Μια γυναικα σκέτη μάγισσα....ποσα πολλα ξέρει

Μια γυναίκα σκέτη μάγισσα ξέρεις από αυτές τις οπτασίες κόκκινο φόρεμα κόκκινο ντύσιμο στα χείλη και έτοιμες σαγηνεύουν  πλανεύουν στο πέρασμα τους τίποτα δεν μένει

Στάχτες κόκκινες και γκρι....

Πόσα ξέρουν αυτές για τους απλούς ανθρώπους πόσα πολλά μπορούν να μας πουν και μας παραμυθιάζουν Τον έρωτα χαρίζουν τον έρωτα στερούν μια ζωή

βάζω στα χείλια σου κρασί κόκκινο  και σου ζητάω  να φύγεις πριν σε πονέσω δεν είμαι σπλαχνική είμαι ερωτευμένη.

Μια σύγχρονη πλανεύτρα Σειρήνα...

Γιατί υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν έχεις τίποτα να πεις... Τίποτα να ονειρευτείς... Τίποτα να εκμυστηρευτείς... Τίποτα να απολαύσεις... Και τότε μόνο η μουσική σε λυτρώνει... Σε αθωώνει... Σε μεταμορφώνει... Και εσύ αφήνεσαι ολοκληρωτικά στα έμπειρα χέρια της, στα διττά της λόγια... Εσύ για σένα... Για σένα και τον εαυτό σου μόνο... Χορεύεις αποστασιοποιημένη κι ανέμελη με τα φαντάσματα και τις σκιές των σκέψεων, των φόβων και των προσδοκιών σου... Φωτιά το συναίσθημα... Ανέμελο αεράκι η μουσική... Και η πυρκαγιά μέσα σου μαίνεται... Και εσύ, όμορφη μάγισσα και γητεύτρα, κρυμμένη στις σκιές, εθισμένη στο σκοτάδι, αφιερώνεις το κύκνειο άσμα σου σε όσους ποτέ δεν μπόρεσαν να σε καταλάβουν... Και έτσι αργοπεθαίνεις παρεξηγημένη και περήφανη για την ταυτότητα σου...

Γεναρης κρυα νυχτα και ενα τσιγαρο και η σκεψη σου μειναν να μου κρατανε συντοφια
οσο μετραςω της σταγονες της βροχης στο τζαμι δακρυζω ...εισαι μακρυα και με πονα..
και να που τωρα ονειρευομαι πως ειμαι κοντα σου καθε σταγονα μια ανασα...
ετσι απλα σε ευχαριστω γιατι μου'δωσες πνοη την καταλληλη φορα στην καταλληλη στιγμη
εχεις στειλει μια ηλιαχτιδα να παλευει με το γκριζο που στα βαθυ της ψυχξς μου επικρατει κι εισαι εκει..
οταν κλεινω τα ματια μου και ονειρευομαι εισαι εκει..
οταν μεθαω με κρασι και χανομαι εισαι εκει...
οταν πεταω με την σκεψη μου εισαι εκει...
οταν γυριζω στην πραγματικοτητα εχεις χαθει..
κοιτα πως τα φερε η ζωη γλυκιε μου σαν αντανακλαση τον πιο κρυφο μου ονειρων στον καθρεφτη της ψυχης ...εσυ μου εδωσες μορφη καρδια μου...τωρα σου δινω μια αγγαλια για να κρυφτεις...φοβαμαι πως πραγματικα τους αφησα και αλλακσα...στασου καρδια μου να τους κοιταξουμε καταματα...και ασε τα αισθηματα σου να γινουνε προσαναμματα να αναψουν την φωτια που θα φερουν αγγελων ταγματα..να σε φιλανε οταν δεν θα ειμαι διπλα σου..να σου τραγουδουν τα στιχακια που θα σου γραφω...ζηταω πολλα συγγνωμη εμαθα να δινω ...ζαλιζομαι θα φυγω ελα κρατα με σφιχτα μεινε παντα οπως εισαι και αγαπα τον εαυτο σου πανω απο ολα ετσι απλα...

ομορφοι στιχοι....

βραβειο

Σημερα με καμαρι και υπερηφανεια εχω να δηλωσω οτι λαβαμε το πρωτο μας βραβειο.....

απο την αγαπημενη μου φιλη venus on fire και οσο να πεις συγκινηθηκα.... αλλα με την σειρα μου πρεπει να διαλεξω 12 μπλογκ να βραβευσω και εγω..... λοιπον πρεπει να διαλεξω και η επιλογη μωρα μου ειναι δυσκοληηηη σχεδον ολα τα μπλογκ που αγαπω και επισκεπτωμαι ειναι αψογα και με διαφορετικο στυλ.... αυτο που θελω να πω ειναι οτι σε οσους ειμαι γραμμενη  ειναι ξεχωριστα κοματια αυτου του ψυχρου μεσου επικοινωνιας του ιντερνετ γι αυτο αγαπημενοι μου φιλοι οι ανθρωποι που θα βραβευσω θα ειναι οι εξης:

ονειροπαρμενες απατητες διαδρομες.(γτ μαρεσουν τα απατητα μονοπατια)madame de la luna(γτ ειναι απαιχτη)ανεμος(με συγκινησε απο την πρωτη αναρτηση που διαβασα)thesikaleon γιατι απο εκει αρχισα το ταξιδι μου στον κοσμο των μπλογκς)πνευμα(γιατι ο τροπος που γραφεις με μαγευει απιστευτα)για τις παλιες αγαπες μην μιλας στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω(λατρευω την βουλα)Νεραιδα της βροχης- secrets and shadows( εισαι απιστευτη το ειδωλο μου)Αν αγαπας αληθινα(επειδη με μεθας βασικα επειδη ξερεις να με μεθας)Μαρουλι(γιατι μαρεσουν οι σαλατες)next day( αυριο ειναι μια αλλη μερα)bisbos(το γελιο κανει καλο)creep(γιατι ειναι καληηηη και ναι κυριοι ειμαι μεροληπτικηηη ειναι κοπελα του μπλογκ μου και την βραβευω)


Αγαπημενη μου venus  εσενα δεν σε βραβευσα γτ εχεις ηδη βραβευθει....
αλλα εσυ εισαι  καρδια μουυυυυ  απο τις καλυτερες μην σε αφηνει τιποτα να το ξεχνας.

bellum civilis

Μεγάλος πολεμος αυτος ο εμφυλιος μεσα μας ίσως ο μεγαλυτερος που έχουμε ποτε να κανουμε με αντίπαλο τον ίδιο μας τον εαυτο....Ο νικητης και ο χαμενος ειναι το ιδιο προσωπο και απολαμβανουν την ταπεινωση και τις χαρες της ηττας και της νικης αντιστοιχα...

αλλα τι γινεται οταν το χαμένο κομματι μας μας καταβαλει περισσοτερο απο οτι μας κανει ευτυχισμενους το κομματι της νίκης?

Εκει να μας δω.... οταν αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να σκοτωσεις τον αντιπαλο και αν αυτος ο αντιπαλος ειναι ο εαυτος σου τοτε τον σκοτωνεις η λυποψυχεις την υστατη στιγμη?

Δεν μπορω να απαντήσω αν εγω η ιδια θα εβρησκα το θαρρος να με νικησω και να ζησω μια ζωη απαλαγμενη απο τς φοβους μου δεν μπορω να με καταλαβω αλήθεια....

μηπως τελικα προτιμουμε μια ζωη που εχει ηττες ισως γιατι οι ηττες μας δινουν κατι που η ψυχεδελεια της νικης δεν μπορει?

Εμπειρια? 

Sykaki.

who speaks the truth?

Τι γίνεται όταν ανάμεσα σε σένα και το έτερον σου ήμισυ μπαίνει ένα άτομο και σε γεμίζει υποψίες?

Και εκεί που ήσασταν μια χαρά και περνούσατε καταπληκτικά, ξαφνικά, κάνεις τις χειρότερες σκηνές ζηλοτυπίας που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς ότι θα μπορούσες να κάνεις?

Και κατηγορείς ασύστολα?

Και από μέσα σου σε τρώει αργά και απολαυστικά σαν σαράκι?

Και ενώ λες… εγώ δεν είχα τέτοια δείγματα… απιστίας…

Και σκέφτεσαι τότε… υπάρχει πραγματικά καπνός χωρίς φωτιά?

Και ξανασκέφτεσαι… Μα ποιος είναι τόσο ανιδιοτελής, καλόψυχος, ειλικρινής και αγαθός ώστε να σου αποκαλύψει τις ‘βρωμοδουλειές’ του φίλου του?

Χωρίς ούτε ένα όφελος… ένα κίνητρο? Απλά τον πουλάει γιατί δεν μπορεί να αντέξει την κοροϊδία?

Και συνεχίζεις και σκέφτεσαι όμως… Οι ενδιαφερόμενοι πάντα τελευταίοι τα μαθαίνουν όλα?

Και συνεχίζεις να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι και να διχάζεσαι σχετικά με το ποιος λέει την αλήθεια και ποιος τα παραμύθια…

Ώσπου… τι?

***Αλλά, λες… Έλα… Ξέχνα…***

Μια βασανισμένη λογική

& ένα ταλαιπωρημένο συναίσθημα

Το ρολόι του τοίχου...

Οι ώρες περνούσαν και το βλέμμα της έμενε κολλημένο στο ρολόι. Δώρο απ' όταν έπιασε το σπίτι, το είχε βάλει στον τοίχο στα αριστερά του καναπέ, πάνω από το τραπεζάκι του τηλεφώνου. Σ' εκείνο τον καναπέ ήταν πάλι κουλουριασμένη και το κοιτούσε, χάζευε τους δείκτες που έκαναν κύκλους ασταμάτητα. Χαμένη γι' ακόμη μια φορά στους διαδρόμους του νου της. Το χρόνο που περνούσε σ' αυτή τη θέση δεν μπορούσε να τον υπολογίσει πια, κι ας ήταν μόνη της έγνοια το ρολόι του τοίχου. Το παρατηρούσε και χανόταν στις αναμνήσεις της. Και κάπου κάπου μπέρδευε το παρελθόν με το παρόν, και τη θύμηση με την πραγματικότητα. Μετρούσε τις ώρες μέχρι να έρθει. Ανησυχούσε που καθυστερούσε. Θύμωνε που δεν εμφανιζόταν. Περίμενε να μπει μέσα όπως κάθε μέρα, να την κοιτάξει με το ζεστό του βλέμμα και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Να κάτσουν μαζί να φάνε, να πούνε τα της ημέρας τους και έπειτα να κουλουριαστούν στον καναπέ μαζί βλέποντας τηλεόραση. Ή αν της έδινε εκείνο το άλλο βλέμμα, το γεμάτο επιθυμίες και υποσχέσεις, να τρέξουν να κουκουλωθούν στο κρεβάτι τους και να δωθούν ο ένας στον άλλον τόσο παθιασμένα, τόσο τρυφερά, ολοκληρωτικά. Ν' αγαπηθούν σαν να είναι η τελευταία τους φορά.
Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε φαίνεται πως αυτό το "κάθε μέρα" ήταν πολύ μακρινό, πως είχε χαθεί πια. Μαζί με εκείνον. Πως η πόρτα δεν θα άνοιγε ξανά για να αντικρύσει το πρόσωπο του, που τόσο το λάτρευε ώστε το είχε μάθει απ' έξω. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση του. Δεν θα ένιωθε πάλι το άρωμα του παντού τριγύρω, στον αέρα, στα έπιπλα, στο μαξιλάρι, στο σώμα της.
Με τον καιρό ίσως και η εικόνα του να θόλωνε στο μυαλό της, να ξεθώριαζε σαν παλιά φωτογραφία. Αλλά όχι! Αυτό δεν το δεχόταν, αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Το κομμάτι του μέσα της θα έμενε ανέγγιχτο, όσος καιρός κι αν περνούσε. Θα έμενε εκεί, στη ψυχή της, σφραγισμένο με το γλυκό του χαμόγελο. Αυτό το παιδικό του χαμόγελο, που όποτε το σκεφτόταν ήταν σα να τον έχει μπροστά της να της το χαρίζει ακόμη μία φορά. Έκλεισε τα μάτια της για να το θαυμάσει λίγο ακόμα.
Και τα άνοιξε για να κοιτάξει πάλι στο ρολόι. Είχε περάσει η ώρα, κι ούτε που το κατάλαβε. Σηκώθηκε λοιπόν να πάει για ύπνο, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τραπεζάκι του τηλεφώνου, κάτω απ' το ρολόι. Και στο σημείωμα του, που το είχε αφήσει εκεί... πόσο καιρό αλήθεια;

"Ήταν μία από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου... Να δω πως θα περάσουν οι ώρες σήμερα. Ανυπομονώ να γυρίσω κοντά σου...
Σ' αγαπάω..."

Έσβησε το φως, πήγε στο κρεβάτι και χάθηκε κάτω από το πάπλωμα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα σταματήσει να κλαίει. Κάθε μέρα έδινε την ίδια υπόσχεση. Και κάθε βράδυ την έσπαγε...

το κόκκινο XS ανδρικό φούτερ

Έπιασε βιαστικά τα μαλλιά της... Κάτι τσουλούφια την γαργαλούσαν τη μύτη καθώς έσκυβε και γελούσε μόνη της ενώ η φράντζα αρνούνταν πεισματικά να προσγειωθεί και ανασηκωνόταν προκλητικά… Έπρεπε να διαβάσει… Την μεθεπόμενη έγραφε… Αλλά μια εικόνα ήταν κολλημένη στο μυαλό της… Ίσως έφταιγε εκείνο το XS φούτερ από το ανδρικό τμήμα των GAP που φορούσε… Ίσως που το προηγούμενο βράδυ τον είδε κι εκείνον να φορά το ίδιο ακριβώς κόκκινο φούτερ συμπτωματικά… Ίσως το ότι κοιτιόντουσαν με ένα ύφος ξαφνιασμένο και συγχρόνως ενθουσιασμένο όταν αντιλήφθηκαν ότι είναι ντυμένοι πανομοιότυπα… Τζιν, το ίδιο κόκκινο φούτερ κι αθλητικά… Μπα… Δεν έφταιγε αυτό… Δεν έφταιγε μόνο αυτό… Το ήξερε… Κι έτσι έβγαλε ένα τυχαίο φύλλο χαρτί και σαν να απευθυνόταν σε κάποιο αόρατο αναγνώστη έγραψε με ολοστρόγγυλα και προσεχτικά γράμματα…

«29 Δεκεμβρίου 2009»

Και ξεκίνησε να καταγράφει τα περιστατικά και γεγονότα της ημέρας… Όταν, ξαφνικά, άρπαξε ένα κόκκινο στυλό και τα διέγραψε όλα… Όλα εκτός από μια στιγμή… Μια στιγμή που της έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό και προπάντων στην καρδιά…

Έγραφε:

«Όταν γύρισα και είδα τα είδωλα μας στον καθρέφτη μου πέρασαν τόσες πολλές σκέψεις από το μυαλό μέσα σε τόσο λίγα δευτερόλεπτα… Κρατιόμουν από τον ώμο του, μισοκρυμμένη ενώ κι εκείνος κοιτούσε τον καθρέφτη το δοκιμαστηρίου… Δεν ξέρω τι σκεφτόταν… Θα ήθελα να ξέρω… Αλλά πιθανότατα να μην σκεφτόταν τίποτα… Είναι δύσκολο να περιγράψω την εικόνα… Είναι δύσκολο να περιγράψω τις χιλιάδες σκέψεις… Είναι δύσκολο να το κάνω χωρίς να την υποτιμήσω, να την μετριάσω, να την βεβηλώσω… Ένα κόκκινο φούτερ που ένωνε δυο σώματα… Δυο σώματα με δυο ψυχές… Δυο ψυχές που στέκονταν κολλημένες η μια πάνω στην άλλη κοιτάζοντας το ενωμένο τους είδωλο στον καθρέφτη… Και κάπου εκεί κάθισα στο σκαμνάκι… Δεν ήταν κούραση σωματική… Ήταν ανάγκη ψυχική… Ήταν η ανάγκη για εκείνο το φιλί που έσκυψε και μου έδωσε στο μέτωπο σαν να ήξερε…»

Όλα τα άλλα περιστατικά και γεγονότα της ημέρας είχαν διαγραφεί με μια χοντρή κόκκινη γραμμή… Ούτε καν τα θυμόταν πλέον καθαρά… Όλα είχαν διαγραφεί… Όλα είχαν επισκιαστεί από μια συναισθηματική διεργασία που είχε πραγματοποιηθεί… Μια αγάπη που μεγάλωσε σε ένα δοκιμαστήριο μέσα σε ένα κόκκινο XS ανδρικό φούτερ στις 29 Δεκεμβρίου 2009 κάπου μεταξύ αστείων, χαδιών και πολλών σκέψεων…