Ουρλιάζω στο κενό μα πέφτει κάτω η φωνή μου.

Είναι βαριά η φωνή μου και πονάει μέσα σε μεγάλους πονεμένους έρωτες της Δημουλά με βιαστικούς και άχαρους χωρισμούς όπως της Πολυδούρη  με μελαγχολικές φαντασιώσεις του Καβάφη κάθομαι μόνη μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να πονάς και  αυτό να σε κάνει δμιουργικό και να είναι μόνη διέξοδος η γραφή  πόσο ευχάριστη γίνεται η αφή της πένας τότε και πόσο πολύ να αγαπήσεις ένα ποίημα που γεννήθηκε μέσα από την μίτρα της απουσίας και του πόνου ? πόσο να θέλεις ένα κείμενο να έχει την υπογραφή σου ο ταν η κάθε του λέξη σου θυμίζει πόσο πόνεσες ή πόσο πονάς και γιατι η Ποίηση να σε φωνάζει με το μικρο σου και εσύ με μάτια πρησμένα να απαντάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά να φαίνεσαι και να ουρλιάζεις από μέσα σου μα κενό και πάλι κενό και η φωνη σου ακριβό κρύσταλλο σε μαρμάρινο πάτωμα καθώς φιλιούνται σπάνε και ραγίζουν και αφήνουν χαραγματιές.....

Κάθε μέρα σε φωνάζω μα της φωνής μου πια χάθηκε η δύναμη σαν παιδί χτύπησε κλαίει βουβά δεν θα σε ξανά ψάξω μέσα μου γιατί πονάει κάθε φορά να σε ξαναβρίσκω και να σου φωνάζω πόσο πολύ  με πονάς

Τόσο έχω φωνάξει μέσα μου μου που πια φωνή δεν έχω να σε καλέσω πίσω

και να σε καλέσω πάλι δεν θα έρθεις.

Είναι το αίμα μου που βρέχει μέσα μου ποτάμια με το άρωμα σου να βουλώνει τους πόρους μου

και πολλά ΔΑΚΡΥΑ να θολώνουν την κρίση μου  είμαι μόνη ξανά

και ουρλιάζω ξανά  το κενό

αλλά τίποτα και κανείς δεν απαντά

και η φωνή μου πιο ήσυχη από ποτέ

πέφτει κάτω σπάει γίνεται κομμάτια γυαλί

με τι κουράγιο να σκύψω να ματώσω πάλι τα γόνατα μου και να τα μαζέψω...

και άμα τα μαζέψω τι θα μείνει νομίζεις?

το αίμα μου πάνω τους και η ζωή μου κομμάτια για άλλη μια φορά

ΟΧΙ 

δεν θέλω άλλα κομμάτια πληρότητά θέλω και ας μου στερεί την δημιουργικότητα του πόνου

χρώμα θέλω και   και αψεγάδιαστα συναισθήματα.

Sykaki.