Πέμπτη, Μαΐου 13

***Δεν σε φοβάμαι....πια***


Σαν χρώμα πονηρής αναπνοής σε πεντακάθαρο γυαλί σα φύσις αγρίεμα.
τόσο πολύ σου θύμωσα,και πέταξα κεραυνούς και έμοιασα της θάλασσας
και φωνή  άλλαξα μα όταν ήρθε η στιγμή να σου αντισταθώ....
(δεν μπόρεσα)

Ψεύτρας ζωή και  άγρυπνου έρωτα βράδυ
σαν λάθος σαν πάθος..Και όταν  μου επιτέθηκες πάλι δεν φοβήθηκα σε κοίταξα αυστηρά
όσο μπορούσα και  ήθελα να σου αντισταθώ μα....
(δεν μπόρεσα)

Δεν με ρωτάς γιατί βουλιάζω στα  μπλε σκοτεινά γιατί σε φοβόμουν, γιατί δεν δε φοβάμαι ΠΙΑ
δεν με μιλάς δεν με ξέρεις πια με χάνεις λεπτό το λεπτό και εγώ  όσο αμίλητος μένεις αγριεύω και δεν σε φοβάμαι ΠΙΑ και δεν σε παρακαλώ δεν σου ζητάω έλεος...
μα όταν με κοίταξες ήθελα μέσα μου να σου αντισταθώ κι όμως...
(δεν μπόρεσα)



Δεν σε φοβάμαι πια,συνήθιζα να σε φοβάμαι δυνατά και να υποτάσσομαι σε όλες τις σκέψεις σου
και να σε θέλω
και να με πονάς
και να σε θέλω
και εσύ να ζητάς πολλά
πιο πολλά
και πιο πολλά
όσα ήθελες...

Μα δεν σε φοβάμαι πια.
και εφόσον έχασες το όπλο σου δεν σε θέλω πια...

2 σχόλια:

Άνεμος είπε...

Ζήτα ότι έχεις ανάγκη για να είσαι πλήρης... Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις σε σένα!

καληνύχτα!

Καλυψώ είπε...

ειναι σχεδον αστειο
αλλα περιπου την ωρα που εβαζες αυτην την αναρτηση
εγραφα ενα μνμ

"δεν σε φοβαμαι πια..δεν σε αγαπαω πια..απλα σε λυπαμαι.."

......

ειναι ολοκληρο το ποιημα σου
σαν να βγηκε απο την ψυχη μου..

καλο απογευμα..;)