Γιατί υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν έχεις τίποτα να πεις... Τίποτα να ονειρευτείς... Τίποτα να εκμυστηρευτείς... Τίποτα να απολαύσεις... Και τότε μόνο η μουσική σε λυτρώνει... Σε αθωώνει... Σε μεταμορφώνει... Και εσύ αφήνεσαι ολοκληρωτικά στα έμπειρα χέρια της, στα διττά της λόγια... Εσύ για σένα... Για σένα και τον εαυτό σου μόνο... Χορεύεις αποστασιοποιημένη κι ανέμελη με τα φαντάσματα και τις σκιές των σκέψεων, των φόβων και των προσδοκιών σου... Φωτιά το συναίσθημα... Ανέμελο αεράκι η μουσική... Και η πυρκαγιά μέσα σου μαίνεται... Και εσύ, όμορφη μάγισσα και γητεύτρα, κρυμμένη στις σκιές, εθισμένη στο σκοτάδι, αφιερώνεις το κύκνειο άσμα σου σε όσους ποτέ δεν μπόρεσαν να σε καταλάβουν... Και έτσι αργοπεθαίνεις παρεξηγημένη και περήφανη για την ταυτότητα σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου