Τρίτη, Φεβρουαρίου 2

...crying skies...


Βρέχει… Το ρολόι φαίνεται να λειτουργεί, ωστόσο οι δείκτες φαίνονται κολλημένοι στις 9.30 π.μ… Ο καθηγητής μιλάει και όλοι φαίνονται να παρακολουθούν… Φαίνονται… Αλλά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται… Ακούγονται οι ψιχάλες στο περβάζι… Το καλοριφέρ δίπλα τής καίει τα χέρια και το πρόσωπο… Αλλά δεν αποτραβιέται… Νιώθει μια περίεργη ανακούφιση μαζί με μια θλίψη… Ανεξήγητη… Μια πικρή γεύση στα χείλη, απομεινάρι της καραμέλας που φιλοξενούσε στο στόμα της προ ολίγου… Μια παρατήρηση… «Παρακολουθείς?»… «Που ταξιδεύει ο λογισμός σου?»… Ένα κενό βλέμμα… Άδειο… Ξαναστρέφει την προσοχή της στην μελωδική βροχή… Τα δάκρυα του ουρανού ξέπλεναν τα πάντα… η λύτρωση θα ακολουθούσε… Σηκώθηκε σαν υπνωτισμένη κι αποχώρησε από την αίθουσα αμίλητη… Βγήκε στην αυλή… Δυο σταγόνες την πέτυχαν στο πρόσωπο… Μια στα μάτια και μια στα χείλη… Η πρώτη χαράκωσε το πρόσωπο της πριν στάξει στο στήθος της… Η δεύτερη κατρακύλησε ηδονικά στο λαιμό της… Κάθισε σιωπηλή κι ακίνητη στα σκαλιά… Το κινητό της χτύπησε… Τερμάτισε την κλήση και το απενεργοποίησε… Οι σταγόνες διαπότισαν το κορμί και το μυαλό της… Παρέσυραν σε μικρούς χείμαρρους τις σκέψεις και τις πράξεις της… Ένιωσε τη δροσιά… Την ανακούφιση… Την κάθαρση… Ψυχική και σωματική…





4 σχόλια:

Άδικη Κατάρα είπε...

Μόνη, μέσα στη βροχή, κυκλωμένη από σκέψεις ανάκατες και λόγια μέσα στο νου της...

Ποιες σταγόνες ήταν της βροχής, και ποιές τα δάκρυά της;

Καλησπέρα :)

Ζοζεφίνα είπε...

ένα πράγμα μόνο....
η δύναμη είναι μέσα μας...
ο έρωτας εμπρός μας η ψυχή στα μάτια μας και όλα τα άλλα πίσω μας....
ελπίζω να καταλαβαίνεις....

Estella είπε...

Αχ αυτή η βροχή....Μαστιγώνει την καρδιά πιο άγρια απ οτι βαράει πάνω στο θολό απο το κρύο παράθυρο...

Walker είπε...

Πολύ καλό....:)