Short story...

Πήρε το στυλό στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Να γράφει όσα είχε μέσα της καιρό. Και οι λέξεις έγιναν λυγμοί που την έπνιγαν, οι φράσεις έγιναν παράπονο που την έθλιβε, οι αράδες έγιναν μαχαίρια που πλήγωναν τις αναμνήσεις της. Έγραφε, έγραφε, έγραφε.. σε μια απόπειρα να μεταφέρει για λίγο το βάρος που πλάκωνε την ψυχή της... Ώσπου σώθηκαν τα λόγια της και καταλάγιασε κάπως το θηρίο μέσα της. Όχι πως είχε σκοπό να φτάσει αυτό στα δικά του χέρια, αλλά ήταν για την ίδια ένας τόπος να ξεσπάσει. Γιατί τις τελευταίες μέρες ένιωθε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Κι αφού ένιωθε αφημένη από ανθρώπους και μόνη, έβγαζε το ξέσπασμα της στο χαρτί...




Ώρες τώρα τριγυρνούσε στα στενά της πόλης και τους διαδρόμους του μυαλού του. Χαμένος στις σκέψεις του. Παραδομένος σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα "γιατί" που τον κύκλωναν... Γιατί άφησαν να φτάσουν ως εκεί; Γιατί κατέληξαν να μην έχουν από που να κρατηθούν για να συνεχίσουν; Γιατί δε γνωρίζουν πλέον τον τρόπο να διορθωθεί ότι έχει σπάσει; Αρκούσε άραγε μια λέξη;.. ένα χάδι;.. μια συγνώμη;.. Ή μήπως τίποτα δεν ήταν πλέον αρκετό; Μήπως ότι είχαν είχε χαθεί για πάντα πια;... Όχι, δεν μπορούσε να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορούσε έτσι απλά να την αφήσει να βγει από τη ζωή του. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι πριν να είναι σίγουρος ότι έχει κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει...





Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Το ξενύχτι όμως και τα δάκρυα την είχαν οδηγήσει σε έναν γλυκό ατάραχο ύπνο. Ξύπνησε απότομα και πήγε να ανοίξει. Πριν φτάσει στην πόρτα κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη, για να αντικρύσει ένα πρόσωπο κουρασμένο από τις σκέψεις και πρησμένο από το κλάμα. Ποιος θα την έβλεπε σε αυτό το χάλι;.. Άνοιξε τελικά και μπροστά της εμφανίστηκε εκείνος... Αποφασισμένος πλέον και σίγουρος.. έτοιμος να δώσει ένα τέλος.. και ίσως μια ένα αρχή...