κάθε μέρα" ήταν πολύ μακρινό, πως είχε χαθεί πια. Μαζί με εκείνον. Πως η πόρτα δεν θα άνοιγε ξανά για να αντικρύσει το πρόσωπο του, που τόσο το λάτρευε ώστε το είχε μάθει απ' έξω. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση του. Δεν θα ένιωθε πάλι το άρωμα του παντού τριγύρω, στον αέρα, στα έπιπλα, στο μαξιλάρι, στο σώμα της.
Με τον καιρό ίσως και η εικόνα του να θόλωνε στο μυαλό της, να ξεθώριαζε σαν παλιά φωτογραφία. Αλλά όχι! Αυτό δεν το δεχόταν, αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Το κομμάτι του μέσα της θα έμενε ανέγγιχτο, όσος καιρός κι αν περνούσε. Θα έμενε εκεί, στη ψυχή της, σφραγισμένο με το γλυκό του χαμόγελο. Αυτό το παιδικό του χαμόγελο, που όποτε το σκεφτόταν ήταν σα να τον έχει μπροστά της να της το χαρίζει ακόμη μία φορά. Έκλεισε τα μάτια της για να το θαυμάσει λίγο ακόμα.
Και τα άνοιξε για να κοιτάξει πάλι στο ρολόι. Είχε περάσει η ώρα, κι ούτε που το κατάλαβε. Σηκώθηκε λοιπόν να πάει για ύπνο, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τραπεζάκι του τηλεφώνου, κάτω απ' το ρολόι. Και στο σημείωμα του, που το είχε αφήσει εκεί... πόσο καιρό αλήθεια;

"Ήταν μία από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου... Να δω πως θα περάσουν οι ώρες σήμερα. Ανυπομονώ να γυρίσω κοντά σου...
Σ' αγαπάω..."

Έσβησε το φως, πήγε στο κρεβάτι και χάθηκε κάτω από το πάπλωμα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα σταματήσει να κλαίει. Κάθε μέρα έδινε την ίδια υπόσχεση. Και κάθε βράδυ την έσπαγε...