Μεγάλος πολεμος αυτος ο εμφυλιος μεσα μας ίσως ο μεγαλυτερος που έχουμε ποτε να κανουμε με αντίπαλο τον ίδιο μας τον εαυτο....Ο νικητης και ο χαμενος ειναι το ιδιο προσωπο και απολαμβανουν την ταπεινωση και τις χαρες της ηττας και της νικης αντιστοιχα...
αλλα τι γινεται οταν το χαμένο κομματι μας μας καταβαλει περισσοτερο απο οτι μας κανει ευτυχισμενους το κομματι της νίκης?
Εκει να μας δω.... οταν αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να σκοτωσεις τον αντιπαλο και αν αυτος ο αντιπαλος ειναι ο εαυτος σου τοτε τον σκοτωνεις η λυποψυχεις την υστατη στιγμη?
Δεν μπορω να απαντήσω αν εγω η ιδια θα εβρησκα το θαρρος να με νικησω και να ζησω μια ζωη απαλαγμενη απο τς φοβους μου δεν μπορω να με καταλαβω αλήθεια....
μηπως τελικα προτιμουμε μια ζωη που εχει ηττες ισως γιατι οι ηττες μας δινουν κατι που η ψυχεδελεια της νικης δεν μπορει?
Εμπειρια?
Sykaki.
1 σχόλιο:
Οι εμεπιρίες ,οι φόβοι ,οι ήττες όλα μέσα στη ζωή μας. Γι 'αυτό άλλωστε είναι πότε γλυκιά ,πότε πικρή.
Σε περιμένει βραβειάκι ,έλα να το παραλάβεις.
Πολλά πολλά φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου