Σάββατο, Σεπτεμβρίου 3

Αφιερωμένο!...

Και όταν είδα, εκείνη τη φωτογραφία του... αγκαλιά με ένα ξένο σώμα... όχι το δικό μου... σφιχταγκαλιασμένοι και ευτυχισμένοι,,, γυμνοί κι ονειρικοί... λύγισαν τα γονατά μου κ τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγχτα ενώ ένιωθα την ανάσα μου να κόβεται... και ένα τεράστιο ερωτηματικό στο μυαλό μου...
- Αυτή είναι που οριστικά τον πήρε μέσα από την αγκαλιά μου κ τον κάνει ευτυχισμένο δίνοντας του ότι εγώ απέτυχα να δώσω...? Αυτή τον αγκαλιάζει κ τον φιλάει κ κάνουν έρωτα? Αυτή είναι...?
Και εγώ με ποιο δικαίωμα πήρα πανικόβλητη τηλέφωνο για να μάθω...?
Και τι να μάθω...?
Θα άντεχα να μου πει "Μην με ξαναενοχλήσεις..."?
Θα άντεχα να ήξερα ότι πέθανε κ η τελευταία ελπίδα που τόσο κρυφά από όλους έτρεφα?
Θα άντεχα να παριστάνω τη τέλεια κ άνετη ακόμα και στα πιο κόντινα μου άτομα γιατί ξέρουν ότι τον ξεπέρασα κ εγώ να νιώθω κενή?...
Κρύωνω...
Γιατί παρόλο που δεν το ξέρει κανείς, εγώ είμαι ακόμα εκεί..........
Ακόμα τον σκέφτομαι κάθε μέρα, όλη μέρα...
Ακόμα κοιτάζω τις φωτογραφίες μας κ χαμογελάω...
Ακόμα διαβάζω όλα τα ραβασάκια κ τις αφιερώσεις...
Ακόμα ακούω τα τραγούδια μας κ σιγοτραγουδάω... (ακόμα κ τώρα...)
Ακόμα θυμάμαι...
Ακόμα νοιάζομαι...
Ακόμα νιώθω...
Ακόμα αγαπάω...
Ακόμα ελπίζω......
Και ας μου λένε όλοι να προχωρήσω...
Παραμύθι πουλάω σε όσους δεν μπορούν να με καταλάβουν κ εγώ μένω "πάντα εκεί"......



7 σχόλια:

*bourbouli8ra* είπε...

Προσπάθησε να μιλήσεις σε ένα, τουλάχιστον, αγαπημένο σου πρόσωπο για όσα αισθάνεσαι ακόμη. Όσο το καταπιέζεις μέσα σου τόσο θα σε βασανίζει! Συζήτησε το και θα δεις ότι θα μάθεις να το αντιμετωπίζεις γιατί τώρα πια δε θα είσαι μόνη σου.. Θα μοιράζεσαι το βάρος των σκέψεων σου και θα ξαλαφρώνεις..θα ξεχνιέσαι μέρα τη μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Παίρνει καιρό να ξεπεράσεις έναν μεγάλο έρωτα αλλά γίνεται από μόνο του. Μόνο μην το πολεμάς...
Κι όσες ελπίδες και να έθρεφες η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Θα περάσει όμως. Αυτές οι σχέσεις είναι που μας κάνουν καλύτερους για όσα είναι να έρθουν στο μέλλον.
Όσο και να πονάει λοιπόν αυτό να το θυμάσαι και σε λίγο που οι φωτογραφίες θα σου αφήνουν μόνο ένα γλυκό χαμόγελο θα νιώθεις τυχερή που έζησες ακόμα κι αυτές τις πίκρες.

Alks--Anna είπε...

Δυστυχώς ή ευτυχώς(τι πραγματικά είναι δεν το κατάλαβα ποτέ)πρέπει
να αφήνουμε τα "πράγματα" να φύγουν
το ίδιο εύκολα όπως ήρθαν...αν δεν το κάνουμε αυτό θα
ανακαλύψουμε ότι τα χέρια μας
είναι γεμάτα μα η καρδιά μας άδεια...
είναι και αυτό
ζωή...

Καλό σου βράδυ...

love2love είπε...

τελειο με ταξιδεψε ο λογος σ καλως σε βρηκα σε περιμενω σπιτι μ για κρασι

Unknown είπε...

Άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές...
δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις...

http://www.youtube.com/watch?v=K0hDbes9ixw

Ανώνυμος είπε...

ξεκολλα

Xrusafh είπε...

Νιώθω πως το έγραψα εγώ....
Kάποτε μου πες πως ένα μου ποστ σου θύμιζε δικές σου καταστάσεις....
Αυτά εδώ τα λόγια σου μου θυμίζουν δικές μου....
Έχω ζήσει και εγώ αυτό:να βλέπω κάποιον που ήθελα με άλλη αλλά και πρόσφατα χωρισμένη με αγγίζουν όλα αυτά που λες πως τον σκέφτεσαι ακόμα κτλ....
Και όσοι είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια λένε....πάρε το χρόνο σου.... μόνο όταν θελήσεις πραγματικά θα προχωρήσεις....γι αυτό δε θα πω τίποτα....
Και δεν χρειάζεται να πουλάς κανένα παραμύθι αυτοί που σε νοιάζονται θα σου δώσουν μια συμβουλή άντε δύο έτσι μπας και σε πείσουν αλλά θα σε αγκαλιάσουν....θα σε αφήσουν να κλάψεις και στην αγκαλιά τους αν θες........
(α και μη κατηγορείς τον εαυτό σου για τίποτα....ούτε ήσουν ανίκανη να του προσφέρεις απλά "people always leave",το έμαθα καλά πια αυτό...)