Μαζί με την ανανεωμένη διάθεση μου και κάτι νέο...

ονειρα τεσσαρων εποχων.
 ένα νέο μπλογκ που σιγά σιγά θα αντικαταστήσει το και ζησαν αυτοι καλα δεν  ειμαι αναισθητη λυπάμαι για το πρώτο μου μπλογκ αλλά μιας και η διάθεση μου είναι αλιως και το μπλογκ  είναι πια σκοτεινό για μενα....
Είναι ώρα για κάτι πιο ευδιάθετο.....
καλή ανάγνωση σας περιμένω όλους

Γιατί με αγάπησες...

Καλησπέρα σας. :)
Καιρό έχω να αναρτήσω εδώ και μάλιστα σήμερα που ήθελα να γράψω κάποιος μου έσπασε τα νεύρα. Άκους εκεί από τις 3μιση και μετά λέμε καλησπέρα. Που τα ακούς αυτά ρε; Τα παίρνω, χωρίς πλάκα.
Σάββατο σήμερα. Και ας μπώ στο κυρίως θέμα διότι σιγοκαίω.

*****

Μου λείπεις πάλι... όλη μέρα κι όλη νύχτα σε σκέφτομαι... Γιατί με βασανίζεις, σαν γλυκό πιοτό που δηλητηριάζει τον οργανισμό μου;
Δεν μο φτάνουν 5, ίσως 6 ώρες την εβδομάδα μαζί σου. Δεν μου φτάνει ολόκληρη η αιωνιότητα. Θέλω να ξυπνάω μαζί σου... να κοιμάμαι και το τελευταίο πράγμα που αθ έχω δει αν είσαι συ. Θέλω το τελευταίο πράγμα που θα νιώσω πριν πεθάνω να είναι τα χείλη σου... τα γλυκά, απαλά σου χείλη...

Μου λείπεις.. περισσότερο από όσο μπορώ να σου πω, περισσότερο από όσο έχω την δυνατότητα με αυτή την γλώσσα, που πλέον μου φαίνεται τόσο απελπιστικά αδύναμη αν εκφράσει το τι νιώθω για σένα... Μου λείπεις σαν το οξυγόνο, σαν τα όνειρα, σαν την ίδια την ουσία από την οποία είναι φτιαγμένη η ζωή.

Μου λείπεις... και κάτι τρέμει στο λαρύγγι μου... τα μάτια μου υγραίνονται και περιμένω την ώρα που θα 'ρθεις και θα με πάρεις στην αγκαλιά σου... να μου ψιθυρίσεις πόσο με αγαπάς και πόσο σου έλειψα και γω... Σου έλειψα; Εγώ; Αλήθεια; Μα γιατί; Τι θα μπορούσε να σου λείψει από εμένα; Τα έχεις όλα, αφού είσαι τα πάντα. Τα πάντα στην ζωή μου είσαι εσύ...

Μου λείπουν τα χέρια σου να αγγίζουν όλο μου το σώμα... μου λείπει το χαμόγελο από τα χείλη σου. Και μα τον θεό, χαμογελάς εξαιτίας μου. Πως κατάφερα τέτοιο θαύμα;
Πόσο μου λείπεις... πάλι.

Κρύβω τα δάκρυα από την φωνή μου, και χαίρομαι που δεν μπορείς να δεις το πρόσωπό μου από το τηλέφωνο... Γιατί δεν μπορώ να ακούω την ικετευτική φωνή σου να μου λέει "Μην κλαις, σε παρακαλώ".
Μου φέρνει κι άλλα δάκρυα στα μάτια...
Και αυτή η φωνή σου... η τόσο υπέροχη φωνή σου, ονειρεμένη, από την πρώτη στιγμή που σε άκουσα... Τόσο απαλή, ρευστή, φυσική, μα και την ίδια στιγμή τόσο εξωπραγματικά όμορφη...

A little fallen angel on your shoulder...
Μου λείπεις, αλλά δεν μπορώ να πω πως μου λείπεις με όλη μου την καρδιά. Γιατί την κρατάς στα χέρια σου. Και μου αρέσει ο τρόπος που την κρατάς. Τόσο προστατευτικά, γλυκά, τα χέρια σου την αγκαλιάζουν απαλά και προσέχουν να μην σου πέσει...
Άρα δεν έχει σημασία που δεν κρατάω εγώ την καρδιά μου. Γιατί εσύ την προσέχεις πολύ καλύτερα από μένα.

Περιφέρομαι μόνη στους άδειους δρόμους της πόλης... ψάχνω να σε βρω όπου κι αν είσαι. Ψάχνω την αγκαλιά σου, το δέρμα σου, τα χείλη σου να αγγίζουν τα δικά μου.
Δεν μπορώ άλλο. Μου λείπεις.

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

...crying skies...

Βρέχει… Το ρολόι φαίνεται να λειτουργεί, ωστόσο οι δείκτες φαίνονται κολλημένοι στις 9.30 π.μ… Ο καθηγητής μιλάει και όλοι φαίνονται να παρακολουθούν… Φαίνονται… Αλλά τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται… Ακούγονται οι ψιχάλες στο περβάζι… Το καλοριφέρ δίπλα τής καίει τα χέρια και το πρόσωπο… Αλλά δεν αποτραβιέται… Νιώθει μια περίεργη ανακούφιση μαζί με μια θλίψη… Ανεξήγητη… Μια πικρή γεύση στα χείλη, απομεινάρι της καραμέλας που φιλοξενούσε στο στόμα της προ ολίγου… Μια παρατήρηση… «Παρακολουθείς?»… «Που ταξιδεύει ο λογισμός σου?»… Ένα κενό βλέμμα… Άδειο… Ξαναστρέφει την προσοχή της στην μελωδική βροχή… Τα δάκρυα του ουρανού ξέπλεναν τα πάντα… η λύτρωση θα ακολουθούσε… Σηκώθηκε σαν υπνωτισμένη κι αποχώρησε από την αίθουσα αμίλητη… Βγήκε στην αυλή… Δυο σταγόνες την πέτυχαν στο πρόσωπο… Μια στα μάτια και μια στα χείλη… Η πρώτη χαράκωσε το πρόσωπο της πριν στάξει στο στήθος της… Η δεύτερη κατρακύλησε ηδονικά στο λαιμό της… Κάθισε σιωπηλή κι ακίνητη στα σκαλιά… Το κινητό της χτύπησε… Τερμάτισε την κλήση και το απενεργοποίησε… Οι σταγόνες διαπότισαν το κορμί και το μυαλό της… Παρέσυραν σε μικρούς χείμαρρους τις σκέψεις και τις πράξεις της… Ένιωσε τη δροσιά… Την ανακούφιση… Την κάθαρση… Ψυχική και σωματική…