Isolation

Καλημέρα. 6 παρά γράφει το ρολόι και γω δεν μπορώ να κοιμηθώ. Wish it was Tuesday...
Κάθομαι και σερφάρω στην μπλογκόσφαιρα, με το ξεχειλισμένο από σταγόνες ποτήρι μου να στάζει πληγωμένο εγωισμό, υποκρισία και μνησικακία. Που το πάω; Ακόμα δεν ξέρω. Κράξιμο; Too easy.
Άλλωστε τι να πω;
Αυτές τις μέρες νιώθω κάπως. Όχι, δεν θα γράψω για τα ερωτικά μου. Απλά είχα μια ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. Απλά να γράψω. Και δεν ήθελα να γράψω στο δικό μου μπλογκ. Το φοβάμαι. Το μπλογκ μου το αντιμετωπίζω ως έναν εαυτό πάνω στον οποίο έχω αποτυπώσει κυρίως άσχημες αναμνήσεις και πτυχές του χαρακτήρα μου. Είναι σαν να πληγώνεις ένα άτομο συνεχώς, και να το ξες αυτό, αλλά να συνεχίσεις να το πληγώνεις συνειδητά επειδή το θες. Σαν να χάνω την εμπιστοσύνη του εαυτού μου όλη την ώρα... και να μην σταματάω να το κάνω. Απλά συνεχίζω να με ανέχομαι.
Δεν νομίζω πως καταλαβαίνει κάποιος πως νιώθω. Όχι ότι θα πω: κανείς δεν με καταλαβαίνει, είμαι παρεξηγημένη, και θα γίνω κλαψιάρα. Απλά μου φαίνεται πως έχω πολύ παράξενη διάθεση... συνήθεια βλέπεις. Τέτοιες ώρες όταν γράφω μπορεί να βγάλω σκόρπια λόγια ή καταπληκτικά κείμενα.
Λοιπόν δεν καταλαβαίνω αν μου κάνει καλό να μπλογκάρω. Δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Απλά ήρθα εδώ και άρχισα να γράφω για εμένα. Αλλά εγώ είμαι απλά ένα συνηθισμένο άτομο, με φόβους, ανησυχίες, χαρακτήρα. Και σίγουρα δεν περιμένω να βρω φίλους από το νετ. Κάποτε ίσως. Τώρα... όχι.
Πονάω. Γιατί όμως; Γιατί θέλω να πονάω; Γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω; Για τί;
Τελικά είμαι μόνη. Ολομόναχη. Και δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως κανέναν. Κανέναν. Μόνο εμένα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... βλέπω μία γαλήνια αυγή. Αναμνήσεις μιάς ζωής... αναμνήσεις της τελευταίας χρονιάς. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω μόνη. Για την ώρα όμως νιώθω πως όσα κάνω, όσα λέω, όσα δείχνω, είναι μία παράσταση για να είμαι αρεστή και αγαπητή. Είναι μία από τις ανεξάντλητες πτυχές του χαρακτήρα μου. Τουλάχιστον η Κωνσταντίνα 1, 7 και 9 συμφωνούν μαζί μου. Μέχρι και στο άτομο που έχω πιο κοντά μου δεν δείχνω τα πάντα.
Είμαι τόσο κουρασμένη...
Δεν αντιδρώ καλά στην συμπαράσταση. Οπότε αν έχετε σκοπό να μου γράψετε ένα παρηγορητικό σχόλιο, κρατήστε το καλύτερα. Δώστε μου κανά καλό κομμάτι ίσως... καμμιά ταινία, κανά βιβλίο. Πείτε μου τα δικά σας νέα. Δώστε μου το δικό σας μπλογκ. Ή φόρουμ. Ό, τι θέλετε...
ΥΓ. Δεν πιστεύω στην τύχη. Όταν πεθαίνουν τα ψέματα γεννιούνται ωραίοι στίχοι. ;)
Α, και στο μσν να βάλεις nick: Living Lie. Σου ταιριάζει τόσο απόλυτα.
ΥΓ. Γιατί δακρύζω...;



I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

A fragile flame aged
Is misery
And when our hearts meet
I know you see

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut

I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside

I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone

I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore

But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut.